Archief

Week 32
Week 31
Week 30
Week 29
Week 28
Week 27
Week 26
Week 25
Week 24
Week 23
Week 22
Week 21
Week 20
Week 19
Week 18
Week 17

Week 15
Week 14
Week 13
Week 12
Week 11
Week 10
Week 9
Week 8
Week 7
Week 6
Week 4

Week 3

Week 32

Datum: 03-08-2013

De teksten over de spreekwoorden zijn inmiddels verschenen in het boekje Wat Jantje is, zal Jan worden, wijsheid door de eeuwen heen. Ook de teksten over de zeven hoofdzonden zijn in boekvorm verschenen: Jaloezie, wellust en andere hoofdzonden als misvormde deugden. Meer informatie daarover vind je op de site praktische-filosofie onder Boeken.

Zie ook mijn andere sites:
www.praktische-filosofie.nl
www.chinesegeneeskundeboeken.nl
www.stresskippen.nl
www.deugden.com
www.zelfkennis.net
www.angsthazen-boekje.nl
www.driftkikkers.nl
www.christelijkefeestdagen.nl
www.liefdevolleseks.nl

Als je denkt dat het werk is voltooid, is het raadzaam om een stapje terug te doen en om zo het werk opnieuw tot voltooiing te brengen. Zo ook je relatie: als je denkt dat die optimaal is, herneem jezelf dan om te zien waar sleur en gewoonte op de loer liggen.
Open de haiku van deze week.

Week 31

Datum: 27-07-2013

Als je zaken of je relatie een hoogtepunt bereiken, ervaar je de roes van harmonie, evenwicht en voldoening. Toch getuigt het van wijsheid er rekening mee te houden dat elke volmaakte toestand in haar tegendeel kan veranderen.
Open de haiku van deze week.

Week 30

Datum: 20-07-2013

Wil je je geest helder houden, wees er dan op bedacht dat er steeds de neiging is dat je je laat afleiden door een onbeheerst toegeven aan zintuiglijke genoegens en door je positie in je omgeving veilig te stellen met uiterlijk vertoon.
Open de haiku van deze week.

Week 29

Datum: 13-07-2013

Alleen als je eerlijk tegenover jezelf bent, word je helderder van geest, waardoor je niet langer vooringenomen, maar open tegenover de ander kunt staan, en nemen ook zachtmoedigheid en levensvreugde toe.
Open de haiku van deze week.

Week 28

Datum: 06-07-2013

Hoewel alles voorhanden is om al onze behoeften te bevredigen, is het raadzaam om ons daarin niet te buiten te gaan, waardoor we innerlijk zouden verwekelijken, terwijl soberheid ons naar buiten toe zachtmoedig maakt en de geest versterkt.
Open de haiku van deze week.

Week 27

Datum: 29-06-2013

Van lieverlede verglijden we vaak ongemerkt in verstarring, egoïsme en hebzucht, die uiteindelijk levensenergie en aandacht naar de omgeving toe zullen blokkeren..., totdat je je door zachtmoedigheid van anderen laat vertederen en door hun weidse blik laat inspireren.
Open de haiku van deze week.

Week 26

Datum: 22-06-2013

Als je vanuit innerlijke kracht oprecht blijdschap uitstraalt, worden mensen in je omgeving ook opgewekt en als je anderen vanuit gemeend mededogen gelukkig kunt maken, ben jezelf ook gelukkig.
Open de haiku van deze week.

Week 25

Datum: 15-06-2013

Als je in een onverkwikkelijke situatie verzeild bent geraakt, is het raadzaam om je bescheiden (maar niet met een gevoel van minderwaardigheid) op te stellen en goedaardig (maar niet zwak) te blijven, waardoor je je positie met zelfvertrouwen kunt herwinnen of handhaven.
Open de haiku van deze week.

Week 24

Datum: 08-06-2013

Het leven lijkt op een reis door een hectische buitenwereld, waarin je je al wandelend staande kunt houden door voorzichtig en voorkomend tegenover anderen te zijn, eigenschappen die een open binnenwereld veronderstellen.
Open de haiku van deze week.

Week 23

Datum: 01-06-2013

Juist als het in je relatie of in zaken goed gaat, is het voor de continuïteit daarvan nodig dat je die gouden tijd in je hart koestert, zorgvuldig en met aandacht bewaakt om te voorkomen dat je niet het slachtoffer van gewenning wordt.
Open de haiku van deze week.

Week 22

Datum: 25-05-2013

Als je relatie stroef begint te worden, kun je de narigheid van zo’n ellendige ervaring uit je geest losweken door ze te bezien tegen het licht van het levenseinde om zo terug te keren naar het begin.
Open de haiku van deze week.

Week 21

Datum: 18-05-2013

Als je anderen in gedrag en zienswijze wilt beïnvloeden, moet je daar rustig de tijd voor nemen, wat in onze hectische en ongedurige samenleving uiterste aandacht en zelfdiscipline vraagt.
Open de haiku van deze week.

Week 20

Datum: 11-05-2013

Bruisende activiteit zal zich ten volle kunnen ontplooien, als ze wordt gevoed door het vermogen om diepe innerlijke stilte te bereiken. Pas dan zul je goed en succesvol werk afleveren.
Open de haiku van deze week.

Week 19

Datum: 04-05-2013

Door je af en toe in stilte terug te trekken (zie maar wat er met je gebeurt), kan verstikkende angst veranderen in ontzag voor het geheimvol bestaan en kun je minder bevreesd de schok van nieuwe situaties in de wereld om je heen aan.
Open de haiku van deze week.

Week 18

Datum: 27-04-2013

Niet dankzij, maar ondanks politieke bewegingen kan een samenleving zich werkelijk hervormen en vernieuwen door te kiezen voor leiderschap dat het volk inspireert om welvaartsbelangen in evenwicht te brengen met spirituele rijping. Open de haiku van deze week.

Week 17

Datum: 20-04-2013

Niets blijft zoals het is, alles verandert en wel spontaan, - ook al zijn er dan wel eens individuele en maatschappelijke revoluties voor nodig - en wordt in eeuwigdurende cirkelgang het oude verfrist hernomen.
Open de haiku van deze week.

Datum: 13-04-2013

Zowel voor leiders binnen de samenleving als voor jezelf gaat het er om het zuivere en oprechte omhoog te halen, waarbij de samenleving zich van verstarde conventies ontdoet en jij je vertroebelende vooringenomenheden weet los te laten.
Open de haiku van deze week.

Week 15

Datum: 06-04-2013

Als je je na een periode van te grote werkzaamheid door uitputting lamgeslagen voelt, is het beter met eenzelfde inzet toe te geven aan de rust waarnaar je verlangt, in het besef dat in die rustfase zich spontaan een nieuwe kracht zal ontwikkelen.
Open de haiku van deze week.

Week 14

Datum: 30-03-2013

Als je bij studie of het leiden van een bedrijf succes wilt boeken, is het beter om je ondanks je oprechte wilsinspanning toch niet te overhaasten, zodat je rustig en soepeltjes obstakels kunt omzeilen.
Open de haiku van deze week.

Week 13

Datum: 23-03-2013

Het moet wel een heel groot leider zijn om zijn volk ondanks grote politieke versplintering bijeen te houden. Voorwaarde daartoe is, dat waarden die in de chaos verloren zijn geraakt, worden hervonden.
Open de haiku van deze week.

Week 12

Datum: 16-03-2013

Elkaar liefdevol tegemoetkomen kan betekenen dat je je met een ontvankelijk hart en zonder remmingen door de ander laat aanspreken, dan weer dat je er in mededogen en onzelfzuchtig voor de ander bent.
Open de haiku van deze week.

Week 11

Datum: 09-03-2013

Voordat negatieve emoties zich steeds verder in je opstapelen en in je gaan verharden, is het wijzer om ze tijdens de eerste opwellingen vanuit een vriendelijk hart tegemoet te treden.
Open de haiku van deze week.

Week 10

Datum: 02-03-2013

Op sommige momenten in het leven kun je elkaar in zowel materieel als geestelijk opzicht verrijken, de een door liefdevol te geven, de ander door bescheiden en dankbaar te nemen.
Open de haiku van deze week.

Week 9

Datum: 23-02-2013

Het is levenskunst om in welvarende tijden daarvan te kunnen genieten en in tijden van een krimpende economie zich soberheid te laten welgevallen, met de kans dat innerlijke rijkdom in groei toeneemt.
Open de haiku van deze week.

Week 8

Datum: 16-02-2013

Spanning in jezelf of onder elkaar kan soms erg oplopen, totdat de bom barst. Dat kan een opluchting zijn, als je bereid bent om jezelf te hervinden en om elkaar fouten en zelfs misdaden te vergeven.
Open de haiku van deze week.

Week 7

Datum: 09-02-2013

Als je denkt dat je plannen plotseling door anderen of door een onverwachte situatie worden gedwarsboomd, ben je misschien geneigd de confrontatie ermee aan te gaan. Zou het niet beter zijn om een pas op de plaats te maken en de oorzaak van de hindernis op te sporen door zelfkritiek, die je bovendien innerlijk zal verrijken?
Open de haiku van deze week.

Week 6

Datum: 02-02-2013

Bij grote meningsverschillen of onenigheid is het onwijs om jezelf met veel geweld te verdedigen of de ander bruusk aan te vallen, maar getuigt het van wijsheid en innerlijke kracht om elkaar in het kleine te bereiken.
Open de haiku van deze week.

Week 4

Datum: 26-01-2013

Als je er zeker van wilt zijn, dat anderen in je omgeving harmonieus met elkaar omgaan, weet dan dat zij zich ook aan jou als de bron van warme en rechtvaardige liefde zouden willen laven.
Open de haiku van deze week.

Datum: 19-01-2013

In overspannen en vijandige omstandigheden is het vaak beter om je eigen visie op de dingen te laten voor wat zij is en het juiste moment af te wachten om weer naar voren te komen.
Open de haiku van deze week.

Week 3

Datum: 12-01-2013

Zoals de zon vanuit de duisternis aan de horizon opklimt en met zijn gloed de ochtendnevels verdrijft, zo wordt de menselijke geest door het leven heen steeds helderder, wanneer hij zich van egoïsme en zelfzucht bevrijd.
Open de haiku van deze week.

Week 2

Datum: 05-01-2013

Soms is je innerlijke kracht zo sterk en zijn de omstandigheden van dien aard, dat je bijna met geweld blijft voort denderen. Om meer succes te hebben is het verstandiger je in te tomen en voorzichtig te werk te blijven gaan.
Open de haiku van deze week.

Week 1

Datum: 29-12-2012

Anderen kunnen het je soms lastig maken. In plaats van af te weren of proberen te overreden, kan het meer uitkomst bieden je voor even mentaal of fysiek terug te trekken en je energie te versterken, zonder die aan boosheid te verspillen.
Open de haiku van deze week.

Week 52

Datum: 24-12-2012

Een intieme duurzame relatie kent rust en beweging, zich spiegelend aan de voortgang der seizoenen vernieuwt zij zich onophoudelijk. Daarom probeert de partner tijdens het leven zijn voornemen tot onzelfzuchtigheid steeds weer opnieuw trouw te blijven.
Open de haiku van deze week.

Week 51

Datum: 15-12-2012

Om succesvol en in blijmoedigheid met elkaar te kunnen omgaan is wederzijdse oprechte, onbevooroordeelde en onzelfzuchtige betrokkenheid onontbeerlijk.
Open de haiku van deze week.

Week 50

Datum: 08-12-2012

Wijzen verspreiden licht. Voorzover we nog niet al te wijs zijn, kunnen we dat maar beter bij onszelf erkennen, waardoor we tenminste dan toch - in openheid - voor het licht ontvankelijk worden.
Open de haiku van deze week.

Week 49

Datum: 01-12-2012

Als de omstandigheden penibel of gevaarlijk zijn, is het beter kalm te blijven, je zelfvertrouwen aan te wakkeren en te proberen om met moed de situatie zo veel als mogelijk te wijzigen.
Open de haiku van deze week.

Week 48

Datum: 24-11-2012

Om te voorkomen dat de belasting van het leven al te zwaar zou kunnen worden, waardoor de wervelkolom zich steeds meer lijkt te krommen, is het raadzaam om voortijdig - maar zeker dan toch bijtijds - maatregelen te nemen en je innerlijke kracht te versterken.
Open de haiku van deze week.

Week 47

Datum: 17-11-2012

Zoals we ons lichaam ten gronde richten door veel en ongezond voedsel naar binnen te werken, zo belasten we ook anderen door hen met woorden te overladen.
Open de haiku van deze week.

Week 46

Datum: 10-11-2012

Het is niet mogelijk anderen lief te hebben, te inspireren en van je rijkdom te laten profiteren, als je er niet rustig en gedisciplineerd de tijd voor neemt om jezelf lief te hebben, de ruimte van je eigen geest te ontdekken en geld en goederen te verzamelen.
Open de haiku van deze week.

Week 45

Datum: 03-11-2012

Bij anderen kom je sterk over en je wilt dan ook niet anders dan zo naar voren komen, maar diep in je hart vermoed je twijfels en kun je je onzeker voelen. Dat durven te erkennen maakt je werkelijk sterk.
Open de haiku van deze week.

Week 44

Datum: 27-10-2012

Niets blijft zoals het is. Verandering vindt spontaan plaats. Op het moment van een ommekeer is het beter rustig aan te doen en de in gang gekomen verandering niet te forceren.
Open de haiku van deze week

Week 43

Datum: 21-10-2012

Het is wijs om te weten wanneer je in een situatie ofwel direct en drastisch moet ingrijpen dan wel je je meegaand moet laten drijven op de eeuwige wetten van groei en verval. Hoe je tot een helder inzicht tussen beide alternatieven kunt komen, hangt van je zelfkennis af en van de vaardigheid om een situatie te doorzien.
Open de haiku van deze week.

Week 42

Datum: 13-10-2012

Vaak valt het oog op wat een lichte zindering teweegbrengt, terwijl het hart naar inkeer en stilte hunkert. Aan de balans tussen zintuigen en hart is een leven lang met plezier te werken.
Open de haiku van deze week.

Week 40

Datum: 06-10-2012

Om misdadig gedrag dat de harmonie tussen mensen aantast, te voorkomen, grijpt de wetgever energiek en doortastend in door straffen in het vooruitzicht te stellen.
Open de haiku van deze week.

Datum: 29-09-2012

Als ouders en andere opvoeders de wereld om hen heen met aandacht weten gade te slaan, worden kinderen bewogen om uit eerbied voor de natuur bijtijds de handen terug te trekken en medemensen onzelfzuchtig te benaderen.
Open de haiku van deze week.

Week 39

Datum: 22-09-2012

Op een gegeven moment raak je door een stressbarrière heen en wordt je gemoed min of meer onverschillig (of onaantastbaar?), omdat je - als bij ingeving - alles in grote perspectieven ziet en benauwenisen je ontvallen.
Open de haiku van deze week.

Week 38

Datum: 15-09-2012

Twee redenen waardoor je niet vooruit kunt komen: onverwachte tegenspoed en lusteloosheid of lauwheid van geest. De eerste is vaak onvermijdelijk, de tweede is door eigen kracht te boven te komen.
Open de haiku van deze week.

Week 37

Datum: 08-09-2012

Boodschap voor managers: in plaats van de leiding af te dwingen is het succesvoller om je met vriendelijkheid in je werknemers in te leven en op de juiste tijd en in de juiste situatie het heft in handen te nemen. Wie zal nalaten om je te volgen?
Open de haiku van deze week.

Week 36

Datum: 01-09-2012

Als groepsleden zich tegenover elkaar bescheiden weten op te stellen, zullen ze zich vol plezier en spontaan overgeven aan muziek en dans, waardoor men zich van de aarde verheft en zich met de hemel verbindt. Je kunt ook zeggen: hoe dikker het ego des te meer gekerkerd.
Open de haiku van deze week.

Week 35

Datum: 25-08-2012

Omgang en samenwerking in relaties worden prettiger en succesvoller als je je eigen egocentrisch gedrag tenminste durft te onderkennen en als je daarbij ook nog respectvol en goedaardig jegens de ander bent, zonder ook maar een spatje eigenbelang.
Open de haiku van deze week.

Week 34

Datum: 18-08-2012

Door spontaan open te staan voor wat je overkomt, zul je niet gauw het gevoel hebben dat iets je ontbreekt. Maar als je je door trots op verworven bezit laat voorstaan of als je arrogant op anderen neerziet, zul je vroeg of laat verliezer zijn.
Open de haiku van deze week.

Week 33

Datum: 11-08-2012

Misschien wel uit gemakzucht laten we ons er makkelijk toe neigen om de omgeving en de wereld voornamelijk vanuit onszelf te bekijken en te beoordelen. Op heldere momenten stellen we ons dan weer ontvankelijk op voor ervaringen van ingebed te zijn in kosmische (of nog wijdere) ordeningen, bevrijd van egocentriciteit, open voor het andere en de ander.
Open de haiku van deze week.

Week 32

Datum: 04-08-2012

Als de zaken niet lopen zoals je jezelf had voorgesteld, is het verstandiger niet te blijven doordraven, maar gas terug te nemen en je behoedzaam op een nieuwe vooruitgang voor te bereiden.
Open de haiku van deze week.

Week 31

Datum: 28-07-2012

Als het in je persoonlijk leven goed gaat of als de zaken voorspoedig lopen, ben je geneigd om blindelings met het succes mee te hollen, terwijl het wijzer zou zijn de voortgang nauwlettend in de gaten te houden en wanneer nodig te beteugelen.
Open de haiku van deze week.

Week 30

Datum: 21-07-2012

Als je vanuit een lagere positie je meerdere of gezagsdragers wilt overreden, kun je gebruik maken van je innerlijke sterkte, die met een glans van vriendelijkheid meer zal bereiken dan veinzen van overmoed daartoe in staat zou zijn.
Open de haiku van deze week.

Datum: 14-07-2012

Als je voor een moeilijke opgave of grote opdracht staat, waarbij je succesvol wilt handelen, is het beter om eerst in jezelf energie op te bouwen en die in rust en kalmte te laten gedijen.
Open de haiku van deze week.

Week 28

Datum: 07-07-2012

Onze rusteloze geesten kunnen het samenleven doen opschrikken en verwarren, maar hebben anderzijds het vermogen harmonieus ineen te vloeien om zo gezamenlijk verstarde structuren nieuw leven in te blazen.
Open de haiku van deze week.

Week 27

Datum: 20-04-2012

Als het enigszins mogelijk is, omgeef je dan met goeie mensen en vermijd om je al te veel in te laten met wie een negatieve invloed uitstralen.
Open de haiku van deze week.

Boekje voor driftkikkers

Ik hoop dat je door het lezen van dit boekje net zoveel zult leren als ik door het schrijven ervan. Op elke pagina kwam ik mezelf tegen. Ik schaam me er niet langer voor om een driftkikker te zijn en nogal eens last te hebben van innerlijke woede. Door er schrijvend mee bezig te zijn is me veel van mezelf duidelijker geworden, terwijl ik de energie die aan driftkikkerij en woede ten grondslag ligt nu op een andere manier heb kunnen gebruiken. Dit is, wat ik ook jou als lezer zou willen toewensen.

Week 10

Datum: 03-03-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
49. Slot
Jaren zijn voorbijgegaan sinds het overlijden van heer Betweter en diens weduwe. Hun bijzonder bestaan heeft het leven van heer Twijfelmoed flink opgeschud. Aanvankelijk bleef hij rusteloos zoeken naar het voortbestaan van heer Betweter, aan wiens dood hij twijfelde. Die zoektocht was begrijpelijk, omdat heer Betweter voor hem het symbool van wijsheid was. Pas later kwam heer Twijfelmoed tot het besef, dat hij de wijsheid buiten zichzelf was blijven zoeken, en ontdekte hij dat wijsheid van binnenuit komt. Sinds hij tot dieper inzicht in zichzelf kwam, is hij in staat tot het geven en ontvangen van liefde. Daarom leeft hij nu gelukkig met vrouw Beefmutsje. Beider houten benen herinneren hem eraan dat geen mens, zelfs geen geliefde volmaakt is, noch lichamelijk, noch geestelijk. Het besef van die onvolmaaktheid opent de deur naar innerlijkheid, een frisse ruimte waarin het ego met de harde schubben van vooroordelen, vaste overtuigingen en negatieve emoties zich onbehaaglijk zou voelen. Want is het juist niet de ervaring van onvolmaaktheid, die dwingt voortdurend alert te blijven om de neiging tot egocentrisme niet tot een korstige substantie te laten indrogen? Dagelijks neemt heer Twijfelmoed de tijd om stil te zitten, thuis of op het bankje op de begraafplaats en zelfs in een stille hoek van een café. Hij heeft gemerkt dat ook het lezen van boeken hem kan helpen om zijn ogen open te houden. In het café ontmoette hij pas een passant die hem wees op een boekje over liefde en hoe je die fris kunt houden. Boekje voor tortelduifjes zou het heten en zal in de komende maanden verschijnen.

Noot van de schrijver
Ik ben blij dat ik heer Twijfelmoed heb mogen ontmoeten. Hij heeft mij duidelijk gemaakt dat zoeken naar wijsheid een doodlopend spoor is: wijsheid ligt als een schat in ieders hart besloten. Het hart is als een kast vol boeken, je hoeft alleen het gordijn opzij te schuiven en het meest aansprekende ruggetje eruit te trekken.

Einde

Week 9

Datum: 25-02-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
48. ‘Gedenk, o mens, dat gij stof zijt’
Het is alweer enkele weken geleden, dat de weduwe is begraven, ruim een jaar na de teraardebestelling van heer Betweter. Heer Twijfelmoed bezoekt dagelijks tijdens zijn ochtendwandeling de begraafplaats, die hem heilig is geworden door te vertoeven bij de stoffelijke overschotten van die hem zo dierbaar waren en - merkwaardig genoeg - voor hem levende personen zijn gebleven. Alsof zij de tijd tussen hun verscheiden en nu hebben opgeslokt. Ook op deze stralende morgen in het begin van de zomer zit hij op het bankje, dat hij ooit met de weduwe had gedeeld. Nu hij al geruime tijd met vrouw Beefmutsje huis en bed deelt, glimlacht hij in zichzelf bij de gedachte dat hij zich ooit verbeeldde met de weduwe verder door het leven te gaan. Zijn twijfel aan het aardse voortbestaan van heer Betweter komt hem nu bijna komisch voor, omdat vrouw Beefmutsje hem de ware toedracht uit de doeken heeft gedaan. Al vrij snel na het overlijden van heer Betweter had zijn weduwe vrouw Beefmutsje in vertrouwen genomen. Heer Betweter was op zekere dag van zijn dagelijkse gang naar het café thuisgekomen. Hij was licht vermoeid, had hij tegen zijn vrouw gezegd en eraan toegevoegd dat zijn tijd gekomen was. ‘Hij ging op bed liggen,’ vertelde de weduwe aan vrouw Beefmutsje, ‘en vroeg mij enkele kaarsen aan te steken. Daar lag hij, op zijn rug, geheel ontspannen met gesloten ogen, maar toch volledig bewust van wat er zou gaan gebeuren. Er straalde licht van hem uit, alsof alle energie zich in hem samenbalde. Ineens ontstond er een immense hitte. Om hem wat koelte te geven trok ik zijn kleren uit. Daar lag hij, naakt zoals hij ooit ter wereld kwam. De hitte verbrandde als in een flits zijn lichaamsvetten, eiwitten en koolhydraten. Wat van hem overbleef was een ruimtelijk ragfijn skelet, opgebouwd uit de overgebleven mineralen die als kleine kristallen flonkerden in het kaarslicht. Mijn man was van de aarde vertrokken. Urenlang heb ik bij wat nog van hem restte, gewaakt. Ik verzamelde de afgekoelde mineralen als as in een albasten kruikje.’ Vrouw Beefmutsje huilde toen ze het verhaal aan heer Twijfelmoed doorvertelde. Als aandenken had ze van de weduwe enige as ontvangen. Ze had die in een klein plastic buisje laten glijden, dat ze in haar houten been bewaarde. Zo bleef heer Betweter ook haar nabij. Het kruikje met het verpulverde overblijfsel had de weduwe in de lijkmand geplaatst. Toen heer Twijfelmoed dat allemaal van vrouw Beefmutsje had vernomen, was voor hem het raadsel en daarmee ook de zoektocht naar heer Betweter definitief opgelost.

(wordt vervolgd)

Week 8

Datum: 18-02-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
47. Het afscheidscadeau van de weduwe aan heer Twijfelmoed
Met de vingertoppen van beide handen streelt de weduwe in op- en neergaande bewegingen het lichaam van heer Twijfelmoed alsof ze met een zachte kwast het tijdsbesef bij hem en ook bij haarzelf wil wegwissen. Hun lippen beroeren elkaar, nu eens teder dan weer hartstochtelijk. Zij ademt hem in en schenkt haar adem aan wie haar op dit moment liefheeft. Naarmate beider opwinding toeneemt, versnellen ademhalingsritme en hartenklop. Het lijkt in de woonkamer en ook in hun hoofden lichter te worden alsof zij samen een dans uitvoeren in traag bewegende witte wolken die over de vloer uitrollen. Als de lippen van de weduwe zich van die van heer Twijfelmoed terugtrekken, ontwaart hij heer Betweter in dezelfde ruimte, ook al in een lang wit gewaad gestoken. Hij glimlacht hen beiden toe. Langzaam komt hij op hen af en zonder de intimiteit tussen de weduwe en heer Twijfelmoed te verbreken, legt heer Betweter zijn hand op haar schouder. Zij zakt voor heer Twijfelmoed op de knieën en vraagt hem in een kleine spreidstand te gaan staan en de handen op zijn onderrug te plaatsen, zodat de voorzijde van zijn lichaam zich meer opent en onder zekere spanning komt te staan. Heer Betweter knikt zijn vrouw bemoedigend toe. De weduwe slaakt zachte kreten van verrukking. Heer Twijfelmoed rilt en beeft alsof zijn lijf zich van hem wil afschudden om volledig op te gaan in hemelse gelukzaligheid, waarin hij en de weduwe voor eeuwig lijken te zijn opgelost... Helaas kent ook tijdloosheid haar grenzen.
Samen met heer Betweter begeleidt heer Twijfelmoed de weduwe naar de slaapkamer. Voorzichtig en liefdevol leggen ze haar op bed. Ze is mooier dan ooit. Haar gelaat is even wit als het gewaad waarin ze zich voor deze afscheidsceremonie had gekleed. Heer Twijfelmoed kijkt om zich heen: heer Betweter is verdwenen, de wolken hebben zich teruggetrokken. Hij kust het voorhoofd van de weduwe en huivert van de snel intredende koude. Hoelang hij daar zo op de bedrand heeft gezeten, weet hij niet meer. Het is voor hem onbegrijpelijk dat een diep geluksgevoel in hem aanhoudt, terwijl de weduwe is overleden. Kalm trekt hij zijn kleren aan en laat zijn ogen de slaapkamer en de woonkamer nog eens ronddwalen. Dan blaast hij de kaarsen uit en begeeft zich op weg naar zijn innig geliefde vrouw Beefmutsje.

(wordt vervolgd)

Week 7

Datum: 11-02-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
46. De weduwe heeft een verrassing in petto
Heer Twijfelmoed begeeft zich op weg naar de weduwe. Hij kan geen greep op zijn stemming krijgen. Een mengeling van opgewektheid en een onrustig gevoel in zijn borst. Het is avond en de duisternis is nog net niet helemaal ingevallen. Met kloppend hart staat heer Twijfelmoed aan de voordeur van het huis van de weduwe en belt aan. Als de deur opengaat, voelt hij zich door onbestemde krachten naar binnen gezogen. Op de tafel in de woonkamer branden enkele kaarsen van verschillende grootten, in pasteltinten. De stilte in het huis overvalt hem als een vroege lentemorgen in een ver verleden. Meer dan het zingen van een leeuwerik hem ontroerd zou kunnen hebben, wordt hij door de zilveren stem van de weduwe bevangen: ‘Vrouw Beefmutsje heeft je verteld over de Orde van de Witte Tijgerinnen. Laat me je nu in onze praktijken kunnen delen.’ Ze vraagt heer Twijfelmoed te gaan douchen en zich daarna met olie in te wrijven. ‘“Hemeldauw” staat op het potje, je ziet het wel staan,’ hoort hij. Op haar slaapkamer ontdoet heer Twijfelmoed zich van zijn kleren en bindt zijn houten been los. Als hij zich heeft gewassen en ingeolied, stapt hij de doucheruimte uit. Tot zijn verbazing wacht hem daar de weduwe in een prachtig wit gewaad op.
Ze neemt heer Twijfelmoed bij de hand en helpt hem bij het aanbinden van het kunstbeen. Dan begeleidt ze hem naar de woonkamer en vraagt hem voor haar te gaan staan, terwijl haar handen de zijne vasthouden. Met haar donkere ogen kijkt ze heer Twijfelmoed aan en haar glimlach stelt hem gerust. Met de rug van haar hand streelt ze zijn gelaat, waardoor hij zich nog meer ontspannen voelt. Een ontspanning die zijn hele lijf doorstraalt. Haar handen glijden traag en teder over zijn borst naar omlaag. Heer Twijfelmoed wil haar gaan omhelzen, maar met zachte hand beduidt de weduwe zijn armen langs het lijf te laten rusten. Als vanzelfsprekend aanvaardt hij vanaf nu een passieve rol en laat zich haar handelingen welgevallen. Langzaamaan raakt hij opgewonden. Eenzelfde opwinding die hij genoot, toen de weduwe hem eens een wasbeurt gaf. Ook nu weer zou hij het willen laten duren en zeilt hij als in lichte trance uit de tijd weg.

(wordt vervolgd)

Week 6

Datum: 04-02-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
45. Een volmaakte liefdespartner bestaat niet
Heer Twijfelmoed doorbreekt de aangename stilte en kucht. Hij vraagt zich af hoe heer Betweter ooit zo’n oude vrouw als partner heeft kunnen kiezen. Vrouw Beefmutsje raadt zijn gedachten. ‘Heer Betweter zelf was ook al de honderd gepasseerd. Hoe zou hij anders zo wijs kunnen zijn geweest.’
‘Mij dunkt dat wijsheid soms wel door levenservaring kan toenemen, maar anderzijds ook door helder inzicht, dat helaas heel vaak - bij mij althans - door de rompslomp van alledag en betweterij wordt vertroebeld. Hoe dan ook, ik heb altijd gedacht dat heer Betweter van mijn leeftijd was. Maakte hij dan ook gebruik van soortgelijke - in mijn ogen nogal esoterische - technieken die zijn vrouw hanteerde?’
‘O, nee. Als man mocht hij immers geen lid van de Orde zijn. Maar het schijnt dat hij bepaalde oefeningen deed, die hem jeugdig hielden.’
‘Zijn die soms ook geheim?,’ vraagt heer Twijfelmoed enige wrevel onderdrukkend.
‘Nee, hij vertelde er over aan wie er naar vroeg en bood zijn kennis aan als hij meende dat zijn gesprekspartner daar rijp voor was.’ Vrouw Beefmutsje schrikt van haar eigen woorden en wilde heer Twijfelmoed zeker niet beledigen. Maar het is hem ontgaan. Van een kant is ze daar blij om, maar eerlijk gezegd valt het haar ook wel tegen. Nu ja, geen mens is volmaakt, ook een liefdespartner niet.
‘Ben jij met die oefeningen bekend?,’ vraagt heer Twijfelmoed nieuwsgierig.
‘Hij had het over de rugrol. Wat dat precies inhoudt, weet ik niet. Maar er schijnt daarover een boek te bestaan, dat intussen niet meer op de markt is. Misschien heeft de weduwe nog wel een exemplaar dat je van haar kunt lenen.’ Heer Twijfelmoed neemt zich voor om eens gauw bij de weduwe langs te gaan. Voordat zij zal sterven, wil hij meer over die rugrol *) te weten komen.
‘Ga maar gauw,’ zegt vrouw Beefmutsje, ‘voor het te laat is.’ Het verbaast hem dat zij telkens opnieuw zijn gedachten kan raden. Hij kust haar en wrijft met de rug van zijn hand de zoutige smaak van zijn lippen weg. Zijn het bij haar tranen van verdriet, omdat zij al afscheid van de weduwe heeft genomen?

*) In de vorige eeuw verscheen inderdaad in het westen een boek met de titel De Rugrol, waarvan de ondertitel luidde: Door een eenvoudige oefening naar een hogere kwaliteit van leven. Beoefening van de rugrol schijnt het zogenoemde gouveneursvat (dat in het lichaam over de zone van de wervelkolom stroomt) intens te verwarmen, waardoor er spontaan een integratie van geest, vitale energie en seksuele energie schijnt plaats te vinden. Verder speurwerk leverde op dat de enkele beoefenaars van de rugrol hun hoge ouderdom in levensvreugde en vitaliteit slijten.

(wordt vervolgd)

Week 5

Datum: 28-01-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
44. Vrouw Beefmutsje verbreekt een geheim
Vrouw Beefmutsje strijkt een beetje nerveus de rimpels uit het tafelkleed, schraapt haar keel en steekt van wal: ‘Tot de Orde van de Witte Tijgerinnen worden alleen vrouwen toegelaten. Het is een open genootschap en kent geen huishoudelijke reglement. Integendeel, behalve een oud in Chinese karakters handgeschreven traktaat staat niets op schrift. Alle gebruiken zijn en worden nog steeds mondeling overgeleverd. De Orde is enkele eeuwen geleden in China ontstaan. Sinds een eeuw bestaat de Orde ook in de V.S. en is vandaaruit ook hier in het westen bekend geworden. Het doel van de Orde is: bevorderen van vrouwelijke schoonheid en jeugdigheid.’
‘Dat is bij de weduwe dan goed gelukt,’ onderbreekt heer Twijfelmoed het betoog van vrouw Beefmutsje. ‘Tsjonge-jonge, en wat doen die vrouwen daar dan voor?’
‘Zij doen zich tegoed aan de vitaliteit van voornamelijk wat jongere en gezonde mannen en nemen als het ware hun levenssappen tot zich.’ Heer Twijfelmoed kijkt haar vragend aan. De blossen op zijn wangen verraden enige opwinding. Hij zou wel meer over de technieken willen weten. Vrouw Beefmutsje slaat haar ogen neer en zegt:
‘Ooit heeft een Chinese geleerde *) - bij hoge uitzondering - toegang tot het huis van een meesteres van de Orde gekregen. Hij heeft zich in het oude traktaat kunnen verdiepen en heeft daarover een boek geschreven, schijnt het. Meer kan ik je er niet over vertellen.’ Heer Twijfelmoed kijkt haar dankbaar aan. Hij is blij dat vrouw Beefmutsje hem zo in vertrouwen heeft genomen, hoewel hij zich afvraagt of zij er werkelijk niets meer over kan vertellen. Maar intussen is hij zo wijs geworden dat hij haar ook geheimen gunt, die zij niet wil prijsgeven. Want geheimen te dragen maakt een vrouw mysterieuzer dan zij al is. Vrouw Beefmutsje van haar kant waardeert heer Twijfelmoed des te meer, omdat hij haar innerlijk niet geheel en al wil ontkleden, waardoor zij zichzelf kan blijven. Hun wederzijdse blik verraadt beider gedachten en toenemende genegenheid naar elkaar.

*) Waarschijnlijk bedoelde vrouw Beefmutsje de heer Hsi Lai, die enkele boeken over de praktijken heeft geschreven na een maandenlang bezoek aan mevrouw Lin (een meesteres van de Orde). Het blijkt er in de praktijken om te gaan dat geest, vitale energie en seksuele energie op elkaar worden afgestemd en zich verenigen, waardoor schoonheid en jeugdigheid behouden blijven. Zie voor meer informatie op het internet: http://www.hsilai.com/dragon/sexual.html

(wordt vervolgd)

Week 4

Datum: 21-01-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
43. De liefdesverklaring van vrouw Beefmutsje
Heer Twijfelmoed wilde geen mensen ontmoeten en was op een stenen bankje achter de kleine dorpskerk gaan zitten. Maar nu houdt hij het niet langer meer. Waarom mag hij het geheim van de vrouwen niet delen? Abrupt staat hij op en keert naar zijn huis terug. Vrouw Beefmutsje opent voor hem de deur. Ze heeft betraande ogen. Zeker omdat ik boos de deur was uitgelopen, denkt hij. De weduwe is al vertrokken. ‘We hebben afscheid van elkaar genomen,’ zegt vrouw Beefmutsje en nieuwe tranen wellen in haar ogen op. Hij gaat aan tafel zitten en vraagt: ‘Goed en wel, vrouw Beefmutsje, mag ik in mijn eigen huis weten waarom jullie zo geheimzinnig doen en er blijkbaar behagen in scheppen om mij buiten te sluiten? Droog je tranen nu maar, ik ben niet langer boos.’
‘Ach, heer Twijfelmoed, gaat het je om de inhoud van onze geheimen of voel je je onzeker omdat je meent dat wij je geen toegang tot ons hart verlenen? Kan het niet zo zijn dat de lege ruimte tussen alles wat wordt gezegd, altijd geheimvol is?’
‘Ik begrijp je niet.’
‘De weduwe en ik koesteren onze geheimen, net zoals jij en ik voor de weduwe een geheim hebben.’
‘Wat bedoel je daar nu weer mee?,’ vraagt heer Twijfelmoed, toch nog een beetje korzelig, hoewel hij dat niet wil.
‘De weduwe weet niet hoezeer ik jou liefheb. En mocht zij iets vermoeden van wat er tussen ons is, dan zal zij dat als ons geheim respecteren.’ Heer Twijfelmoed klappert met zijn oren, terwijl zijn hart in de keel bonkt. Vrouw Beefmutsje legt onverwacht een liefdesverklaring af. Hij kijkt haar aan, staat op en omhelst haar. Na enige tijd maakt zij zich uit de omhelzing los.
‘De weduwe vond het vervelend voor jou, dat je je door je twijfelachtigheid niet voor honderd procent aan een van ons beide kon geven. Maar, heer Twijfelmoed, de weduwe wilde bij jou geen valse verwachtingen wekken. Zij heeft niet lang meer te leven.’ Heer Twijfelmoed schrikt. ‘Is ze dan ziek?’
‘Nee, integendeel, ze is zeer gezond. Maar het is haar leeftijd.’
‘Haar leeftijd? Ze is niet ouder dan jij en ik.’
‘Dat lijkt zo. De weduwe is de honderd gepasseerd, hoewel ze er niet zo uit ziet.’
‘Dat is onmogelijk,’ prevelt heer Twijfelmoed en dan schiet hem te binnen dat de verpleegster in het ziekenhuis ook al veel ouder was dan dat ze er uit zag. Hij vertelt het aan vrouw Beefmutsje. Ze vraagt of die verpleegster dan ook lid van de Orde van de Witte Tijgerinnen was. Daar heeft hij nog nooit van gehoord. Hij vraagt of vrouw Beefmutsje er zelf lid van is. ‘Nee, die kans heb ik nooit gehad met heer Veelgeweld aan mijn zijde... Maar nu je erover bent begonnen, heer Twijfelmoed, wil ik je er wel meer over vertellen,’ zegt vrouw Beefmutsje. Hij wordt er verlegen van, dat zij hem zo in vertrouwen neemt, en gaat op het puntje van zijn stoel zitten.

(wordt vervolgd)

Week 3

Datum: 14-01-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
42. Beide weduwen delen een geheim
Er wordt zachtjes tegen het voorraam getikt. ‘O, daar is de weduwe van heer Betweter al,’ roept vrouw Beefmutsje. Heer Twijfelmoed verbleekt. Hij voelt zich op dit moment meer verbonden met vrouw Beefmutsje dan met de weduwe van heer Betweter. Zelf wijt hij dat aan de lotsverbondenheid door beider houten been. Vrouw Beefmutsje kijkt heer Twijfelmoed vragend aan. Ze vindt het gênant om in het huis van heer Twijfelmoed de honneurs waar te nemen, maar ze is al onderweg naar de voordeur. Beide vrouwen omhelzen elkaar teder, waarbij de weduwe zichtbaar respect bij vrouw Beefmutsje lijkt af te dwingen. Dan staat heer Twijfelmoed op en kust de weduwe op beide wangen. Een lichte huivering maakt zich van hem meester. Om het ijs van de stilte te doorbreken vraagt hij de weduwe plompverloren wat de letters MHQPE betekenen. Zij kijkt hem verbaasd aan. ‘Dat was het motto van mijn man zaliger. Het zijn de beginletters van het Latijnse Memento, homine, quia pulvis es*). Heer Twijfelmoed knippert onhandig met de ogen. ‘Mijn man was er zich voortdurend van bewust dat het leven vergankelijk is en dat we tot stof wederkeren. Heer Twijfelmoed is verbijsterd. Hij durft de weduwe niet ronduit te vragen of haar man dan gecremeerd is. Een pot as zou de lege lijkmand kunnen verklaren. Dat zou het eindpunt van zijn speurtocht naar heer Betweter kunnen betekenen. ‘Hij heeft langer geleefd dan iemand voor mogelijk kon houden.’ Daarbij wisselen beide vrouwen een veelbetekenende blik naar elkaar uit. Alsof ze een geheim delen. Heer Twijfelmoed voelt zich helemaal niet op zijn gemak. ‘Ik laat jullie even alleen,’ zegt hij en staat op.
Eenmaal buiten in de frisse lucht beseft hij pas goed, dat zijn levenslust begint weg te kwijnen, nu hij geen opdracht meer heeft om het vraagstuk van de lege lijkmand op te lossen. Als je geen vragen meer hebt, ben je al dood voordat je bent gestorven, hoort hij heer Betweters stem. Voordat die dodelijke verveling hem naar de keel kan grijpen, springen als duveltjes uit een doosje nieuwe vragen naar voren: wat hebben die vrouwen toch met elkaar en welk geheim delen zij? En zou ook zijn conclusie dat heer Betweter gecremeerd is, ook niet wat voorbarig zijn? Hoe vaak is het hem niet overkomen dat hij een vergissing moest toegeven, omdat hij de werkelijkheid vanuit zijn eigen optiek had geïnterpreteerd!

*) Natuurlijk kende heer Betweter de volledige tekst Memento, homine, quia pulvis es et ad pulverem reverteris uit het boek Genesis 3,19. De tekst wordt gebruikt in de liturgie van Aswoensdag en uitgesproken wanneer de priester op het voorhoofd van de gelovige een kruisje van as tekent. In vertaling: Gedenk, o mens, dat gij stof zijt en tot stof zult wederkeren.

(wordt vervolgd)

Week 2

Datum: 07-01-2012

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
41. Geschiedenis van een gebitsprothese
Heer Twijfelmoed herneemt zich en veronderstelt, dat de verpleegster in het ziekenhuis hoogstwaarschijnlijk het gebit uit de mond van de overleden heer Veelgeweld zal hebben genomen om het eens goed schoon te maken en dat ze was vergeten het er weer in te stoppen. Vrouw Beefmutsje moet glimlachen. Het is een meewarige glimlach, want eigenlijk houdt ze er niet zo van als iemand voor elk probleem met het grootste gemak een oplossing uit zijn of haar mauw schudt. Maar nu heer Twijfelmoed haar op zijn beurt met ontblote tanden toelacht, begint ze te stralen: ‘Ach, heer Twijfelmoed, zo lijk je precies op mijn man zaliger.’ Heer Twijfelmoed voelt zich nu wel verplicht om te vertellen hoe bij een ongeluk alle tanden uit zijn kaken werden gerukt. Eenmaal in het ziekenhuis beland, had een dienstdoende verpleegster hem het gebit van een pas overleden patiënt in de mond gestoken. Nadat ze in alle openhartigheid de doodsoorzaak van de overledene uit de doeken had gedaan, kwam hij erachter dat de nieuwe klapper in zijn mond van heer Veelgeweld moest zijn geweest. Spontaan kust vrouw Beefmutsje hem op de mond. Het zou heer Twijfelmoed niet zijn, als hij niet met achterdocht zou vermoeden, dat vrouw Beefmutsje met haar tong nog eens de tanden van heer Veelgeweld z.g. zou willen voelen. Om maar zo gauw mogelijk zijn chaotische gevoelens te ontvluchten vraagt hij haar naar de betekenis van de letters QPE aan de buitenzijde van het gebit. ‘Nee,’ zegt vrouw Beefmutsje, ‘de volledige inscriptie luidt: MHQPE.’
‘De eerste twee letters waren door een kennelijk stevige onderbeet weggesleten en voor mij onleesbaar geworden.’
‘Mijn man heeft het gebit ooit van heer Betweter overgenomen,’ zegt vrouw Beefmutsje, ‘toen die zelf aan een nieuwe toe was. Wat die letters precies betekenen, weet ik ook niet. De weduwe van heer Betweter zal het je kunnen vertellen. Ze zal straks wel langskomen, we zien elkaar dagelijks. Het is een bijzondere vrouw.’ Aan de uitdrukking op haar gezicht ziet heer Twijfelmoed, dat ze wel heel bijzonder moet zijn.

(wordt vervolgd)

Week 1

Datum: 31-12-2011

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01
40. Heer Twijfelmoed terug in eigen huis
Heer Twijfelmoed stelt zich voor hoe de ontmoeting met vrouw Beefmutsje zal verlopen. Hij moet niet vergeten haar te condoleren met het verlies van haar man en neemt zich voor om zich daarbij toch enigszins emotieloos op te stellen. Hij kiest voor die tussenweg, want zich al te verdrietig voordoen zou geveinsd zijn, wat die gevoelige Beefmutsje zeker zou doorzien. En van blijdschap getuigen - omdat door het overlijden van heer Veelgeweld vrouw Beefmutsje een vrije vrouw is geworden - zou wel heel erg barbaars van hem zijn. Dan vraagt hij zichzelf af waarom hij niet spontaan zijn hart zou volgen: hij is er toch immers gewoon van verrukt om vrouw Beefmutsje om de hals te kunnen vallen. Nu weet hij echt niet meer wat te doen. Intussen heeft hij zijn huis bereikt. Met bonkend hart belt hij bij zijn eigen voordeur aan. Door het raam ziet hij hoe vrouw Beefmutsje in haar joggingbroek haastig door de woonkamer komt aangelopen. Zachtjes gaat de deur open. Vrouw Beefmutsje verbleekt eerst van schrik en loopt dan rood aan. ‘Wat een verrassing,’ zegt ze voorzichtig. Heer Twijfelmoed kan geen woord uitbrengen, steekt zijn hand uit en dan plots omhelst hij haar. Vrouw Beefmutsje laat zich de omhelzing welgevallen. Als beiden weer tot zichzelf menen te moeten komen, vallen hun armen aarzelend omlaag.
‘Ik ben blij, dat ik je zie, vrouw Beefmutsje,’ stamelt heer Twijfelmoed.
‘Ik heb naar je komst uitgezien,’ zegt vrouw Beefmutsje. Ze gaan aan tafel zitten. ‘Mijn man is onlangs overleden, omgekomen door een politiekogel. Op zijn doodsbed zag hij er vredig uit. Zo had ik hem nooit gekend. Ach, hij had ondanks zijn gewelddadig karakter een klein hartje. Zelfs zijn anders zo brute mond was ingezakt, alsof hij tandenloos was.’ Heer Twijfelmoed onderdrukt zijn afschuw om haar zo teder over heer Veelgeweld te horen praten. Wat is dat toch in mij, denkt hij, dat ik jaloers ben op een overleden man, een man die het leven van een vrouw tot een hel wist te maken. Of is het mijn onzekerheid dat de vrouw die me zojuist nog innig omhelsde, haar liefde toch met enige terughoudendheid aan mij heeft gegeven? Nu hij van haar de smaak te pakken heeft, verlangt hij een onvoorwaardelijke liefde van haar. Verwachtingen hebben van je geliefde is alsof je uit de haardracht van je geliefde bloemen wegrukt om ze in je eigen revers te steken, hoort hij heer Betweter in zijn oor fluisteren. Hij voelt de hand vrouw Beefmutsje op de zijne. ‘Is er iets met je, heer Twijfelmoed?,’ hoort hij haar bezorgde stem. ‘Mijn man z.g.*) nam nooit de tanden uit zijn mond. Dat maakte hem zwak, zei hij altijd.’

*) Z.g. is de afkorting van zaliger gedachtenis. In andere tijden dan de onze gebruikte men die afkorting om een overleden persoon in herinnering te houden, in de veronderstelling dat de overledene nu de zaligheid van het hemels verblijf genoot. Ook sprak men wel over mijn man zaliger.

(wordt vervolgd)

Week 52

Datum: 24-12-2011

39. Intermezzo 2
Beste lezer,
Hartelijk dank voor uw reacties (236 in totaal) op mijn verzoek van de vorige week. Het heeft me enkele dagen en halve nachten gekost om uw antwoorden te bestuderen. Om een beter inzicht in de aard van de antwoorden te krijgen heb ik ze in enkele rubrieken ingedeeld.
De lege lijkkist zou als volgt te verklaren zijn:
- heer Betweter was de laatste tijd zo afgevallen en verschrompeld dat hij bijna gewichtloos was geworden (16 %);
- hij had een slecht huwelijk en zijn vrouw heeft hem het huis uitgezet, waarna zij ‘zijn stoffelijk overschot’ liet begraven. Zo kreeg zij de handen vrij om in plaats van een oude wijsneus een nieuwe minnaar in huis te halen (24 %);
- hij heeft zelf de benen genomen, omdat zijn vrouw zo op hem begon te lijken, dat het hem benauwde. Aangezien zijn vrouw liever als weduwe door de wereld ging en niet als afdankertje zou worden beschouwd, heeft zij een begrafenis in scene gezet (20 %);
- hij werd zo wijs dat hij tijdens een wandeling door het vrije veld ten hemel werd opgenomen (6 %);
- hij heeft nooit bestaan en was niet meer dan een projectie van de schrijver die in zelfgesprekken zichzelf op het spoor trachtte te komen (34 %).

Hartelijk dank voor uw inzendingen. Ik zal met heer Twijfelmoed achter de schermen overleggen, hoe we de ware toedracht zullen vormgeven. Omdat hij nogal eens twijfelt en dubt, zal hij wel graag aan mij overlaten hoe het verhaal tot een bevredigend einde kan worden gebracht. Nogmaals mijn hartelijke dank.
Mvg, Guus Martens

(wordt vervolgd)

Week 51

Datum: 17-12-2011

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01.

38. Intermezzo 1
Beste lezer,
U vraagt zich misschien af, waartoe dit verhaal over de lotgevallen van heer Twijfelmoed moet leiden. U herinnert zich misschien nog dat hij tijdens de begrafenis van heer Betweter ontdekte dat de lijkmand geen stoffelijk overschot van hem bevatte. Hij kwam daarachter door met de punt van zijn paraplu het deksel op te lichten. Sindsdien is hij naar heer Betweter op zoek gegaan. Die zoektocht werd regelmatig onderbroken door onverwachte voorvallen. Daarvan heb ik tot nu toe als schrijver kunnen profiteren, omdat ik zelf ook niet weet hoe de speurtocht van heer Twijfelmoed zijn vervolg moet krijgen. Toch zit ik in een redelijk gunstige positie, want voor een schrijver is er immers geen werkelijkheid, omdat hijzelf de werkelijkheid schept. Daarin verschilt hij niet van andere mensen. Want doorgaans scheppen zij ook de werkelijkheid waarin ze leven, in plaats van zich onbevooroordeeld op de wereld om hen heen af te stemmen. Hoe dan ook, als schrijver maak en breek ik de werkelijkheid. Maar toch kom ik er niet uit hoe het probleem van de lege lijkmand op te lossen. Daarom wil ik u vragen mij enige suggesties te doen, zodat ik het verhaal kan vervolgen en afronden.
U kunt uw reactie plaatsen in het lege schermpje op mijn homepage. Alvast hartelijk dank. Met vriendelijke groeten,
Guus Martens

(wordt vervolgd)

Week 50

Datum: 10-12-2011

De eerste aflevering van ‘De lotgevallen van heer Twijfelmoed’ vind je onder: Archief 2011-04-01

37. Op weg naar huis
Eenmaal op straat wordt het lege hart van heer Twijfelmoed gevuld met de gedachte dat hij weldra vrouw Beefmutsje in zijn armen kan sluiten. Als zij tenminste na al die weken nog steeds in zijn huis verblijft. Het lopen is even wennen. Het is zijn eer te na om vanaf nu bij jan en alleman als een mankepoot bekend te staan. Onmiddellijk verafschuwt hij alweer de oprisping van die gedachte, een vorm van verachtelijk ego dat hij het liefst met zijn houten been zou willen verbrijzelen. Maar hij beheerst zich, want wie weet wie dat tafereel zou gadeslaan. Ach, alweer een onnodig schaamtegevoel, het ego zit hem wel op de hielen, beseft hij met een glimlach. Toch maar gewoon doorlopen, niet hinken. Het is een mooie, zonnige dag. In de dichte boomkruinen schreeuwt een zwerm kraaien van jewelste. Hoe kan het toch zijn, vraagt hij zich af, dat mijn verlangen meer naar de omhelzing lijkt uit te gaat, dan naar de vrouw die omhelst. Ook die gedachte bant hij onmiddellijk uit en vindt haar onbehoorlijk. ‘Laat zelfs de onbehoorlijke gedachten toe,’ hoort hij heer Betweter hem influisteren. Oké dan, ik wil worden gekoesterd door de verpleegster, vrouw Beefmutsje, de weduwe of welke vrouw dan ook. Het is een verademing zo met zichzelf te kunnen keuvelen. Zomaar in de buitenlucht te kunnen wandelen geeft hem een vrij gevoel, dat eigenlijk nauwelijks tegen een omhelzing opweegt. Voordat hij het dorp binnenkomt, gunt hij zich even een kleine rust op een afgezaagde boomstronk, waarmee hij zich verbonden voelt nu zijn been is geamputeerd. In de ontspanning die daarop volgt, dansen in zijn geest al gauw weer de beelden van al die vrouwen. Hij laat het allemaal gebeuren en kijkt ernaar alsof hij in de bioscoop zit. Momenten van geluk. Wel van korte duur. Abrupt staat hij op en begeeft zich met kloppend hart naar zijn huis.

(wordt vervolgd)

Week 49

Datum: 03-12-2011

36. Vertrek uit het ziekenhuis
Pas na zeven weken dus krijg ik weer volledig toegang tot het ziekenzaaltje. Heel vaag vernam ik tussendoor nog dat de verpleegster lid van een vrouwengenootschap zou zijn, dat zich toelegt op de kunst om zich aan mannen die daarvoor in aanmerking komen, energie te onttrekken waardoor vrouwen hun jeugdigheid blijven behouden. Hoewel haar bedoelingen raadselachtig zijn, een beetje angstwekkend zelfs, vraag ik me natuurlijk wel af of ik ook niet tot die mannen zou kunnen behoren. Maar ik heb mij nu eenmaal ten doel gesteld de zoektocht van heer Twijfelmoed naar het bestaan van heer Betweter te blijven volgen. Om me daarbij zomaar te laten afleiden door de duistere praktijken van de verpleegster, wier schoonheid me eerlijk gezegd toch ook niet onberoerd laat, ligt niet in mijn aard.
Heer Twijfelmoed ziet er tegenop om afscheid te nemen van de ziekenhuiskamer waar het verblijf aangenaam was, ondanks de begintijd met veel pijn. Hij beseft heel goed dat hij er tegen opziet om de verpleegster te moeten verlaten. Zij leest zijn gedachten en glimlacht hem vriendelijk toe. ‘Door zich te hechten maakt u zichzelf ongelukkig, heer Twijfelmoed. Ik kan u geen geluk bezorgen, het is al in u aanwezig, dek het niet langer toe.’ Heer Twijfelmoed klappert met zijn oren. Het is alsof hij heer Betweter door haar hoort praten. Diep voorovergebogen op een stoel, mijmert hij nog door op die wijze woorden, maar wordt afgeleid door de vraag die in hem naar boven komt: Zou de verpleegster heer Betweter hebben gekend? Zou ze ook aan hem die jeugdig makende energie hebben onttrokken? Zou dat heer Betweter teveel zijn geworden en is hij daardoor het dorp ontvlucht? Misschien heeft de weduwe wel uit schaamte zijn dood voorgewend. Vastberaden nu snel op zoek te gaan, bindt hij het kunstbeen om de stomp, trekt zijn gehavende kleding aan en wil de verpleegster omhelzen. Maar ze is al verdwenen en ook op de gang is zij niet te bekennen.

(wordt vervolgd)

Week 48

Datum: 26-11-2011

35. Het geheim van de verpleegster
Het zat er dik in. In de zeven weken dat heer Twijfelmoed in het ziekenhuis lag, is er een speciale band met de verpleegster ontstaan. Het verbaasde me al dat ze hem bij de verzorging zo uiterst teder benaderde. Het fijne weet ik er niet van. Zij wisten zich voor mij omzichtig met een waas van geheimzinnigheid te omgeven. Maar wat ik wel weet, wil ik mijn lezers niet onthouden. Enkele weken geleden heb ik hen toch nog even kunnen betrappen.
Heer Twijfelmoed ligt nu al tien dagen in het ziekenhuis. Op een ochtend komt de verpleegster zijn kamer binnen om de wond aan zijn deels geamputeerde been te verzorgen. Sinds zij haar hart voor heer Twijfelmoed op een kier heeft gezet, is het voor hem makkelijk om haar naar haar leeftijd te vragen. Hij is daar zo benieuwd naar, omdat zij enerzijds een jeugdig voorkomen heeft en een stralende huid, anderzijds ook de wijsheid van een rijpere vrouw. Hij schat haar op een jaar of dertig. De verpleegster glimlacht hem toe, waarbij ze haar ogen niet neerslaat. Het is dan ook geen glimlach uit verlegenheid of bescheidenheid. Nee, een glimlach die eerder trots verraadt. ‘Ik ben 85 jaar,’ zegt ze, terwijl ze met grote voorzichtigheid het omwindsel aan de beenstomp wegneemt. ‘Het kan niet waar zijn,’ mompelt heer Twijfelmoed. Omdat ze hem wel mag vanwege zijn vermogen om goed te luisteren en omdat hij een aantrekkelijk lijf heeft, vertrouwt zij hem toe, dat ze aan dergelijke mannen - zoals hij bijvoorbeeld - verjongende energie weet te ontnemen. Van verbouwereerdheid neemt heer Twijfelmoed zijn bovengebit uit de mond. Hij staart ernaar en ontdekt terloops op dat gebit een inscriptie, bijna onleesbaar door het schuren van de tanden van het ondergebit. De eerste letters zijn niet goed te ontcijferen, maar dan volgen de letters QPE. Nu de verpleegster heeft bekend dat hij een aantrekkelijke man is, duwt hij het gebit weer gauw tegen het gehemelte en kijkt hij haar vertederd aan.
Vanaf dat moment werd er voor mij als gluurder weer een dikke sluier opgetrokken.

(wordt vervolgd)

Week 47

Datum: 19-11-2011

34. Het lijf van heer Twijfelmoed verminkt, maar zijn geest geheeld
Daar is heer dokter al. ‘Zo, heer Twijfelmoed, ik heb twee berichten voor u. Een goed en een slecht bericht. Welk wilt u het eerst horen?’ Razendsnel bedenkt heer Twijfelmoed dat - als hij eerst het slechte bericht hoort - het goede bericht nauwelijks tot hem zal doordringen. Als hij daarentegen eerst het goede bericht hoort, zal hij daaruit moed kunnen putten om het slechte bericht in ontvangst te kunnen nemen. ‘Eerst het goede bericht dan,’ beslist heer Twijfelmoed.
‘Oké,’ zegt heer dokter, ‘we hebben uw bevroren vingers weer in orde kunnen krijgen.’ Heer Twijfelmoed bekijkt zijn rode, enigszins gezwollen vingers en knikt tevreden. ‘Het slechte bericht is, dat wij uw voet niet hebben kunnen redden. Daarom is uw been tot onder de knie met behulp van mes en zaag weggehaald. De wond is echter goed aan het genezen en u zult zich binnenkort een kunstbeen kunnen aanschaffen.’ Heer Twijfelmoed kijkt verbouwereerd naar wat er van dat been over is. ‘Dat kan niet, heer dokter,’ zegt hij, ‘ik voel kriebels en pijn tot in mijn voetzool.’
‘Dat noemen wij fantoompijn. U heeft nog moeite om de amputatie te aanvaarden en daarom denkt u dat uw been nog geheel intact is. Verder nog vragen?’ Omdat ik denk dat iets is, houd ik dat voor de werkelijkheid, mompelt heer Twijfelmoed in zichzelf. Daar had hij het wel eens met heer Betweter over gehad. Had die niet gezegd, dat je je gedachten altijd kritisch onder de loep moet nemen, omdat veel gedachten niet meer dan hersenspinsels zijn. Nu realiseert hij zich dat hij een paar dagen geleden nog dacht dat de weduwe gek op hem was zoals hij op haar. Ook dat zou niet meer dan een loze gedachte van hem kunnen zijn geweest. Een fantoombeeld zoals heer dokter dat noemt, zonder werkelijke betekenis. Hij betreurt het dat hij tot die wijsheid moest komen door eerst zijn onderbeen te moeten verliezen. Tegelijkertijd is hij het nare bericht toch ook dankbaar, omdat hij daardoor tot meer inzicht van zichzelf is gekomen. ‘Dank u, heer dokter,’ stamelt heer Twijfelmoed. ‘Graag gedaan,’ mompelt die, terwijl hij zich uit de voeten maakt. Heer Twijfelmoed is blij dat heer dokter is vertrokken en dat hij even alleen wordt gelaten om de gedachten aan zijn verminkte lijf en geheelde geest met elkaar in overeenstemming te brengen.

(wordt vervolgd)

Week 46

Datum: 12-11-2011

33. Het nieuwe gebit van heer Twijfelmoed
Zelfs in het ziekenhuis heeft heer Twijfelmoed geen rust. Wie zou hem zo graag willen spreken of hem willen verhoren, vraagt hij zich af. Waarom heeft men hier trouwens zijn been opgetakeld? Voor het eerst in zijn leven bekijkt hij de lengte van dat been. Het lijkt hem korter dan hij altijd had gedacht. ‘Ach toe, meneer, u laat uw boterhammetje staan. Heeft u geen honger?,’ vraagt de toegewijde verpleegster. Als heer Twijfelmoed haar toelacht, ziet ze zijn tandenloze mond. ‘O, ik zie het al,’ zegt ze. ‘U treft het, op de kamer hiernaast is net een man overleden. Ik zal u zijn gebit geven.’ Even later komt ze met een prachtig gebit terug en duwt het zachtjes in de mond van heer Twijfelmoed. Hij vindt het wel een eng idee: de klapper van een dode nu in zijn mond. Hij zou er alles voor geven om te weten wie die man was. Net als hij het de verpleegster wil vragen, waarschuwt ze hem dat de dokter elk ogenblik kan komen. ‘Liever de dokter dan de politie,’ laat hij zich ontvallen. Hoewel de verpleegster zich over die opmerking verbaast, sluit ze die in haar hart op, dat toch al bol staat van geheimen die de zieken haar toevertrouwen. ‘Waarom kijkt u zo verbaasd?,’ vraagt heer Twijfelmoed haar. Ze bloost en laat zich door een spleet in haar hart ontvallen dat de politie hier gisteren ook al was. Heer Twijfelmoed kijkt haar aan. Ze slaat haar ogen neer, de spleet in haar hart rekt zich op tot een groot doorkijkgat. ‘De man hiernaast is door politiekogels om het leven gekomen. Hij had met geweld een andere boef uit cachot bevrijd.’ Heer Twijfelmoed verbleekt en vermoedt dat hij met het gebit van heer Veelgeweld zijn boterham naar binnen werkt. Hij schaamt zich ervoor dat zijn volgende gedachte is dat vrouw Beefmutsje nu ook weduwe is en dus een vrije vrouw. Als hij eenmaal weer ter been (ter been?) is, kan hij kiezen uit twee weduwvrouwen, waarvan het niet zeker dat de weduwe van heer Betweter wel werkelijk weduwe is.

(wordt vervolgd)

Week 45

Datum: 05-11-2011

32. Heer Twijfelmoed keert op aarde terug
Heer Twijfelmoed voelt dat de mand in toenemende snelheid omlaag wordt gezogen. In een wanhoopspoging probeert hij met zijn tanden de kraan van de gasbrander om te draaien. Zijn voortanden breken af, hij spuwt ze uit, als hagel uit een jachtgeweer. In duizelingwekkende vaart zakt de mand nu met het zeildoek half over de mand heen naar beneden. Verbijsterd kijkt hij nogmaals over de rand. Google Earth, schiet hem te binnen. Wordt het een duik in zee of land? Het wordt land, bossen waarschijnlijk, zo te zien. Niet lang daarna vindt de ramp plaats. Boomtakken kraken, vogels vliegen luid krijsend weg. Door de harde klap vliegt de lege gasbrander door de bodem van de mand, waarbij zijn bevroren voet lijkt afgerukt en slap uit zijn broekspijp bungelt. Heer Twijfelmoed vergaat van de pijn en zweeft tussen leven en dood. Hij wordt wakker in het ziekenhuis. Een verpleegster buigt zich over hem heen. ‘Gaat het, meneer?,’ vraagt ze zacht. Hij opent zijn ogen: zijn been in verband aan een takel omhoog, naast een standaard met een infuus. Dan sluit hij weer de ogen en even doorstraalt hem een vredig gevoel als een zachte hand zijn voorhoofd streelt. ‘Het komt allemaal weer in orde, meneer. Maakt u zich maar niet ongerust.’ Zo vrij als hij zich tussen hemel en aarde had gevoeld, zo bezwaard voelt hij zich nu. Dan valt hem een gesprek met heer Betweter te binnen: ‘Hou, zolang je leeft, het juiste midden tussen hemel en aarde. Dan pas bereik je innerlijke vrijheid. Teveel in de hemel leven is vermeende vrijheid, je teveel met het aardse bezighouden verstompt de geest. Beide wegen zijn heilloos, alleen het midden houden is heilzaam voor lichaam en geest.’
‘Nee, heren, u kunt hem echt nog niet verhoren. Meneer is te zwak. Komt u over enkele dagen maar terug,’ hoort hij de verpleegster op de gang bijna fluisterend maar toch gebiedend zeggen.

(wordt vervolgd)

Week 44

Datum: 29-10-2011

31. Heer Twijfelmoed verliest de aarde uit het oog
De heteluchtballon daalt steeds sneller omlaag. Het angstzweet breekt heer Twijfelmoed uit. Straks valt hij nog te pletter. Juist door de vrees daarvoor wijken besluiteloosheid en weifelmoedigheid terug. Onverwacht voor hemzelf draait hij resoluut de knop van de gastank open. Een felle vlam spuit omhoog de al flabberende ballon in. Tevreden ziet hij toe hoe die langzaam weer opbolt. Ook de warme gloed van het vuur voelt behaaglijk aan. Angst en paniek maken plaats voor hernieuwde gelukzaligheid. Hij laat het na om bij zichzelf te onderzoeken hoe het toch mogelijk is dat gevoelens zo snel van elkaar kunnen afwisselen. Hij voelt er meer voor om zich aan het totale niets over te geven. Maar in een flits van een seconde realiseert hij zich wel, dat zijn geest zelfs boven het niveau van alledaags mediteren kan uitstijgen en hij waant zich op de rand van verlichting. Op zijn hurken schurkt hij met zijn rug tegen de wand van de mand, sluit de ogen en dommelt zachtjes in op het snorrende en monotone geluid van de gasbrander. Hij droomt van een onmetelijke vuurzee, waarin hij lichtvoetig ronddanst met engelen, reusachtige grote wezens met grote vleugels, die geen vlam vatten. Onzijdige wezens, noch man noch vrouw. Zonder woorden is er toch een intens contact en hun aanwezigheid maakt hem sterk en onverschrokken, zoals hij altijd al heeft willen zijn. Tijdens dit moment van hemels geluk ontwaart hij ook vrouw Beefmutsje en de weduwe, die hem vanuit een verre lichtheid lijken toe te lachen. Hun aanvankelijke glimlachen gaat over in een satanische schaterlach, waardoor de rillingen hem over de rug kruipen. Dan schrikt hij plots wakker, de vlam van de gasbrander is gedoofd. Helemaal verstijfd, staat hij op. Als hij over de rand van de mand wil kijken, merkt hij dat zijn spierwitte vingers gevoelloos zijn. Beneden hem is de wereld geminiaturiseerd, hij kan nauwelijks zee en land van elkaar onderscheiden. Een ijzig koude wind giert over de mand en doet het ballonzeil onheilspellend flabberen.

(wordt vervolgd)

Week 43

Datum: 22-10-2011

30. De ballonvaart
Met versnelde pas begeeft Heer Twijfelmoed zich op pad, het dorp uit. Zou hij maar niet beter onder een uitgeklapte paraplu wegduiken om zo voor andere voetgangers onherkenbaar te blijven? Of zal het juist opzien baren als iemand met fraai weer onder een paraplu loopt? Want door nieuwsgierigheid geprikkeld zal men juist de grootste moeite doen om wie zich zo schuil houdt te willen ontmaskeren. Misschien is laten zien wie je bent voor anderen minder spectaculair dan jezelf niet laten zien. Hij besluit zijn paraplu gesloten te houden. Even buiten het dorp is men bezig een heteluchtballon op te blazen. Een gevoel van opwinding maakt zich van heer Twijfelmoed meester. Stel je voor, weg hier van al dit gedoe in het dorp, alle ellende en onzekerheden onder je laten, grauwheid en roddels ontstijgen en zweven op de zachte wind. ‘Wilt u soms meevaren?,’vraagt heer Goedzak, die de ballon nog met moeite in bedwang kan houden. ‘Niets liever dan dat,’ antwoordt heer Twijfelmoed. Hij zegt er niet bij dat hij het liefst alleen in de mand kruipt. Snel bedenkt hij een list en zegt tegen heer Goedzak dat hij graag enkele repen chocola had willen kopen. Tegen mogelijke duizeligheid, voegt hij eraan toe. ‘Geen probleem,’ zegt heer Goedzak, ‘haal ik voor u bij de kiosk. Hou deze hendel maar even vast, anders zou de ballon nog opstijgen, ha ha.’ Zo gauw heer Goedzak naar de kiosk rent, geeft heer Twijfelmoed een ruk aan de hendel. Langzaam raakt de mand los van de grond en begeeft heer Twijfelmoed zich in de onmetelijke, vrije ruimte. Als hij over de rand van de mand naar beneden kijkt, ziet hij heer Goedzak wild met zijn armen zwaaien. Het deert heer Twijfelmoed niet. Hij is nu vrij en is de miserie diep beneden hem ontstegen. Hij scheert boven het dorp, het kerkhof, de rivier, weiden en bossen. Hoger zelfs dan de witte schreeuwende meeuwen onder hem, in eindeloos geluk. Kon het maar zo blijven. Dit is wat heer Betweter bedoelde met: ‘Vergeet gisteren en denk niet aan morgen, maar leef in het nu en geniet van de vloeibare ervaring er alleen maar te zijn.’ Vloeibaar, had hij gezegd, het vloeibare nu, dat ene moment met de eigenschap zich onmiddellijk weer te vernieuwen... Heer Twijfelmoed merkt dat de ballon in het hier en nu langzaam gaat zakken. Het aanvankelijke gevoel van opwinding dat was overgegaan in mystiek gekleurde euforie verandert plotseling in paniek. Nu voelt hij pas werkelijk - tot in zijn botten - wat het is om in het nu te zijn.

(wordt vervolgd)

Week 42

Datum: 15-10-2011

29. Heer Twijfelmoed begint definitief aan zijn zoektocht
Vrouw Beefmutsje stamelt van verbouwereerdheid. Met haar doodeerlijke inborst bekent ze spontaan tegenover de weduwe: ‘Het is heer Twijfelmoed die vannacht plots is thuisgekomen en van vermoeienissen van de afgelopen dagen in zijn eigen bed is ingekropen.’ Ze zegt er niet bij dat ze daar zo-even tot wederzijds genoegen nog samen lagen, maar: ‘Ik heb zo met hem te doen.’ Heer Twijfelmoed heeft alles goed gehoord. Hij schiet het bed uit, trekt de kleerkast open en kleedt zich snel aan. Dan opent hij - hevige slaperigheid voorwendend - de deur van de woonkamer en begroet quasi verbaasd de weduwe. ‘Ach, mijn beste jongen toch,’ begroet zij hem. ‘Kom erbij zitten. Hoe is het toch met je?’ Gevoelens en gedachten razen door zijn hoofd en hart. Zijn verwarring is groot. Hij is op de vlucht (voor heer Veelgeweld die hij heeft misleid, ook voor de politie, maar niet langer meer voor haar), anderzijds is hij zoekend (naar het mogelijke voortbestaan van heer Betweter), maar daarover kan hij in het bijzijn van de weduwe niets meedelen. Zijn twijfel aan het overlijden van heer Betweter houdt hij voor zichzelf. Hij zal de komende tijd vluchten en zoeken moeten combineren. Als zijn ogen die van de weduwe elkaar in een fractie van een seconde ontmoeten, voelt hij zich betrapt. Je kunt als man nauwelijks geheimen voor een vrouw verborgen houden. Daar heb je het al. De weduwe glimlacht hem toe: ‘Heer Twijfelmoed, je kijkt zo schichtig en een beetje argwanend, lijkt het wel.’ Schichtigheid verraadt zijn innerlijke onrust die aan zijn vluchtgedrag is gekoppeld. Argwaan, omdat hij niet gelooft aan de dood van heer Betweter. Zal hij zijn ongeloof maar niet ruiterlijk bekennen? Aarzelend begint hij: ‘De dood van heer Betweter...’ De weduwe onderbreekt hem: ‘De overgang van leven naar dood is ogenschijnlijk abrupt, maar in werkelijkheid zijn leven en dood niet meer dan verschillende stadia van het menselijk bestaan. Alleen de as blijft over, niet meer dan wat materiële kruimels, als aardse condensatie van wie mijn man was. Door respect voor de as verinnigen we de geest van mijn geliefde onsterfelijke man.’ Vrouw Beefmutsje en de weduwe kijken elkaar daarbij veelbetekenend aan. Heer Twijfelmoed voelt zich ongemakkelijk bij die wederzijdse vrouwenblikken. ‘Ik moet er nu echt vandoor,’ zegt hij, terwijl hij opstaat. In de haast pakt hij zijn paraplu, terwijl de hemel open en blauw is. Met de vlucht uit zijn huis is eindelijk ook de zoektocht definitief begonnen.

(wordt vervolgd)

Week 41

Datum: 08-10-2011

28. De bedrieglijkheid van een veronderstelling
Er was aan de voordeur gebeld. ‘Blijf jij hier maar liggen,’ zegt vrouw Beefmutsje zenuwachtig. Voorzichtig trekt zij het kunstbeen onder het schuifraam vandaan en bindt het om. Vanuit zijn bed schept heer Twijfelmoed behagen in haar welgevalligheid, die zich nu stilletjes aan zijn ogen onttrekt door de omhulling van een badjas. Hij volgt haar tred door de woonkamer naar de voordeur en blijft aandachtig luisteren. Godallemachtig, het is de weduwe die aanbelde, de lustmoordenares. Zij heeft hem gevonden en zal nu toeslaan om ook hem om zeep te brengen. Want alleen hij kent het geheim van de lege lijkkist.
‘Ik kom eens kijken, hoe het met je is, vrouw Beefmutsje. Heb je goed geslapen?’ Ze gaan aan tafel zitten.
‘Ja, een heerlijke nacht. Maar is met jou ook alles goed?,’ vraagt vrouw Beefmutsje. ‘Het is voor jou toch ook verschrikkelijk je man zo plotseling te moeten missen.’ Heer Twijfelmoed spitst zijn oren.
‘Mijn lief Betwetertje leeft in mijn geest en hij zou niets liever hebben dan dat ik me niet om mezelf, maar om jou bekommer. Vannacht dacht ik er nog aan, dat je je zorgen maakte om je afgenomen libido. Maar maak je daarover niet ongerust. Pas las ik in het boekje La mort sexuelle dat het libido kan verdwijnen als de partner overheersend en gewelddadig is.’
‘Ik spreek geen Frans. Wat betekenen die vreemde woorden?’
‘Dat je je seksueel dood voelt, dus geen lustgevoel meer kan opbrengen.’ Heer Twijfelmoed voelt zich krijtwit wegtrekken. Zijn veronderstelling dat het om seksuele moord ging is dus een misverstand geweest. Dan moet hij zijn gedachten over de weduwe bijstellen. Het idee dat ze een lustmoordenares zou zijn, is uit de lucht gegrepen.
‘Ja, ik weet het, de paniek voor mijn afgenomen lusten is voor niets geweest,’ hoort hij vrouw Beefmutsje zeggen. ‘Gisteren nog heb ik met volle teugen de liefde kunnen bedrijven. Helaas was de relatie van korte duur, want mijn vermeende vriend is met de motorfiets naar het buitenland vertrokken.’ Heer Twijfelmoed voelt een zweem van jaloezie door zijn lijf kruipen. Van lichte ontzetting slaat hij zijn armen omhoog en zijwaarts, waardoor hij pardoes het gipsen beeldje op de bedrand raakt. Het valt in gruzelementen op de vloer kapot.
‘Wat is dat daar op de slaapkamer?,’ hoort hij de weduwe verschrikt vragen.

(wordt vervolgd)

Week 40

Datum: 01-10-2011

27. De schoonheid van vrouw Beefmutsje
Heer Twijfelmoed spert zijn ogen wijd open. De verrukking van het stiekeme gluren naar die intussen voor hem bevallige Beefmutsje maakt plaats voor schrik en ontzetting. Hij zag dat vrouw Beefmutsje zich van een houten been ontdeed. Nu trekt ze met beide handen het schuifraam wat omhoog en gebruikt het hulpstuk om het raam op een kier te zetten. Dan laat ze zich onder de dekens wegglijden. Heer Twijfelmoed gaat op zijn rug liggen om van de hevigheid van de schrik te bekomen. Honderden vragen gieren door zijn vermoeide hoofd. Hij zou er alles voor geven om daar het fijne van aan de weet te komen. Zal hij opstaan en het haar vragen? Hij draait zich abrupt op zijn zij: Nee, het gaat mij niet aan, mijmert hij. Gaat mij niet aan? Wat een onzin. Het is toch pure belangstelling. Plotseling wordt hij door medelijden voor vrouw Beefmutsje bewogen. Wat een leven heeft zo’n innemende, mooie vrouw. Mooi? Ja, ze blijft mooi, haar gelaat, haar lijf. Hoe heeft zij toch ooit in handen van heer Veelgeweld kunnen vallen? Heer Twijfelmoed woelt van de ene op de andere zijde. Ineens flapt het eruit:
‘Slaap je, vrouw Beefmutsje?’
‘Ik begon net in te dommelen. Is er iets, heer Twijfelmoed? Gaat het wel met je?’ Heer Twijfelmoed staat op, schiet zich in zijn badjas en opent de slaapkamerdeur. Voetje voor voetje schuifelt hij naar het bed. Dan wijst hij op het kunstbeen dat tussen kozijn en raam is geschoven.
‘Ik wilde wat frisse lucht hier,’ verontschuldigt vrouw Beefmutsje zich.
‘Nee, nee, ik vind het zo erg voor je, ik heb het nooit geweten.’
‘Ach, we hebben allemaal onze gebreken. Ik ben er aan gewend. Geen mens is perfect,’ glimlacht ze. Ineens wordt vrouw Beefmutsje nog schoner dan zij al was. Hij zou haar willen strelen. Op haar beurt wordt vrouw Beefmutsje door mededogen met heer Twijfelmoed bevangen, hij lijkt zo broos. Beiden verliezen zich in de gevoelens van dit moment dat het karakter van eeuwigheid in zich draagt. En juist dan wordt de stilte verbroken en keren ruimte en tijd in volle proporties terug.

(wordt vervolgd)

week 39

Datum: 24-09-2011

26. Heer Twijfelmoed op visite in eigen huis
Vrouw Beefmutsje verschiet er zelf van als ze heer Twijfelmoed in zijn eigen huis uitnodigt om binnen te komen. Op zijn beurt verontschuldigt Heer Twijfelmoed zich dat hij haar uit de slaap heeft gewekt. Na wat onwennig gedrentel gaan ze aan de tafel in de woonkamer zitten. ‘U ziet er vermoeid uit, heer Twijfelmoed.’ Terwijl ze praat, haalt ze uit de badkamer de zijden badjas van heer Twijfelmoed. Hij trekt hem aan en zegt met een treurige blik:
‘De laatste dagen staat mijn anders zo rustige leven totaal op zijn kop.’ Vrouw Beefmutsje golft spontaan op zijn stemming mee.
‘Sinds heer Betweter is begraven, lijkt ons leven hier ontredderd,’ zucht ze.
‘Zeg dat wel. Alleen maar problemen: ik ben op de vlucht voor de politie, voor de mogelijke wraak van uw ex-man heer Veelgeweld en voor een lustmoordenares, terwijl ik eigenlijk alleen maar op zoek was naar heer Betweter, aan wiens dood ik twijfel. Verder moet ik ook nog de desillusie van een prille liefde verwerken.’ Hij zegt er niet bij dat het de weduwe betreft, want hij wil bij vrouw Beefmutsje niet de indruk wekken, dat hij een rokkenjager is. Temeer niet omdat hij een week gevoel in zijn hart bemerkt tegenover die lieve vrouw hier tegenover hem aan tafel.
‘Wat erg voor je,’ zegt vrouw Beefmutsje welgemeend. Ze heeft met hem te doen, maar het ontgaat haar niet dat hij het alleen over zijn eigen problemen heeft en niet naar haar vraagt. Ze herinnert zich een gesprek met heer Betweter, aan wie ze ooit vertelde dat zij anderen altijd wel een luisterend oor schenkt, maar dat het contact vaak eenrichtingsverkeer blijft. ‘De mooiste vorm van geven,’ had hij gezegd, ‘is als je daarvoor niets terug verlangt.’ Vaag weet ze nog dat hij sprak over een zichzelf overstijgende toewijding aan anderen. Ze pinkt een traan uit haar ogen, nu ze aan heer Betweter denkt. Heer Twijfelmoed beurt haar op:
‘Ach, vrouw Beefmutsje, ik sla me er wel doorheen. Maar laten we nu gaan slapen. Ik zal de bank wel nemen.’ Terwijl vrouw Beefmutsje haar hoofd schudt, begeeft zich naar de slaapkamer. In het schemerlicht gluurt heer Twijfelmoed door een kier van de half openstaande slaapkamerdeur. Hij verbleekt door wat hij daar ziet.

(wordt vervolgd)

Week 38

Datum: 17-09-2011

25. Omgaan met bruut geweld
Vrouw Beefmutsje schrikt op uit haar slaap en angstige dromen. Hoorde zij daar de huisbel? O jee, nu ook nog hevig gebonk tegen de voordeur. Op haar blote voeten sluipt ze naar voren en hoort op gedempte toon door de brievenbus: ‘Beefmutsje, ik ben het, doe open.’ Haar gevoelige hart dreigt het te begeven. Haar man Veelgeweld voor deur! Hoe is het mogelijk dat hij haar schuilplaats in het huis van heer Twijfelmoed heeft gevonden, die slinkse gladjanus. Als ze de deur zou openen, zou hij zich onmiddellijk aan haar te buiten gaan, weet ze, haar het nachtgewaad van het lijf rukken om haar met geweld te nemen. Van boven tot onder, van voor en achter. De bruut! Ze heeft het vroeger al eens met wijlen heer Betweter over zijn laakbaar gedrag gehad. Hij raadde haar aan in ieder geval geen verzet te plegen, maar haar man uiterst ter wille tegemoet te komen. Dan zou hij wel kalmeren, had heer Betweter gezegd. Weer gebonk, op de ramen nu. Wat te doen als ze hem binnenlaat? ‘Ha, lieve man,’ zal ze zeggen, ‘ik heb je zo gemist. Laten we je onverwachte komst vieren. Terwijl ik mij op bed voorbereid, neem jij een bad en gebruik gerust een van de verrukkelijke huidoliën van heer Twijfelmoed. En kom dan bij me in de sponde, laat me voor jou als een bronstige hinde mogen zijn, besprenkel mijn intieme hof met je hete sappen en laten we tot het ochtendgloren van ons weerzien genieten.’ Hij zal niet weten wat hij hoort, want ze weet dat in elke bruut een klein hart schuilt. Ook bij hem. Terwijl hij een bad neemt, denkt ze, zal ik me snel aankleden en het huis van heer Twijfelmoed ontvluchten, terug naar de weduwe. Ja, zo zal het gebeuren. Alweer gebonk op de deur. ‘Doe toch open, ik ben het.’ Ze verzamelt alle moed en opent met een zwier de voordeur. Ze verstijft van schrik: daar in het schemerdonker niet haar man Veelgeweld, maar heer Twijfelmoed wiens blote lijf in het schrale maanlicht oplicht.

(wordt vervolgd)

Week 37

Datum: 11-09-2011

24. Heer Twijfelmoed ontsnapt uit het cachot
Heer Veelgeweld begint hevig te vloeken en te tieren. ‘Wat moet ik met jou, heer Twijfelmoed. Als je je bij mij als meneer de Betweter wilt voordoen, ben je aan het verkeerde adres.’ Hij heeft geen vat meer op het zweterige blote lijf van heer Twijfelmoed, die zich glad als een aal aan zijn handen weet te onttrekken, de benen neemt en de donkere nacht in rent. Van verre hoort hij een dienstdoende agent - met de opdracht de gevangen genomen ‘heer Betweter’ goed te bewaken - tegen heer Veelgeweld bulken: ‘Zo, Betwetertje, gaan we ontvluchten.’ Heer Twijfelmoed houdt zich een stuk verderop achter struiken in een voortuin schuil.
‘Ik ben Betweter niet, maar Veelgeweld,’ verweert die zich.
‘Ja ja, je vanavond eerst voor die onschuldige Twijfelmoed uitgeven en nu weer voor Veelgeweld. Je bent een leugenachtige bedrieger, heer Betweter.’ Heer Twijfelmoed glundert als hij hoort hoe heer Veelgeweld in de boeien wordt geslagen en onder hevig verzet wordt afgevoerd. Maar nu moet hij beslissen wat hem te doen staat. Zo snel mogelijk naar zijn eigen huis en ervoor zorgen dat niemand hem ziet. Dat hij geen huissleutel heeft, is geen probleem. Hij voelt zichzelf blozen bij de gedachte dat vrouw Beefmutsje voor hem de deur zal openen. In een flits beseft hij dat hij voorlopig geen last van heer Veelgeweld zal hebben, op wie Beefmutsje kennelijk is uitgekeken. Zij is dus een vrije vrouw en hij heeft haar altijd al gemogen, bescheiden en een beetje nerveus, dat wel. Maar toch wel zo dapper om er gistermorgen nog met een vreemde snoeshaan vandoor te gaan. Dat die haar al gauw weer in de steek liet, geeft hem een goed gevoel, hoewel hij er zich van bewust is dat hij in die overweging wel erg egoïstisch is. Het verbaast hem ook dat in deze panieksituatie gedachten in hem opkomen, die normaal gesproken alleen op dromerige momenten beslag op hem leggen. Hij belt bij zijn eigen huis aan. Als ze maar niet schrikt van die blote vent voor de deur midden in de nacht.

(wordt vervolgd)

Week 36

Datum: 03-09-2011

23. Ingebeelde oprechtheid
Heer Twijfelmoed wankelt vertwijfeld door de cel. Het licht van de zaklantaarn door het raampje kringelt over de grijze muren. Het leek wel de stem van heer Veelgeweld. Zou die mij uit het cachot willen bevrijden?, denkt hij hoopvol. Die dronken Veelgeweld heeft - in de waan dat ik heer Betweter ben - gezien dat ik door de politie vanuit het café ben afgevoerd. Maar wat zal hij doen als hij erachter komt, dat hij niet heer Betweter maar míj heeft helpen ontsnappen? Voor heer Veelgeweld ben ik immers niet meer dan ‘die stomme Twijfelmoed’.
‘Heer Betweter, ben je daar?,’ hoort hij weer op gedempte toon. Eerlijk duurt het langst, gonst het door heer Twijfelmoeds brein. Maar in dit geval zou eerlijkheid betekenen, dat ik ik-weet-niet-hoelang-nog hier zal vastzitten. Heer Twijfelmoed aarzelt om ‘ja, ik ben het’ terug te roepen. Om zijn bezwaard gemoed gerust te stellen beeldt hij zich in, dat hij tenminste toch in de geest van heer Betweter zou kunnen antwoorden. En omdat heer Betweter oprechtheid altijd hoog in het vaan had staan, kan hij zich als de eerlijke Betweter voordoen. Dan zou hij uit deze cel kunnen worden verlost, want hij weet dat heer Veelgeweld met brute kracht de tralies voor het raampje zal verbreken...
‘Heer Betweter, geef antwoord,’ klinkt het nu alsof heer Veelgeweld zijn pogingen zal gaan staken. Het is nu of nooit.
‘Ja, ik ben het,’ fluistert hij.
‘Oké,’ is het antwoord. Kort daarop worden de tralies eruit geramd. ‘Kom op, snel, heer Betweter.’ Heer Twijfelmoed hijst zich omhoog. Zijn gestreepte hansop blijft achter de tralies haken, waardoor die van zijn lijf wordt afgerukt. Binnen de kortste keren valt heer Twijfelmoed in de armen van heer Veelgeweld. Hij ruikt diens drankadem en ziet in zijn verbaasde gezicht. De ingebeelde oprechtheid van heer Twijfelmoed heeft hem gered, maar de consequenties daarvan blijven in het ongewisse.

(wordt vervolgd)

Week 35

Datum: 27-08-2011

22. De gevangenneming van heer Twijfelmoed
Heer Twijfelmoed wordt ruw bij de arm genomen. ‘Wie bent u?’, vraagt hij verschrikt.
‘Politie. Meekomen naar het bureau.’ Tegenstribbelen heeft geen zin. Op het bureau wordt hij op een stoel gezet. Voor hem drie mannen in uniform.
‘Zo, heer Betweter. Laten wij ons voor dood verklaren om daarna illegaal verder te leven?’
‘Het is een vergissing, heren, ik ben heer Twijfelmoed.’
‘Dat zegt ú, maar wij hebben een getuige, die u vanavond schielijk uit uw woning heeft zien vertrekken.’
‘Ik kan het u allemaal uitleggen.’
‘Dat kennen we. Leugens stellen wij hier niet op prijs. U gaat het cachot in, dan kunt u uzelf de ware toedracht in herinnering brengen.’ Door een duistere gang wordt heer Twijfelmoed in een cel geloodst. Achter hem valt een zware, getraliede deur in het slot. Hij gaat verbouwereerd op de brits liggen. Grijze wanden, een raampje aan de straatkant. Hij hoort vrolijke kinderstemmen, die verstommen als ouders hen binnenroepen. Bedtijd. Wie kan die getuige zijn, vraagt hij zich af. Het is natuurlijk de weduwe, die hem uit haar huis heeft zien wegsluipen. Eerst haar man ombrengen en nu de politie om de tuin leiden, waardoor zij haar medeplichtigheid aan de schijndood van haar man sluw weet te ontzenuwen. Haar dikke tranen aan de begraafplaats waren dus gespeeld. Een feeks in de gedaante van een engel. Net als heer Twijfelmoed in slaap begint te vallen, wordt de deur opengedraaid: ‘Hier, uw nieuwe kledij, trek dat mooie streepjespak maar uit, heer Betweter.’ Dat doet heer Twijfelmoed maar al te graag. In een flits schiet door hem heen dat kledij is als een opgebouwd ego: dat mooie pak van heer Betweter heeft hem de das omgedaan. Doet een dik ego niet anders? De nieuwe hansop zit hem lekker en heer Twijfelmoed valt opnieuw in een diepe slaap met verschrikkelijke dromen. In een fraai landschap is op een heuvel een galg geplaatst. Een menigte rondom juicht en joelt. Hij wordt gedwongen het hoofd in de lus te steken en weet niet meer wie hij is: Twijfelmoed of Betweter. Met de dood voor ogen kan hem dat ook niet schelen. De weduwe - in de gedaante van een griezelige heks - mag het mechanisme van galg in werking stellen, terwijl de menigte schreeuwt: ‘Aan de galg met Betweter...’ Weer anderen krijsen: ‘Laat nu ook maar zien, dat je alles beter weet.’ Heer Twijfelmoed schiet bezweet recht overeind. Het felle licht van een zaklantaarn schijnt door het raampje de cel in. ‘Hee, Betweter, ben jij het?’, hoort hij. Verschrikt springt hij van zijn brits.

(wordt vervolgd)

Week 34

Datum: 20-08-2011

21. Heer Twijfelmoed in de rol van heer Betweter
Om zijn gezicht te bedekken voor het geval dat hij de weduwe - die lustmoordenares! - toch nog onverwachts op straat zou tegenkomen, trekt heer Twijfelmoed Betweters hoed diep over zijn hoofd (zich niet realiserend dat kleren de man maken en dat - naast het streepjespak - juist die hoed argwaan zou kunnen wekken). Direct naar huis gaan, lijkt hem niet verstandig: hij zou er de weduwe kunnen aantreffen, die daar vrouw Beefmutsje onderdak heeft aangeboden. Het lijkt hem beter om eerst even een borrel in het café te drinken. Op de vroege avond is er meestal geen kip. Als hij aan de toog wil plaatsnemen, ziet hij in de verste hoek van het café heer Veelgeweld zitten. Even aarzelt heer Twijfelmoed om hem gezelschap te houden. Nog voordat hij daartoe met zijn verstand heeft besloten, trekt hij in een spontane reactie een stoel bij. Heer Veelgeweld kijkt hem met lodderige ogen aan, probeert zich op de nieuwe gast te fixeren, trekt zijn zware oogleden nogmaals op en stamelt dan:
‘Hee, daar hebben we heer Betweter, asjemenou. In levende lijve! Had die stomme Twijfelmoed toch gelijk.’ Van verbazing slaat heer Veelgeweld met zijn vlezige vuist op tafel en neemt nog een slok. Heer Twijfelmoed begrijpt de verwarring, maar laat heer Veelgeweld in de waan. Voor één avond lijkt hem wel wat om voor de wijze Betweter te worden aangezien, al is het dan door die stomdronken Veelgeweld. Hij beeldt zich in wat heer Betweter nu zou zeggen.
‘Je hebt verdriet,’ begint hij aarzelend.
‘Vind je het gek, mijn Beefmutsje heeft me voorgoed verlaten.’ Heer Twijfelmoed weet dat hij haar eerder op de dag uit woede en jaloezie bont en blauw heeft geslagen. Hij zwijgt even en weet niet goed welke wending hij het gesprek zal geven. Het zit hem dwars dat heer Veelgeweld het over die ‘stomme Twijfelmoed’ had. Dat steekt hem, maar in de rol van heer Betweter zou het niet passen om eigen gekwetstheid ter sprake te brengen en aan het leed van een ander voorbij te gaan. Wie in mij is gekwetst?, vraagt hij zich af. Zou heer Betweter niet hebben gezegd, dat alleen mijn ego is gekwetst en dat het ego - juist door zich te laten kwetsten - kan worden afgebroken, zodat mijn eigen zuivere ik te voorschijn kan komen? Hoe zuiverder je ik, zou heer Betweter zeggen, des te meer mededogen je voor de ander aan de dag kunt leggen. En voor de tweede maal ziet heer Twijfelmoed zijn kompaan van deze morgen onbedaarlijk grienen. Hij legt zijn hand op de arm van heer Veelgeweld.
‘Misschien heeft alleen het beeld dat je van Beefmutsje had, jou verlaten...’ verder komt hij niet. Dan staat hij op, verlaat het café en staat verschrikt oog in oog met een vreemdeling.

(wordt vervolgd)

Week 33

Datum: 13-08-2011

20. Een gruwelijke ontdekking
De koekoeksklok in het huis van de weduwe verbreekt de stilte. Het is zes uur ’s avonds. Heer Twijfelmoed richt zich in bed op. Hij voelt zich uitgerust en opgeknapt. Aan weerszijden van het tweepersoonsbed staan boekenkastjes. Nieuwsgierig bekijkt hij de ruggetjes van het kastje aan zijn bedzijde. Allemaal boeken over bewustzijnsbevordering en esoterie. Ha, heer Betweter haalde zijn wijsheid dus uit boeken. Hij rolt zich naar de ander zijde van het bed: de plaats van de weduwe en snuift aan het kussen, het windt hem op. Hij bestudeert haar ruggetjes: de meeste over schoonheid en verzorging. Plots ontdekt hij een boekje met de titel La mort sexuelle ou la frigidité libidineuse *). Heer Twijfelmoed kent geen woord Frans, maar de vertaling zou beslist moeten luiden: sexuele moord! En frigidité zou kunnen verwijzen naar het opbergen van het lijk in de vrieskast. Hij springt overeind. Achter de lieftallige gedaante van de weduwe schuilt dus een wrede lustmoordenares. De schrik slaat hem om het hart en naar de keel. In zijn blote bast loopt hij naar de keuken en rukt de vrieskast open: etenswaren, geen lijk te bekennen, wat natuurlijk niet hoeft te betekenen dat de sluwe weduwe het lijk elders in een vrieskast kan hebben gedumpt. Hij moet hier weg, niet beseffend dat hij zijn oordeel over de weduwe heeft gebaseerd op een Franse tekstinterpretatie die wel eens onjuist zou kunnen zijn. Zijn kleren hangen op een rek te drogen. Op de slaapkamer rukt hij de kleerkast open, trekt ondergoed en een mooi overhemd aan. Dan steekt hij zich in een zwart streepjespak van heer Betweter. Het zit hem iets te ruim. Nu snel het huis verlaten. In zijn vlucht neemt hij van de kapstok nog een flatteuze hoed mee, ook al iets te ruim. Hij opent de voordeur, tast met de ogen de straat af en begeeft zich op weg in tegengestelde richting vanwaar de weduwe huiswaarts zou kunnen keren.

*) Voor wie ook de Franse taal niet beheerst: La mort sexuelle betekent letterlijk ‘seksuele dood’ en verwijst naar gebrek aan libido. Heer Twijfelmoed baseert zijn oordeel over de weduwe dus op onjuiste informatie. En dat is wat zo vaak gebeurt: meningsvorming op grond van niet weten.

(wordt vervolgd)

Week 32

Datum: 06-08-2011

19. Heer Twijfelmoed speelt luistervinkje
Vanuit de slaapkamer hoort heer Twijfelmoed hoe de weduwe zachtjes de voordeur opent. Zijn nieuwsgierigheid wordt geprikkeld door haar verschrikte stem: ‘Mijn God, kind, wat zie jij eruit.’ Hij richt zich schielijk van het bed op en gluurt door de kier van de deur, nieuwsgierig wie dat wel kan zijn. Het is Beefmutsje, bleek en blauw gezwollen oogleden. De weduwe loodst haar de woonkamer binnen. Heer Twijfelmoed spitst zijn oren, maar houdt zich slapend voor het geval dat beide vrouwen naar hem zouden komen kijken. ‘Wat is er toch gebeurd, vrouw Beefmutsje?,’ vraagt de weduwe. Snikkend vertelt zij dat haar nieuwe vriend na één nacht met haar in een hotel het wel voor gezien had gehouden en dat hij na het ontbijt was opgestapt en met de motorfiets naar het buitenland was vertrokken. Beefmutsje was verdrietig huiswaarts gekeerd, waar zij door heer Veelgeweld werd opgewacht. Ze kreeg een stevig pak rammel waarom ze had gevraagd, had hij haar toegebeten. De weduwe dept de ogen van vrouw Beefmutsje met een vochtig doekje. ‘Wat een bruut,’ mompelt heer Twijfelmoed. ‘Ze kunnen dan wel zeggen dat je je medemens te allen tijde moet blijven liefhebben en dat je hoogstens iemands gedrag kunt veroordelen, maar die man haat ik uit de grond van mijn hart.’ Zo resoluut hij het ene moment in zijn oordeel kan zijn, zo snel trekt hij het weer in twijfel. Heer Betweter had ooit geopperd dat woede nooit op zichzelf staat, maar dat er gevoelens van angst, diep verdriet of machteloosheid aan ten grondslag kunnen liggen. En het is waar: hij had heer Veelgeweld pas nog als een kind zien huilen, omdat hij zich door zijn Beefmutsje in de steek gelaten had gevoeld. Maar nu niet lang in gepeins verzonken blijven. Hij draait zijn hoofd lichtjes zo, dat beide oren vrij komen om nog beter te kunnen luisteren. ‘Lieve schat,’ hoort hij de weduwe zeggen, ‘ik heb hier al heer Twijfelmoed ziek op bed liggen. Maar weet je wat, ik heb zijn huissleutel. Ga maar gauw naar zijn huis en gun je wat rust. Je kunt zo echt niet naar je man terug. Je moet eerst meer tot jezelf komen en hij ook. Ach, ik loop wel even met je mee.’ Dan hoort heer Twijfelmoed de voordeur dichtslaan en hij opent de ogen, ademt niet langer meer door de mond en kijkt de slaapkamer rond.

(wordt vervolgd)

Week 31

Datum: 30-07-2011

18. De wasbeurt
Heer Twijfelmoed overweegt of hij zijn ogen zal openen, dan wel gesloten zal houden om de gangen van de weduwe alleen op het gehoor te volgen. Als hij zich al te wakker voordoet, bestaat de kans dat ze hem naar huis zal sturen om in zijn eigen bed te gaan liggen. Zijn ogen blijven als vanzelf gesloten. Met aandacht luistert hij naar de geluiden van haar bewegingen door de kamer en het huis. Ze is nu in de keuken en laat een emmer (of is het een afwasbak?) vol water lopen. Dan hoort hij haar de slaapkamer weer binnenkomen, ze plaatst de bak op de vloer en wringt een doek uit. Nee, het is een washandje. Ze wrijft de zeep erop. Hij hoort het aan het smakkend geluid. Ze zal hem gaan wassen. Aan zijn halfgeopende mond zal zij zien dat Heer Twijfelmoed slaapt. Hij voelt de washand over zijn gelaat, zijn ogen, zijn oren. Na het uitwringen van de washand voelt hij door de washand heen haar hand over zijn borstkas glijden, weldra zal zijn buik aan de beurt zijn. De opwinding die dat nu al in hem teweegbrengt, zal de weduwe niet ontgaan, vermoedt hij. Na het opnieuw uitwringen van de washand voelt heer Twijfelmoed hoe de weduwe tussen duim en wijsvinger van haar vrije hand het vel van zijn toch enigszins gezwollen piemel als een tod zachtjes omhoog trekt om hem als een baby tussen zijn billen schoon te vegen. Hij zou er alles voor geven om te zien hoe de weduwe, geheel ontkleed, over hem gebogen staat. Hij droomt zich haar weelderige borsten die zachtjes wiegelen door haar handgebaren. Hij kan een zacht gekreun nauwelijks onderdrukken en waant zich in een voor hem onbekende sensuele ruimte. Dan droogt zij hem af en trekt het laken over zijn lijf, daarover nog een deken tot halverwege. Heer Twijfelmoed heeft voor even een sensuele ruimte betreden en beseft dat de deur daarvan nu achter hem weer is dicht getrokken. Voor het eerst in zijn leven heeft hij ontdekt, dat de ruimte tussen een eerste aanraking en het toppunt van seksueel genoegen geheel en al van tederheden vervuld kan zijn. Het zou uren mogen duren. Zijn fantasieën daarbij beschouwt hij als bloemboeketten die zo’n sensuele ruimte opsieren. Nee, deze extatische ervaring is meer vervullend dan de wildste vrijpartij die hij zich uit zijn jonge jaren weet te herinneren. Aan alles komt een definitief einde, als er hevig aan de bel wordt gerukt.

(wordt vervolgd)

Week 30

Datum: 23-07-2011

17. Heer Twijfelmoed belandt in het bed van de weduwe
Heer Twijfelmoed voelt zich rillerig. Hij schaamt zich ervoor dat de weduwe hem hier voor Pampus aan de rivieroever ziet liggen. Door half geloken ogen ziet hij haar uit de omstanders naar voren stappen en hij huivert als ze naast hem door haar knieën zakt. Voorzichtig veegt ze met een tissue de algen van zijn gelaat. ‘Gaat het?,’ vraagt ze met een zachte stem. Wat zal hij zeggen? Enerzijds voelt hij zich beroerd en kan hij met moeite braakneigingen onderdrukken. Anderzijds voelt hij zich door haar toewijding bevangen. Het is altijd dubbel bij hem, beseft hij. Ook nu weer vechten in hem gevoelens van ongeluk en geluk met elkaar en is hij niet in staat de strijd te beslechten. ‘Die strijd is zinloos,’ lijkt heer Betweter hem in te fluisteren. ‘Tegenstrijdigheden in jezelf - of het nu gevoel dan wel denkbeelden betreft - lossen zich in de berusting ervan spontaan op. Dat lukt niet met geweld. Wees geduldig en verdraagzaam, ook voor jezelf.’ Oké, mompelt heer Twijfelmoed. De weduwe is opgestaan en smoest met heer Veelgeweld. Met een norse blik tilt heer Veelgeweld de drenkeling op, die zich als een klein kind in de sterke armen van heer Veelgeweld voelt gedragen. De weduwe loopt voor hen uit. Langs een slingerend pad bereiken ze het dorp en slaan de straat in waar de weduwe van heer Betweter woont. Ze opent de deur en zegt tegen heer Veelgeweld, dat hij ‘meneer’ maar zolang op haar bed moet leggen. Gevoelens van geluk krijgen bij heer Twijfelmoed nu de overhand. De weduwe bedankt heer Veelgeweld, die het huis verlaat. Heer Twijfelmoed is zich ervan bewust, dat hij nu in het bed van de weduwe ligt en sluit gelukzalig de ogen, als hij bemerkt dat zij hem teder van zijn natte boven- en onderkleding ontdoet.

(wordt vervolgd)

Week 29

Datum: 16-07-2011

16. Een onderwatergesprek
Na de eerste schrik van de plons in de koude rivier laat heer Twijfelmoed zich door de zachte golfbewegingen onder water overweldigen. Niet langer houdt hij de ogen gesloten en geniet hij van de weelderige groei van waterplanten. De licht deinende waterpest streelt zijn ongeschoren wangen, stekelbaarsjes schieten links en rechts aan hem voorbij. Moeiteloos haalt hij het water zijn longen binnen, het maakt hem lichter en lichter in zijn hoofd. Dan plots ziet hij in een verdiepte geul van de rivierbodem..., is hij dat nou?, vraagt hij zich af, ja, warempel, daar zit de dood gewaande heer Betweter, omkleed met ragfijne algen. Als vanouds raken zij met elkaar in gesprek. Heer Twijfelmoed vraagt hoe het zijn oude vriend vergaat. ‘Om het eerlijk te zeggen, dacht ik bij leven de wijsheid in pacht te hebben. Nu ik hier in het water verblijf, is het taaie web van mijn opvattingen, overtuigingen, vooroordelen en ijdele gevoelens van me losgeweekt. Mijn geest is helder en zuiver, ik word elke onzuiverheid direct in mezelf gewaar, waardoor ik me meer en meer bevrijd ben gaan voelen.’
‘Mis je hier dan niets of niemand?,’ vraagt heer Twijfelmoed ongeremd. Daarbij denkt hij aan de weduwe die door heer Betweter in de steek lijkt gelaten.
‘Wat valt er te missen? Eenmaal schoongespoeld maak ik deel uit van alles wat is, ik ben de stroom van de rivier.’ De mond van heer Twijfelmoed valt open van verbazing. Een geelgerande watertor zwemt zijn keelgat binnen, zodat heer Twijfelmoed zich verslikt en moet proesten. Hij hoort stemmen om zich heen: ‘Hij leeft nog, leg hem op zijn zij.’ Heer Twijfelmoed kijkt verbaasd naar al die omstanders aan de rivieroever. Bij het zien van de weduwe onder hen, schiet van schrik de watertor zijn keel uit.

(wordt vervolgd)

Week 28

Datum: 09-07-2011

15. Gesprek op de rivier
Langzaam en geruisloos glijdt de roeiboot met de heren Twijfelmoed en Veelgeweld verder door het riet. Als heer Veelgeweld in de billen van de kirrende vrouw in de andere roeiboot niet die van zijn geliefde Beefmutsje herkent, verandert zijn aanvankelijke opwinding via kortdurende teleurstelling in een lichte vorm van woede. Heer Twijfelmoed ziet het met lede ogen aan en schrikt ervan als de roeispanen bijna agressief in het water plonzen, waardoor de boot tot in het midden van de rivier uitdrijft. Heer Twijfelmoed verbreekt de korte stilte, enigszins theatraal:
‘Waarnaar zijn wij op zoek?’
‘Naar Beefmutsje,’ schreeuwt heer Veelgeweld met nauwelijks ingehouden woede, zonder dat de universele betekenis van de vraag tot hem doordringt.
‘En wat als je haar hebt gevonden?’
‘Reken maar dat ik haar een lesje zal leren,’ antwoordt heer Veelgeweld grimmig.
‘En daarna?’
‘Dan is alles weer zoals het was.’
‘Maar vrouw Beefmutsje is toch niet voor niets vertrokken? Zij is voor jou niet wie je denkt dat ze is. Daarom vroeg ik me af: waarnaar zijn we op zoek?’ Hij hoort zichzelf de vraag stellen en herinnert zich dat heer Betweter ooit tegen hem zei, dat zoeken naar geluk en het menen elders te kunnen vinden een illusie is, net zozeer als het vastklampen aan het geluk dat je ooit ten deel is gevallen. Hij aarzelt erover om zijn gedachten voor heer Veelgeweld te onthullen en krijgt niet meer uit zijn keel dan:
‘Kijk daar, een koppel waterhoentjes, drijvend op hun eigen gewicht, geen besef van de afgelopen nacht en onbekommerd om de nacht die komt, alleen maar drijven en af en toe een voorbij schietend visje oppikken. Als dat geen geluk is.’ Heer Veelgeweld kijkt hem verdwaasd aan en mompelt: ‘Wat een prietpraat.’ Door het plotseling met ruw geweld de spanen in het water te slaan, wankelt de roeiboot en slaat heer Twijfelmoed overboord.

(wordt vervolgd)

Week 27

Datum: 02-07-2011

14. Heer Twijfelmoed en compaan op zoektocht
Het dorp waar wijlen heer Betweter heeft gewoond, ligt aan een slingerende, niet al te brede rivier. In het huis van heer Twijfelmoed worden plannen beraamd voor de zoektocht naar vrouw Beefmutsje en heer Betweter. ‘Maar laat ik me toch eerst aan u voorstellen,’ zegt de indringer met betraande ogen. ‘Mijn naam is Veelgeweld.’ Mm, denkt heer Twijfelmoed, een harmonisch koppel, vrouw Beefmutsje en heer Veelgeweld, prototypisch voor veel huwelijken. ‘Ik zal eerst de timmerman opdracht geven om uw huis weer op te knappen. Dat kan terwijl we toch de deur uit zijn.’ Heer Twijfelmoed aarzelt nog even: ‘Zeg dan tegen de timmerman dat hij mijn huissleutel bij de weduwe van heer Betweter afgeeft.’
Als heer Veelgeweld terugkomt, vertrekken ze onmiddellijk. Ze kunnen te voet naar het volgende dorp. Maar heer Veelgeweld wil per se met de roeiboot. Ze roeien naar het midden van de rivier en dan gaat het full speed stroomafwaarts naar het dorp verderop. Halverwege, waar de rivieroever achter een dikke rietkraag schuil gaat, houdt heer Veelgeweld zijn roeispanen in. ‘Wat doe je?,’ vraagt heer Twijfelmoed verschrikt. ‘We doorzoeken het riet,’ fluistert zijn roeimaat. ‘Zij gaf altijd de voorkeur aan het riet, dat wond haar op.’ Dat kan heer Twijfelmoed zich voorstellen, het ruizen van het riet geheel in overeenstemming met het ruizen van de hartstochten. Hoe snel kunnen gedachten zijn! De schoonheid van het minnen: zich overgeven aan elkaar en begeerte intomen om wederzijdse toegankelijkheid te vergroten.
De roeiboot schuift langs het stugge gewas. Heer Twijfelmoed verbleekt. Tussen de rietstengels door is een andere boot gegleden en het hevig gekir van een minnend stel heeft ook de aandacht van heer Veelgeweld getrokken. Bingo, denkt deze verrast.

(wordt vervolgd)

Week 26

Datum: 26-06-2011

13. Woede slaat om in verdriet
Het hevig bonzen op de ramen en het glasgerinkel houden heer Twijfelmoed meer in de greep dan de gruwelijke nachtmerrie, waarin hij op het punt stond te verdrinken. Verschrikt ziet hij hoe door de gebroken ruit een ruw behaarde arm steekt waarvan de hand de sleutel aan de binnenkant van de voordeur omdraait. Net voordat heer Twijfelmoed zijn slip kan aanschieten, stormt een breedgeschouderde man zijn huis binnen. Zonder acht op hem te slaan doorzoekt de vreemdeling de kamers, opent alle kasten, trekt de dekens van het bed en mompelt: ‘Mm, aan één kant beslapen.’
‘Wat heeft dit te betekenen?,’ vraagt heer Twijfelmoed met een trillende stem (van angst en woede tegelijk).
‘Mijn vriendin Beefmutsje is er vandoor.’
‘Ah, vrouw Beefmutsje. Zij was gisteren nog op de begrafenis van heer Betweter.’
‘Sindsdien is ze niet meer thuisgekomen. Ze schijnt met een kerel gesignaleerd te zijn. En ik dacht aan jou, zeker omdat overdag de gordijnen zijn gesloten.’ Heer Twijfelmoed aarzelt er een moment over om zijn gedachten ofwel te richten op wat er nu in hem zelf omgaat ofwel direct het agressieve gedrag van de brutale indringer aan de kaak te stellen. Ooit in gesprek met heer Betweter waren beiden toen tot de conclusie gekomen dat je bij conflicten beter eerst je eigen opwellende gevoelens zou moeten waarnemen. En warempel, zonder nog verder na te denken leeft heer Twijfelmoed zich de gemoedstoestand van de vriend van vrouw Beefmutsje in en voelt dat die slechts in hevige woede een uitlaatklep heeft kunnen vinden. Heer Twijfelmoed stamelt: ‘Wat erg voor je.’ De stevige man laat zich op een stoel neerzakken en begint hartstochtelijk te wenen. Zijn woede is gebroken. Hij belooft dat hij de schade zal herstellen. Terwijl heer Twijfelmoed zich aankleedt, komt het vermoeden in hem op, dat vrouw Beefmutsje er met heer Betweter vandoor zou kunnen zijn. Misschien zouden haar vriend en hijzelf samen naar het tweetal op zoek kunnen gaan. Ieder vanuit zijn eigen belang.

(wordt vervolgd)

Week 25

Datum: 18-06-2011

12. Een nachtmerrie
Voordat heer Twijfelmoed het bed instapte had hij de gordijnen stijf dicht getrokken. Ook de ramen had hij gesloten om niet door de geluiden van de straat te worden gestoord. Nu is het volstrekt donker op de slaapkamer. Hij moet al een paar uur onder zeil zijn geweest, als er plotseling hevig op de ruit wordt gebonkt. Hij schrikt overeind en zit rechtop in bed, verlost uit een verschrikkelijke nachtmerrie. Hij lag nu zelf in de rieten lijkmand waarin heer Betweter begraven zou zijn. Hij rilde er van de kou en hoorde aan het riet knagen. Verschrikt keek hij op: een moddervette rat, die in de gaten kreeg dat hij door dat mens in de mand werd begluurd. Met kleine, vurige oogjes keek hij recht in het gelaat van heer Twijfelmoed. De rat sprong op hem af, terwijl heer Twijfelmoed hem met alle geweld van zich probeerde af te slaan. Zijn hand bloedde ervan. Uit machteloze woede begon de rat nog heviger aan de mand te knagen. De opening werd zo groot, dat het grondwater naar binnen gutste. Binnen de kortste keren stond het ranzige water tot aan de nek van heer Twijfelmoed die in doodsnood verkeerde, maar toch nog in een flits van een seconde het benul had, dat de rat symbool stond voor zijn verwarde gedachten, die hij met alle geweld uit zijn bekrompen leefruimte wilde bannen, maar in plaats waarvan niets dan ellende op hem afkwam die hem verstikte. (Was dat nou het resultaat van jarenlang meditatie beoefenen? Hij stond weer bij af). Schreeuwen lukte hem niet, hij kon geen geluid meer uitbrengen, zijn keel leek dichtgesnoerd... Juist op dat moment hoort heer Twijfelmoed het harde aanhoudende gebonk op het raam. Zijn hart krimpt ineen. Het gebonk gaat in glasgerinkel over. Het gordijn wordt wild opzij getrokken. Hij aarzelt wat te doen... Het zal toch niet heer Betweter zijn om wraak te nemen op zijn ontdekking van de lege rieten lijkmand?

(wordt vervolgd)

Week 24

Datum: 11-06-2011

11. Mediteren op het randje van de slaap

Ineens wordt heer Twijfelmoed door een zware moedeloosheid overvallen. Zijn leven lang al dobbert hij tussen de ene gedachte en de andere of - zoals nu - tussen gedachte en gevoel. Zeker nu hij al bijna een etmaal zijn bed niet heeft gezien, ontvalt hem het besluit de weduwe tot aan haar huisdeur te begeleiden en dan afscheid van haar te nemen, niet zonder haar sterkte toe te wensen in deze voor haar zo verdrietige dagen, verdriet dat nog wel enkele dagen kan aanhouden, of misschien enkele weken, wie weet wel enkele maanden. Ach, laat hij het maar alleen bij ‘sterkte’ houden. Dan kan ze zelf wel bepalen voor hoelang zij die kracht nodig heeft. Zo gedacht zo gedaan.
Heer Twijfelmoed stapt na het afscheid door naar zijn huis, een paar straten verderop. Na het openen van de voordeur wordt hij plots door slaap overmand. Hoewel hij van heer Betweter de suggestie had overgenomen om voor het slapen te mediteren, staat hij nu toch in dubio, direct gaan slapen of zijn opgebolde zitkussen te voorschijn halen. Hij laat de beslissing aan het lot over en volgt alleen met aandacht waarheen zijn voetstappen hem leiden. Verrast merkt hij dat het de slaapkamer wordt. Oké. Hij kleedt zich uit, poetst zijn tanden en kruipt in bed. Bloot, want hij heeft zelfs geen puf meer om zich in zijn pyjama te hijsen. Eerst op de rug liggen en ontspannen. De ogen sluiten zich onmiddellijk. In mum van tijd stormen de beelden van de dag op hem af: het verdriet, de lijkmand die leeg bleek, gesprekken met heer Betweter in het café, de nachtelijke ontmoeting met de weduwe... Er gaat een schok door hem heen, zijn hart bonkt. Begeerte maakt zich van hem meester. ‘Blijf stilstaan bij je gevoel,’ hoort hij heer Betweter zeggen, ‘maar ga er niet op in. Voel je gevoel.’ Ook al is hij er niet meer, zijn stem is levendig aanwezig..., hoewel, is hij er werkelijk niet meer? Nee, niet tobben nu, de twijfel in je toelaten en alleen observeren wat er in je geest gebeurt..., ontspan..., ontspan... Heer Twijfelmoed valt in slaap en heeft niet het minste vermoeden wat hem de volgende dagen te wachten staat...
Het is het probleem van de schrijver van deze notulen hoe het heer Twijfelmoed zal vergaan. Maar daar heeft hij nog een week de tijd voor.

(wordt vervolgd)

Week 23

Datum: 04-06-2011

10. Heer Twijfelmoed in wurggreep

Met zijn arm om haar heen lopen ze de lommerrijke laan af, naar het dorp. Door de boomkruinen ruist een zachte lentewind. Verder is het stil. Ook de weduwe en heer Twijfelmoed zijn stil. Ieder met eigen gedachten. Die van de weduwe meer droef, terwijl ze denkt: wat moet ik met hem hier naast me? Ze schrikt daar zelf van. Heer Betweter zou dat nooit over zijn lippen krijgen: ‘Wat moet ik met hem of haar?’ Geen denken aan dat hij - al was het nog zo’n lastige positie - iemand van zich zou afstoten, wel diens handelen als dat van laakbaar gedrag getuigde. Heer Twijfelmoed is er nog lang niet uit wat te doen. En hij moet snel beslissen (wat niet zijn sterkste kant is). Zal hij toegeven aan het pas ontwaakte, maar aanzwellende verlangen naar de weduwe of op zoek gaan naar bewijzen dat heer Betweter helemaal niet is gestorven? Zijn begeerte naar de vrouw naast hem is voelbaar tot in al zijn lichaamscellen, met name die van het onderlichaam en borstholte. Zoeken naar de waarheid is alleen voelbaar in zijn malende brein. Het gaat om de keuze toe te geven aan wat zich boven of onder de nek afspeelt. Zijn nek zelf lijkt in de wurggreep van zijn twijfel, hij brengt geen woord meer uit en snakt naar adem. Hij komt er niet uit en oei, daar bereiken ze al het dorp. Kon hij zijn keuzeprobleem maar aan iemand voorleggen. Heer Betweter was altijd zijn gesprekspartner. Maar ja, die is er nu niet, in ieder geval niet heel nabij. Hij kan zich hem natuurlijk wel inbeelden. Heer Twijfelmoed vermoedt dat hij zou zeggen, dat je nauwelijks kunt kiezen wat te doen. Een keuze voltrekt zich eenvoudigweg. Als dat zo is, dan weet heer Twijfelmoed het wel: kiezen voor die steeds begeerlijker wordende vrouw hier naast hem..., of toch niet...?

(wordt vervolgd)

Week 22

Datum: 28-05-2011

9. Heer Twijfelmoed doet zijn naam eer aan

Aarzelend staan beiden van het bankje op. De weduwe voelt dat haar billen de kilte van de stenen zitting hebben opgenomen. Ze denkt eraan hoe heer Betweter de koude uit haar lijf zou hebben gejaagd door in bed dicht tegen haar aan te gaan liggen. Tegelijk met het besef van haar koude billen neemt ze van zichzelf waar, dat ze wat-ooit-werkelijkheid-was in het nu heeft getrokken. Een mentale vaardigheid die ze zich dankzij haar man heeft eigen gemaakt: de emotie om wat-was omzetten in een herbeleving daarvan in het nu. Op die manier is de aanvankelijke emotie minder schrijnend. Dat klopt ook wel, denkt ze, want met het verdriet maakt zich van haar op hetzelfde moment een diep gevoel van dankbaarheid meester. ‘Ja,’ zou haar man zeggen, ‘het verdriet wordt ingebed in het nieuwe krachtige gevoel van dankbaarheid en onvoorwaardelijke liefde, die het verdriet op den duur zullen doen verdampen.’
‘Waar denk je aan?’ vraagt heer Twijfelmoed, die de glimp van gelukzaligheid op het gezicht van de weduwe niet is ontgaan, terwijl ze het pad naar de uitgang van de begraafplaats bewandelen.
‘Aan woorden van troost, die me zojuist invielen.’ Hij legt zijn arm rond haar middel en zegt:
‘Ik ben blij dat ik iets voor je kan doen.’
‘Ik wil je niet kwetsen, heer Twijfelmoed, maar het is de troost die mijn man mij geeft, ook al is hij gestorven.’ Heer Twijfelmoed raakt de kluts kwijt: heer Betweter is gestorven en schijnt toch te leven. Schichtig kijkt hij om zich heen naar de mogelijke schim van heer Betweter in de ochtendschemering. Galant duwt hij het hek open en laat haar voorgaan, op weg naar het huis van de vrije, ongebonden weduwe... Zijn verlangen naar haar wordt enigszins gekwetst door de binding van de weduwe met haar overleden, schijnbaar overleden man, die kennelijk niet uit haar leven is verdwenen. Hij twijfelt eraan om vanaf nu op zoek te gaan naar heer Betweter of dat hij zich aan de vrouw naast hem zal overgeven. Ofwel de waarheid boven tafel zien te krijgen ofwel toegeven aan de impuls van erotisch gekleurd verlangen...

(wordt vervolgd)

Week 21

Datum: 21-05-2011

8. Heer Twijfelmoed op liefdespad

De weduwe beseft ten volle dat heer Twijfelmoeds zoektocht naar de laatste resten van haar man abrupt in begeerte naar haar is veranderd. Zij is voor hem niet langer een weduwe, maar een vrije, alleenstaande vrouw. Inwendig moet zij lachen, maar tegelijkertijd stemt het haar dieptreurig, dat de man naast haar op het bankje aan het graf van haar pas overleden echtgenoot, haar waarneemt op een manier die getuigt van een vastzitten aan eigen ingeroeste waarnemingspatronen die eerder een puber dan een volwassen man toebehoren. Temeer daar heer Twijfelmoed toch vaak met haar man, heer Betweter, heeft gesproken. Hij had wijzer kunnen zijn. Terwijl zij deze inschatting maakt, beseft ze dat ze op haar beurt verwachtingen aan haar buurman stelt, en dat die ook al naar laakbare gedachtepatronen verwijzen. Ineens mist ze haar wijze man, met wie ze haar gedrag had kunnen bespreken. Ze schrikt op van het rauwe, bijna schorre geluid van de roek daar in die hoge boom...
‘Zelfs ’s nachts zingen de vogels op hun mooist,’ fluistert heer Twijfelmoed haar in het oor. Kijk toch eens, alweer een bewijs dat zijn waarneming uiterst subjectief is. Onwillekeurig schudt ze meewarig het hoofd. ‘Ah, ik zie dat het gezang u opvrolijkt,’ zegt heer Twijfelmoed en wendt zich nog meer naar haar toe. Mijn God, hij lijkt wel bronstig te worden. Ze staat acuut op. ‘Ik zal je naar huis begeleiden,’ zegt heer Twijfelmoed en hij glimlacht om zijn eigen onverwachte doortastendheid. Ach jee, denkt de weduwe, ook dat nog. Hoe kan ik me in godsnaam aan zijn avances onttrekken?

(wordt vervolgd)

Week 20

Datum: 14-05-2011

7. Een nachtelijke ontmoeting aan het graf

Heer Twijfelmoed opent het ijzeren hek van de begraafplaats. De volle boomkruinen steken inktzwart tegen de donkere nachthemel af. Juist nu heer Twijfelmoed zo weinig ziet, vallen hem bladgeruis en eentonig vogelgeluid des te meer op. Op zijn gevoel nadert hij het pas gesloten graf van heer Betweter. De geur van verse aarde prikkelt zijn neusslijmvliezen. Hij schrikt op van een ingehouden snikken. Dichterbij gekomen wordt zijn blik gevangen door een vrouw op een stenen bankje achter het graf. Zich nu terugtrekken zou laf zijn. Behoedzaam schuifelt hij over het pad en nadert de vrouw. Ach jee, het is de weduwe. Het nachtelijk uur en de duistere omgeving maken hem zacht en week. Hij neemt naast haar plaats en zonder enige terughoudendheid onthult hij haar zijn geheim: de lege lijkmand. Haar betraand gelaat kan nauwelijks een glimlach onderdrukken.
‘Ach, heer Twijfelmoed, wat wij als werkelijkheid menen te zien, is niet altijd de echte werkelijkheid.’ Godallemachtig, denkt heer Twijfelmoed, de wijsheid van heer Betweter is ook op haar overgeslagen. Hij neemt de tijd om de woorden tot zich te laten doordringen.
‘Dus u denkt dat ik zag, wat ik wilde zien.’
‘Dat is mogelijk. Misschien heeft u er moeite mee de dood van mijn man te accepteren.’ Heer Twijfelmoed is niet overtuigd, helemaal niet zelfs. Hij is toch zeker geen dronkaard die meent het sleutelgat van zijn voordeur te zien, terwijl hij met de sleutel in het hout steekt. ‘Wij zien zelfs niet, dat we ons in het leven doorgaans als dronkaards gedragen.’ Ach jee, weer zo’n diepgaande uitspraak, terwijl ze bovendien ook nog zijn gedachte leest. Het is alsof heer Betweter naast hem zit. Maar zij is zijn vrouw... Een vrouw, een weduwe, een alleenstaande..., dringt tot hem door en plots raakt hij licht opgewonden. Het eentonige geluid van de vogel in de boom verandert in melodieus gezang, vrolijk bijna, alsof de dageraad gaat gloren.

(wordt vervolgd)

Week 19

Datum: 07-05-2011

6. Van verleden naar heden

Heer Twijfelmoed voelde dat hij op slag verbleekte.
‘O, sorry,’ stamelde hij toen, ‘ik dacht werkelijk een bekende in u te zien.’
‘Ha, heer Twijfelmoed, maar ik ken u wel.’
‘O ja?’ ‘Ik ben de schrijver of liever de notulist van de wekelijkse homepage. Vaak heb ik u in de gesprekken met heer Betweter opgevoerd.’
‘Ach zo. Bent u dat?’
‘Nog zo laat aan de wandel? En zeker niet zonder gepieker, ha ha!’
‘Hm, u weet dus net zo goed als ik, dat heer Betweter niet in de lijkmand lag,’ zei heer Twijfelmoed.
‘Natuurlijk weet ik dat. Ik heb hem zelf als het ware om zeep geholpen. En hoe het nu verder moet met het verhaal, weet ik ook nog niet precies. Maar mocht u het raadsel oplossen, hier is mijn gsm-nummer,’ zei de schrijver die zich uit de voeten wilde maken.
‘Ach, nog één vraag, heer Schrijver.’
‘En die is?’
‘Ik zou graag hebben, dat u uw verdere verhaal niet langer meer in de verleden tijd schrijft. Van heer Betweter heb ik geleerd om meer in het nu aanwezig te zijn. Uw schrijfstijl in de verleden tijd belemmert dat.’
‘Oké,’ zegt de schrijver, ‘nogmaals veel succes verder.’ En weg is hij, in het niets opgelost net als heer Betweter. Heer Twijfelmoed is geheel van zijn à propos en nog meer vertwijfeld dan anders. Hij beseft dat zijn stappen hem als vanzelf naar de begraafplaats leiden. Het is aardedonker. Nieuwe maan, ziet hij.

(wordt vervolgd)

Week 18

Datum: 30-04-2011

5. Heer Twijfelmoed gaat op verder onderzoek uit

Heer Twijfelmoed huiverde. De dag en deze nacht hadden hem verre van onberoerd gelaten. Naar huis gaan en in bed kruipen zou nu geen zin hebben. De gedachte aan de dood van heer Betweter en de ontdekking dat zijn gestorven lichaam zich niet in de lijkmand bevond, zouden hem immers uit de slaap houden. Wie weet waarde heer Betweters lichaam of zijn toch wel uitgesproken geest (of misschien wel beide) op de begraafplaats rond. Hij schrok van zijn esoterische ontboezeming. Even nog twijfelde hij of hij aan die impuls zou toegeven. Maar dan versnelde hij zijn pas door de stille dorpsstraten. Hij passeerde het café. Het was gesloten, zag hij. Weer rilde hij bij de gedachte nooit meer met heer Betweter daar aan de bar te zitten. Nooit meer die verhelderende gesprekken, waardoor hij zijn slopende twijfels weer voor enkele dagen te boven kwam. Ach nee, zou heer Betweter dan zeker hebben gezegd, twijfels slopen niet, maar zijn juist de treden naar het vergaren van hogere kennis... Hee, wat was dat? In de verte doemde een gestalte op. Zo te zien een bejaarde, een man. Met grote passen haalde heer Twijfelmoed hem in. Het leek heer Betweter wel. Verschrikt klampte heer Twijfelmoed de man aan en keek hem recht in het gelaat.

(wordt vervolgd)

Week 17

Datum: 23-04-2011

4. Overwegingen van heer Twijfelmoed

Heer Twijfelmoed verborg zich schielijk achter een mahoniastruik in de tuin van de kersverse weduwe van heer Betweter. Daar liet hij alle verwikkelingen omtrent het plots verscheiden van heer Betweter de revue passeren. De aankondiging van diens dood, de begrafenis, de ontdekking van de lege rieten lijkmand aan de rand van het graf. En daar net nog had hij met eigen ogen kunnen vaststellen dat heer Betweter geen grap met zijn dorpsgenoten heeft uitgehaald, want anders zou de weduwe niet zo bedroefd aan tafel zitten. De raadselachtige verdwijning van heer Betweter bleef onopgelost. Het was dan wel Pasen, maar heer Betweter was geen Jezus, zoals omgekeerd Jezus ook geen betweter was. Natuurlijk is het niet ondenkbaar dat heer Betweter de Verrijzenis van Jezus had willen nabootsen. Om indruk te maken! Hij was dan wel een wijs man, maar dat hij zijn ego nou geheel en al had opgegeven, dat was ook weer een beetje veel van het goede. Op zijn hurken zittend voelde heer Twijfelmoed hoe de regendruppels van het mahoniablad in zijn nek dropen. Geïrriteerd stond hij op. Hij besefte zijn irritaties ten volle. Van heer Betweter had hij immers geleerd om voortdurend bij jezelf aanwezig te zijn. Zo besefte hij ook dondersgoed dat zijn wezenlijke aard was om aan alles wat hem overkwam en aan wat hij dacht en voelde, te twijfelen. In zekere zin was hij zijn twijfelmoedigheid dankbaar, want zij stimuleerde hem alles te blijven onderzoeken en niets zomaar voor waar aan te nemen. Maar ja, daar in de voortuin was er geen tijd voor diepere reflecties, hij moest verder. Zo bleef zijn twijfel in evenwicht met een zekere mate aan doortastendheid, schoot het door zijn brein. Het motregende nog steeds. Resoluut klapte hij de paraplu open en begaf zich (ondanks zijn nog prille gedachte aan doortastendheid) zonder een vast wilsbesluit op weg naar het kerkhof. Ineens drong het tot hem door dat denken en spontaan gedrag wel eens grondig van elkaar kunnen verschillen. Hoe dan ook, heer Twijfelmoed ging op verder onderzoek uit.

(wordt vervolgd)

Week 16

Datum: 16-04-2011

3. Tranen van de weduwe

Het waren enerverende dagen voor de weduwe van heer Betweter. Op de avond na de begrafenis rustte ze aan de woonkamertafel uit. Daar alleen te zitten was voor haar niet ongewoon. Meestal werkte heer Betweter op zijn eigen kamer aan het bureau of was hij daar zittend op de hielen in meditatie verzonken, terwijl zij er de voorkeur aan gaf in de salon een boek te lezen of e-mails te beantwoorden. Ze opende haar laptop om de talloze condoleanceberichten door te nemen:
... dank, heer Betweter, voor de verhelderende gesprekken... (heer Zoekgraag).
... de manier waarop je mijn problemen analyseerde, zullen me voor altijd bijblijven... (vrouw Dipsausje).
... het is alsof ik zelf ben gestorven, nu je er niet meer bent... (vrouw Goedhart).
... had ik maar vaker van je gastvrijheid en bereidheid om met me te praten, gebruik gemaakt... (heer Tobmans).
Door al dat medeleven kon de kersverse weduwe haar ontroering nauwelijks bedwingen. Maar waarom zou ze ook niet haar tranen de vrije loop laten? Haar tranen bevochtigden wat al tot herinnering behoorde, maar vermochten niet de diep gelegen innerlijke warmte blussen, een warmte, waarin ze zich zo met haar overleden echtgenoot - al was het dan een Betweter - verbonden voelde. Nee, ze schaamde zich beslist niet voor die tranen. Wel verwarden ze haar een beetje. Ze kon immers niet zeggen of ze voortkwamen uit verdriet dan wel uit diep geluk. Misschien wel een mengeling van beide. De nacht was gevallen, het was intussen donker en stil op straat geworden. Ze keek op van haar laptop, liep naar het raam om de gordijnen te sluiten. Nog net zag ze tot haar grote schrik hoe een manspersoon onder het venster in het voortuintje wegdook. Zij kon niet vermoeden dat het heer Twijfelmoed was, die het probleem van de lege rieten mand aan het graf wilde oplossen en heer Betweter op overleving had willen betrappen.

(wordt vervolgd)

Week 15

Datum: 09-04-2011

2. Toespraak van vrouw Huismusje

Nog voordat heer Twijfelmoed van de schrik was bekomen (hij bleef zich maar afvragen wat de lege rieten mand zonder het lijk van heer Betweter te betekenen zou kunnen hebben), drong vrouw Huismusje zich uit het droeve gezelschap naar voren. Er moest toch zeker worden gesproken aan de rand van het graf. Met een zakdoek in haar hand begon ze haperend: ‘Beste..., lieve heer Betweter, “Wat is verdriet, vrouw Huismusje?”, zou je me hebben gevraagd. Dat je er niet meer bent, heer Betweter. “Mm,” zou je zeggen, “er zijn twee redenen om verdriet te hebben. Verdriet om mij, omdat ik niet langer aan het leven kan deelnemen. Of verdriet omdat je me mist.” Eerlijk gezegd, heer Betweter, ik mis je. Ja, ik weet het, je hebt me intussen geleerd, dat dit een vorm van egocentrisme is. Het ware nobeler van mij, dat ik me zou moeten bekommeren om mogelijk verdriet dat jij hebt moeten lijden, toen je het leven ging verlaten. Me in anderen in te kunnen leven is waarschijnlijk nog te beperkt. Maar voorzover me dat in jouw geval wel lukt, twijfel ik eraan of jij wel echt verdriet gehad zult hebben. Ooit zei je tegen mij: “Alles is zoals het is.” Tegenwoordig noemt men zo’n uitspraak al gauw een platitude. Naar mijn idee dringt men dan niet tot de diepere betekenis van die uitspraak door. Laat me je beloven, heer Betweter, dat ik de komende tijd je uitspraak opnieuw zal overwegen, waaruit ik wellicht troost kan putten. Ik zeg nu niet vaarwel, want je geest zal me eeuwig blijven vergezellen. Dank je, voor alles, je wijsheid, genegenheid en liefde.’
Vrouw Huismusje deed voorzichtig een stapje terug en zag terloops het ontredderde gezicht van heer Twijfelmoed.

(wordt vervolgd)

Week 14

Datum: 01-04-2011

In memoriam Heer Betweter

Heer Betweter is niet meer. In het dorp kende men hem vrijwel alleen van het café, waar hij dagelijks de krant las, een borrel dronk en talloze gesprekken voerde met wie maar wilde. Toch scheen hij ook een vrouw te hebben en thuis een braaf en sober leven te leiden. Het was een mooie begrafenis op een regenachtige lentedag. Vanuit zijn huis liep de droeve stoet nog eenmaal langs het café en vandaar verder naar de lommerrijke begraafplaats. De eenvoudige kist, nee het was een rieten mand werd door vier medewerkers van de begrafenisonderneming gedragen en zorgvuldig boven de kuil geplaatst. Onder de omstanders waren ze allen aanwezig: de heren Sombermans, Twijfelmoed, Zoekgraag, Tobmans en Sipmans, maar natuurlijk ook de vrouwen Treurniet, Goedhart, Vraagal, Huismusje, Motvangster, Dipsausje en Treurnisje. Het viel allen wel op dat er meer vrouwen dan mannen de laatste eer kwamen bewijzen. Onder het lopen dacht heer Twijfelmoed al, dat de lijkdragers met lichtheid en zoveel gemak hun taak uitvoerden. Zo gauw hij de kans zag, lichtte hij met de punt van zijn paraplu het deksel op een kier: de rieten mand bleek leeg.

(wordt vervolgd)

Week 13

Datum: 26-03-2011

Goeiemorgen, vrouw De Moor. Je gezicht laat een mengeling van boosheid en verdriet zien.
Klopt. Mijn man heeft zijn biezen gepakt.
Ach, jee, wat een teleurstelling voor je.
Kun je wel zeggen. Hij had geen rooie cent toen ik hem leerde kennen. Nooit kans gehad om verder te leren. Om zijn studies te kunnen bekostigen heb ik een baantje gezocht. En hij maar studeren, maakte carrière en verdiende door de jaren heen steeds meer geld. Een paar jaar geleden zette hij een eigen bedrijfje op en verkocht het onlangs voor meer dan een miljoen. En nou is hij er dus met een del van een meid vandoor.
Der Mohr hat seine Arbeit getan, der Mohr kann gehen, vrouw De Moor.
Precies, zo is het, en ik maar denken dat we elkaar tot de dood zouden liefhebben.
En die liefde bleek is dus een illusie gebleken.
Dat is niet te verteren.
Tja, de wijzen zouden zeggen, dat echt diep geluk pas mogelijk is als de illusie is ontmaskerd.
O, je vindt dus dat ik beter af ben.
Hoewel je verdriet onmiskenbaar is, is tegelijk de weg vrij om jezelf de kans te geven het echte geluk in je toe te laten. Misschien zijn je verdriet en boosheid de zware, verroeste deuren die een nieuwe ruimte openen.
Jij weet het steeds weer zo te draaien, heer Betweter, dat de gedupeerde er uiteindelijk beter vanaf komt dan degene die dupeert.
Het geluk vliegt, die het vangt heeft het, vrouw De Moor.

Week 12

Datum: 19-03-2011

Heer Betweter, even mijn hart luchten.
Laat maar eens horen, vrouw Altijdwelwat.
Mijn vriend laat naar mijn idee nooit het achterste van zijn tong zien.
Mm. Betreft het geslotenheid van verstand of hart?
Nou ja, wat verstand betreft kom ik met enig doorvragen wel achter de feitelijkheden. Als hij mailt dat hij naar de bioscoop is geweest, moet ik vervolgens natuurlijk wel vragen hoe die film heette.
Nu ja, niet onoverkomelijk dus.
Nee, maar de geremdheid van het hart is pijnlijker.
Het vasthouden van zijn hartsgeheimen maakt je onrustig.
Kun je wel zeggen, ja. Het is toch mijn vriend.
Mm. Je onrust kan twee redenen hebben. Je kunt aan zijn vertrouwen in jou twijfelen. Maar het kan ook zijn dat je je er zorgen over maakt dat hij zich zo moeilijk uit.
Tja, misschien beide.
Twijfel aan vertrouwen in jou is meer jouw dan zijn probleem.
Mijn probleem?
Je voelt je tekort gedaan en daar word je onrustig van. Het begint er dan op te lijken dat je je gekwetst voelt. Maar in zoverre je je ongerust maakt over zijn gebrekkig vermogen om zich spontaan naar je te uiten, geef je er blijk van dat je op de ander bent gericht. Wat getuigt van meer liefde voor je vriend?
Dat laat zich raden, heer Betweter. Door je antwoorden word ik meer ongerust over mezelf.
Misschien is je zelfreflectie wel het begin van wat je onvoorwaardelijke liefde zou kunnen noemen, vrouw Altijdwelwat, en die opent alle harten.

Week 11

Datum: 12-03-2011

Wie we daar hebben: vrouw Vandehoogzorg. Wat kan ik je te drinken aanbieden?
Drank? Praat me er niet van.
Wat scheelt eraan?
Ach, heer Betweter, ik maak me zorgen om het drankgebruik van mijn kinderen.
Jeetje toch, wat vervelend.
Met die carnavalsdagen was het weer bar en boos.
Als moeder blijf je die zorgen hebben.
Wat heet! Ik heb er slapeloze nachten van gehad.
Je zou het moeten kunnen loslaten.
Dat is nou echt mooipraterij. Elke goeroe heeft het maar over loslaten.
Maar, vrouw Vandenhoogzorg, ik ben geen goeroe, slechts een simpele betweter.
Hoe kan ik de gedachten aan een mogelijke ondergang van mijn kinderen in godsnaam loslaten, ik ben er helemaal van vervuld.
Het is een misverstand om te denken dat loslaten zou inhouden dat je je mistroostige gedachten zomaar opzij zou kunnen zetten.
Wat bedoel je dan met loslaten?
Met behoud van je moederlijke zorg de pijnlijke emotie die daarmee gepaard gaat, tot onderwerp van je aandacht maken.
Noem je dat loslaten?
Degene-in-je die aandacht weet te geven, is rustig en kalm en een steun voor degene-in-je die angst en verdriet heeft. Hoewel die emoties er zijn, zul je er steeds losser en vrijer tegenover staan. Je zult niet langer met je emoties samenvallen.
Nou, dat klinkt me wel aantrekkelijk. Schenk dan toch maar een glas wijn in.

Week 10

Datum: 05-03-2011

Wat kijk je treurig, vrouw Goedhart.
Ach, heer Betweter, ik kom er niet uit.
Je zit ergens in vast. Misschien het gevoel dat je in een vicieuze cirkel bent beland?
Mijn vriendin laat niets meer van zich horen, zelfs geen reactie op mijn e-mails. Maar als ik haar wil laten betijen, ben ik bang dat me dat ook weer kwalijk wordt genomen.
Een echte patstelling, waarbij je je onprettig of misschien wel gekwetst voelt.
Een mengeling van gekwetstheid en ook wel teleurstelling.
Je hebt een heldere blik op je eigen gevoelens. Heb je enig idee hoe de gevoelens bij je vriendin zijn?
Nee, ik zou het niet weten.
Maar als zij een vriendin is, kun je je misschien inleven in haar emoties van het ogenblik.
Ja zeg, zíj laat niks van zich horen.
Dat wil niet zeggen dat je op een rustig moment voor even afziet van je eigen gevoelens en je je inbeeldt wat er in het hart van je vriendin omgaat.
Ze laat me barsten!
Hou je van haar?
Natuurlijk wel, anders zou ik me er niet zo rot bij voelen.
Gun haar dan dat je de moeite neemt je in te denken waarom ze je laat barsten. Hoor je haar zeggen: ‘Jij kunt barsten’?
Nee, dat ook weer niet. Ze heeft er moeite mee aan te geven wat er in haar omgaat.
Wat vervelend voor haar.
Mm, ja, het maakt haar misschien eenzaam. Maar ze hoeft helemaal niet eenzaam te zijn. Dat doet ze zichzelf aan...
Misschien ontbreekt het haar aan moed. Als dat zo zou zijn, kun je het er als vriendinnen met elkaar over hebben.
Dan gaat ze zich verdedigen.
Ha ha, er is van jouw kant ook moed voor nodig om dat op een vriendelijke manier te doorbreken, vrouw Goedhart. Wie weet wordt dan de vicieuze cirkel wel doorbroken.

Week 9

Datum: 26-02-2011

Heer Betweter, mijn emoties spelen mij de baas.
Omdat je er zo treurig bij kijkt, ga ik ervan uit dat het negatieve emoties betreft.
Ja, het is verschrikkelijk, ze komen als ratten uit alle hoeken en gaten te voorschijn, bespringen me onverwacht en lijken al wat nog positief in me is, weg te vreten.
Nog een geluk, dat je die emoties als ratten beschouwt.
Wat is daar zo gunstig aan?
De emoties kunnen dan wel de baas over jou spelen, maar je beseft ook, dat je niet je emoties bent.
Begrijp ik niet.
Je ervaart jezelf als speelbal voor de emoties, maar als speelbal ben je tegelijk ook wendbaar en heb je de mogelijkheid om je soepel te bewegen waardoor je je uiteindelijk van je emoties kunt ontdoen.
Wees eens wat praktisch.
Verdriet, teleurstelling en jaloezie hechten zich aan herinneringen, angst maakt je bang voor wat komen gaat. Maar als wendbare speelbal kun je je loswrikken uit de klemmen van verleden en toekomst en genieten van de vrijheid van het moment.
Als een kind of jonge hond die speels in het leven staat, bedoel je.
Zoiets misschien. Maar hecht niet aan woorden of beelden en vergeet trouwens waarover wij spraken.
Oké, de tuin vraagt hoognodig om onderhoud. Kijk hoe het onkruid struiken en planten dreigt te verstikken.

Week 6

Datum: 05-02-2011

Heer Betweter, ik zie het niet meer zitten.
Oei.
De hele dag zit ik thuis opgesloten, mijn man is zo dement als een deur. Mijn leven lang heb ik als doktersvrouw in zijn dienst gestaan en nu ben ik zijn oppas. Het leven glijdt aan me voorbij, en niet geruisloos. Ik sterf een verdrinkingsdood zonder dat iemand het ziet.
Oei.
Weet je niet anders te zeggen dan oei?
Jawel, twee dingen. We zoeken naar praktische oplossingen of we staan stil bij jouw waarneming van je situatie.
Praktische oplossingen zijn er niet. Wat bedoel je met ‘jouw waarneming’?
Je kijkt al jaren lang op dezelfde manier naar jezelf: je dienstbaarheid, de vrouw die zich voor het beroep van haar man heeft weggecijferd, je achtergrondpositie, alleen maar geven zonder te nemen...
Ja zeg, krijg ik ook nog te horen dat ik zelfmeelij heb?... Nou, waarom zeg je niks?
Tot wie moet ik me richten: tot de vrouw die zichzelf als zielige vrouw ziet of tot de vrouw wie je in wezen bent, de vrouw die kennelijk haar eigen verwachtingen heeft?
Ben ik gespleten of zo?
De zielige vrouw met sombere oordelen over zichzelf neemt veel ruimte in en staat op punt te verdrinken. De andere vrouw in je laat zich amper horen.
Wat moet ik daar nou mee?
Laat haar meer spreken, zij is uiteindelijk je innerlijke kracht. Naarmate je haar meer vertrouwen geeft, doet het er steeds minder toe hoe de thuissituatie is.
Het beeld spreekt me aan, maar mijn rol als ten dode opgeschreven vrouw is zo diep ingesleten.
Misschien is dat een groter probleem dan het probleem met de verzorging van je demente man.
Nu ja, toch een lichtpuntje, al blijft de hemel grijs en zwaar bewolkt.

Week 5

Datum: 30-01-2011

Mijn vriend is gestorven. Binnen enkele maanden van een actief leven naar dood. En nu, heer Betweter, alsjeblieft geen betoog over de onlosmakelijke samenhang tussen dood en leven.
Liever over de schoonheid van het leven dan?
Nou ja, het leven is soms ook verschrikkelijk.
Verschrikkingen zijn ook al onlosmakelijk aan het leven gekoppeld.
Ja, ellende lijkt niet te voorkomen.
Soms verloopt het leven vredig en harmonisch, dan weer staat alles op zijn kop.
Tja, geen kleinigheid om daarmee om te gaan.
Volgens mij hangt het er vanaf hoe je naar dat alles kijkt en er vervolgens mee omgaat.
Neem dan eens bijvoorbeeld ontrouw van je partner. Hoe kun je daar in godsnaam naar kijken?
Je kunt je afgewezen en daardoor minderwaardig voelen, maar je kunt ook het besef hebben van boven de partijen te staan.
Hoe bedoel je dat?
Ofwel je wordt afgewezen door iemand die niet in staat is jouw kwaliteiten in te schatten. Ofwel wekt de afwijzing nieuwe mogelijkheden in je op en kun je worden geprikkeld om beter uit de oude situatie te voorschijn te komen, waardoor je aantrekkelijker wordt dan ooit tevoren.
Kortom, ellende schept nieuwe mogelijkheden.
Ook het verdriet bij de dood van je vriend kan je prikkelen om intenser te leven.
Hoezo?
In het licht van eigen eindigheid lossen alledaagse kleinigheden, frustraties, eigen zeikerig gedrag zich spontaan op en ontdek je hoe vrij je geest zich kan bewegen, zodat zelfs het eigen sterven geen angst meer inboezemt.

Week 4

Datum: 22-01-2011

Heer Betweter, ik begin me steeds meer te ergeren aan elke vorm van fundamentalisme.
Nou nou, dat klinkt wel erg overtuigend, bijna als een onbespreekbaar uitgangspunt.
Neem de Islam bijvoorbeeld. Volgens de Koran moet je de voorschriften daarin heiligen, anders ben je waard te worden gedood.
Liever een voorbeeld dichter bij huis.
Oké, mijn vriendin wil me maar overtuigen van de reïncarnatieleer.
Wil je daarvan niet worden overtuigd of spreekt reïncarnatie je niet aan?Hoe wil je iemand overtuigen van zogenaamde waarheden, die louter mysterie betreffen?
Leven na de dood is voor jou Mysterie.
Ja, het vervult mij met vrees en met ontzag voor de huiveringwekkende grootsheid van het geheim, dat me tot zwijgen brengt.
Dat is je overtuiging?
Nee, het Mysterie is zo groot dat het de grenzen van het denken en verbeelding, van overtuigingen en zelfs van de intuïtie verre overschrijdt.
En elke vorm van betweterigheid slaat een bres in wat Mysterie heet te zijn en dat ergert je...
Ja.
... tenzij je beseft dat het Mysterie zo groot is dat het niet door wat dan ook kan worden verbroken.

....

Week 3

Datum: 15-01-2011

Heer Betweter, hoe zou het toch komen dat mijn vriendin die met hevige vermoeidheid tobt, de ademhalingsoefeningen van de therapeut naast zich neerlegt, terwijl ze toch tegen mij haar vertrouwen in hem uitspreekt?
Wat weerhoudt haar?
Geen tijd, zegt ze, nu eens ligt er een berg strijk, dan weer moet er hoog nodig worden gepoetst en eenmaal moe, ligt ze liever op de bank. Wel zorg voor anderen, maar geen zelfzorg.
De vraag is dus hoe het komt dat zelfzorg haar minder bevrediging geeft dan zorgzaamheid voor anderen. En dat hangt van de aard van de zelfzorg af.
Leg uit.
Er is zelfzorg die wel bevrediging geeft: het waarborgen van eigen geluksgevoel door bijvoorbeeld voor anderen te zorgen.
Dan is er zelfzorg in een vorm die het minst belastend is: medicijngebruik, waarbij je enkel maar hoeft te slikken om van je klachten af te komen.
De minst gewenste vorm van zelfzorg is die welke mentale of fysieke inspanning vraagt. Bijvoorbeeld in het genezingsproces gebruik maken van meditatie of het doen van lichamelijke oefeningen zoals de ademhalingsoefeningen van je vriendin.
Je geen inspanning willen getroosten, dus een vorm van luiheid.
Ja, en dat is eigenlijk ook een vorm van zelfzorg, want je kunt je geluksgevoel waarborgen door voor anderen te zorgen, maar ook door jezelf te verwennen en aan gemakzucht toe te geven.
Dus eigen schuld dikke bult, zeg je. Je bent wel onbarmhartig in je oordeel, heer Betweter.
Dat is zo als je niet zou weten dat ik de vermoeidheid van je vriendin mij aan het hart gaat.

Week 1

Datum: 08-01-2011

Hoi, heer Betweter, even mannen onder elkaar. Heb jij dat ook, dat je vriendin klaagt over haar slechte conditie en dat - wanneer je haar wilt adviseren - je de kous op je kop krijgt?
In een vertrouwensvolle relatie kom je daar bijna niet onderuit.
Kan wel zijn, maar ik kan echt niet tegen die verwijten.
Ze geven je een gevoel van machteloosheid.
Ja, dat is het. Ik wil het beste voor haar, maar bereik haar net niet, juist op het moment dat ik het zo graag zou willen.
Misschien reikt je genegenheid net niet ver genoeg om de grenzen van het eigen ego te doorbreken.
Hoezo eigen ego? Ik wil alleen dat ze zich lekker in haar lijf voelt.
Misschien kan ze door haar slechte conditie niet direct jouw goede bedoelingen doorzien, niet vermoedend dat jij je daardoor gekwetst zou voelen.
Wat zou jij in zo’n geval doen?
Onderzoeken waar eigen machteloosheid vandaan komt.
Dat is wel duidelijk: het lukt me niet mijn goeie bedoelingen aan haar over te brengen.
Pas als je die verwachting zou loslaten, dringt jouw warmte en toewijding des te meer bij haar door en zou je jezelf ook niet gekwetst voelen.
En door mijn dikke ego kan ik die verwachting niet loslaten, wil je zeggen. Nou, bedankt voor het compliment.
Ha ha, nu krijg ik van jou de kous op mijn kop. Je reactie op mijn goed bedoeld advies lijkt wel een beetje op wat zich tussen jou en je vriendin afspeelt.
Met dit verschil dat jij erom kan lachen en ik boos werd.

Laatste dag

Datum: 31-12-2010

Laatste dag van het jaar
Mag ik je alvast een goede jaarwisseling toewensen, heer Betweter. Of doe je daar niet aan?
Natuurlijk wel, je weet dat ik graag vier wat er niet is.
Beluister ik een treurige melancholie, omdat er alweer een jaar voorbij is?
Het is eerder verwondering dat het afgelopen jaar als een uitgedoofde ster in een zwart gat wordt gezogen. Wat er op dit moment van overblijft is het besef van afwezigheid ervan.
Je proost liever op het nieuwe jaar, begrijp ik.
Het nieuwe jaar is net zo min aanwezig als het oude.
Ja, het nieuwe nog zo verwachtingsvol.
Verwachting van wat?
Van wat er nu nog niet is.
Dat lijkt mij ook. Het komende jaar is nog zo open dat het op alle mogelijke manieren kan worden ingevuld.
Het is afwachten maar.
De invloed die je erop kan uitoefenen hangt af van de manier waarop je in het hier en nu staat. Want zolang alleen verwachtingen ons de toekomst in sleuren, gaan we eraan voorbij dat we hier gezellig zitten te babbelen.
Nou, ik had met jou op het nieuwe jaar willen proosten, maar die verwachting is alvast niet uitgekomen.
Ha ha, verwachtingen die niet uitkomen stellen teleur. Dus maar liever geen verwachtingen. Laten we ons gesprek vergeten en erop proosten dat wij het genoegen hebben op elkaar te kunnen proosten.
Proost, heer Betweter.
Proost!

Week 52

Datum: 25-12-2010

Goeiedag, heer Betweter, alvast prettige kerstdagen. Of doe je niet aan kerst?
Zeker wel, vrouw Vraagal. Met Kerstmis vier ik wat er niet is.
Hoe bedoel je dat nou weer?
De adventstijd symboliseert verlangen naar iets wat nog gaat komen. Maar wat gaat komen, is er niet.
Is er dan geen vervulling van verlangen?
Vervulling van verlangen is tegelijkertijd de opheffing ervan.
Dus buiten het verlangen is er niets meer?
Zolang het verlangen er was, was er tenminste nog iets. Maar wanneer wordt het verlangen vervuld? Tijdens het genieten van de dis aan de vooravond? De tocht door de sneeuw naar de nachtmis? Het kerstontbijt? De aangeklede koffietafel? Het kerstdiner? We hoppen van de ene vervulling naar de andere totdat er niets meer overblijft dan afwezigheid van waarnaar we verlangden.
Bedoel je het katergevoel na de kerstdagen?
Nee, ik geniet van het afwezige en van wat er niet is.
Een kouwe leegte?
O nee, een lauwe holte, waarin het nog warm is van dat wat er niet is.
Hoe kun je nou genieten van wat er niet is!
We doen in het alledaagse leven niet anders. Volop genieten en bij de eerste poging dat te beseffen en onder woorden te brengen blijft alleen nog over wat was, maar er niet meer is. Alleen nog de ervaring ervan te hebben genoten.

Week 50

Datum: 11-12-2010

Heer Betweter verlaat het caf en gaat op bezoek bij een vriendin, die hij al een poosje niet heeft gezien:
Ha, vrouw Huismusje, ik kom maar eens langs, omdat ik dacht dat je ziek was.
Nee, ik ben niet ziek, maar ik ga de deur niet uit. De saaiheid van mijn gemoed houdt me binnen. Misschien is dat trouwens ook wel een ziekte.
Je mist wat je zou kunnen opwinden.
Ja, ik voel me dodelijk verveeld... Hee, waarom zie ik je nou glunderen?
Verveling is stilstaan: wat achter de rug ligt, boeit je niet meer en er is geen verwachting.
Ja, zo voel ik het. Maar wat valt daaraan te glunderen? Ben je soms blij dat je me door hebt?
Nou, het is meer de herkenning van jouw gevoel van saaiheid en verveling. Hoezo? Voel jij je dan ook verveeld?
Na een periode van hard werken sloeg bij mij de verveling toe.
Wat deed je daaraan?
Weer gauw gaan werken, maar na enige tijd alweer die verlammende verveling. Ik stond stiller dan ooit. Niets boeide me meer, niets was nog belangrijk. Ik voelde ook niets meer. Ik ging op bed liggen en waande mezelf dood. Ogenschijnlijk kon ik alles loslaten behalve de verveling zelf. Vervolgens werd ik door hevige angst bevangen. Die angst was nog verschrikkelijker dan de verveling, duizendmaal dodelijker. Door me niet te verzetten en open voor wat was ving ik af en toe een glimp van een soort bevrijding op. Het was alsof ik uit een droom ontwaakte.
Is het daarom dat je glunderde?
Je kunt voor de verveling terugwijken door jezelf weer opnieuw in allerlei bezigheden te verliezen. Je kunt ook door verveling en angst heen uiteindelijk tot bevrijding komen van je gehechtheden.
Gehechtheden?
Aan gedachten, gewoonten, verwachtingen, alle vormen van zelfverwenning en aan eigen ego.
Dus de fase van verveling is nodig om te leren loslaten en tot helder inzicht te komen?
Misschien kom je daardoor dichter te staan bij wie je in wezen bent, dan wanneer je je door gehechtheden laat afleiden. Verveling is misschien wel de eerste stap om ze los te laten en van je af te schudden.
Nou, heer Betweter, ik ben blij dat je eens langs kwam en dat we even gezellig hebben kunnen babbelen. Kan ik wat voor je inschenken?

Week 49

Datum: 04-12-2010

Mijn vader was een verstandige opvoeder met een hart voor kinderen. Opvoeden tot oprechtheid stond bij hem hoog in het vaan. Hij had er daarom een hekel aan om voor kinderen door dik en dun vol te houden, dat Sinterklaas echt bestond. Dat heb ik altijd wijs gevonden. ‘Want,’ zei hij, ‘als het kind uiteindelijk te weten komt, dat Sinterklaas de verklede buurman is geweest, zal het met Kerstmis de geboorte van Jezus als Zoon van God ook als een sprookje gaan zien.’ Maar in zijn betoog was hij toch ook weer niet dogmatisch: ‘Zolang kinderen in de verklede buurman een echte Sinterklaas willen zien, zegt dat iets over hun levendige fantasie. En fantasie bij kinderen kun je stimuleren door het spel mee te spelen.’ Maar na de roes van pakjesavond bracht hij ons bij, dat het ‘tijdelijk’ geloof aan de Sint een leuk spel was geweest. Intussen ontstak hij de tweede kaars op de adventskrans, die hij aan het plafond had gehangen en vertelde hij, dat we ons gingen voorbereiden op het Kerstfeest. Een feest met vrolijke en ernstige kanten. En zo leerden we op kinderleeftijd het verschil tussen spel en ernst, maar wel in voortdurende afwisseling met elkaar.

Week 48

Datum: 27-11-2010

Heer Betweter, ik zou wel eens gelukkig willen zijn.
Als je er open voor staat, ben je gelukkig.
Hoe zou dat kunnen met mijn verdriet om wat voorbij is en mijn angst voor wat me te wachten staat.
Wees als een hond.
In plaats van me te beledigen zou ik liever hebben dat je me hielp.
Daarom zeg ik ook: wees als een hond.
Wat bedoel je daar dan mee?
Een hond is blij als hij zijn baasje ziet, zijn eten krijgt, mee mag wandelen, als je hem aait.
Maar hij kan ook janken en grommen.
Ook een hond slaat ervaringen in zich op en voelt komende dreigingen aan.
Dus net als ik ook gemangeld tussen verleden en toekomst.
Met dit verschil dat een hond voornamelijk in het hier en nu leeft. Jij geeft de indruk dat je voornamelijk met verleden en toekomst bezig bent, terwijl het leven hier en nu aan je voorbijgaat. Hoe zou je dan het geluk kunnen proeven? Diepte van geluk wordt groter naarmate je meer bevrijd bent van wat was en van toekomstige zorgen. Daarom zeg ik: wees als een hond.

Week 47

Datum: 20-11-2010

Heer Betweter, eigenlijk heb ik geen tijd om zomaar met jou hier aan de bar te zitten.
Wat een eer dat je toch de moeite neemt, terwijl je het zo druk hebt.
Ach, ik hol me zelf achterna en ben na een dag afgepeigerd.
Wat is er mis met werken? De mensheid heeft nooit anders gedaan en vaak in erbarmelijker omstandigheden dan wij in onze maatschappij.
O, dus je vindt dat ik me aanstel?
Ik geloof best dat je subjectieve beleving is, dat je je opgejaagd voelt.
Nou dan!
Het vele werk is niet afmattend, maar het zijn de nevengedachten die je belasten.
Nevengedachten?
Denken dat je het onvergelijkbaar druk hebt, denken dat je het niet aankunt, denken dat je niet aan ontspanning toekomt, denken dat je het fysiek niet aankan...
Ik had eigenlijk gedacht dat je in navolging van de wijzen zou zeggen, dat we de stilte moeten beoefenen en onszelf niet in drukke bezigheden moeten verliezen.
In onze tijd zou die stilte kunnen betekenen, dat het beter is om je van de nevengedachten te ontdoen en je aandacht te concentreren op wat je doet.
Mm. Jij hebt makkelijk praten.
Ha ha, in de tijd dat ik moest werken, werkte ik. Nu ik met pensioen ben, hou ik pensioen. ‘En dat is dat,’ zeiden de wijzen met een glimlach.

Week 46

Datum: 14-11-2010

Heer Betweter ziet dat zijn vriendin onthutst naast hem komt zitten. Ze begint direct haar verhaal:
Kom ik een oud-collega tegen, zeg. Ze heeft me altijd genegeerd, deed net alsof ze me op straat niet zag, zelfs al stond ik naast haar in een winkel. Natuurlijk omdat ik te min voor haar ben. Vanmiddag tijdens een receptie met wederzijdse bekenden staan we bijna met de neus tegen elkaar aan.
‘Ken je mij niet?,’ vraag ik haar.
‘Ja, natuurlijk wel.’
‘Waarom groet je mij dan nooit als we elkaar op straat passeren?’
‘O, doe ik dat niet? Dat vind ik heel erg. Ik ben blij dat je het zegt. Ik herken op straat heel moeilijk mensen die ik ken. Sorry, sorry.’ Waarom lach je nu, Heer Betweter?
Omdat jij al die tijd dacht dat jij voor haar niet de moeite waard was, terwijl je oud-collega misschien gewoonweg slechte ogen heeft of te schuchter is om je te groeten.
Waarom zou ze schuchter zijn?
Het zou heel goed mogelijk kunnen zijn dat zij meent dat zij voor jou van te weinig betekenis is. En als dat zo is, is het jammer dat het contact tussen jullie nu jarenlang vertroebeld is door een verkeerd beeld dat je van jezelf hebt en door een verkeerde inschatting van wat er mogelijk in de ander omging.
Ja, kan best zijn dat ik beter moet leren zien, zowel naar binnen als naar buiten.
Als we dat zouden kunnen, zou de sfeer op het werk, in de politiek, in de kerken en waar dan ook waar mensen samenkomen, wel zo aangenaam worden.

Week 45

Datum: 06-11-2010

Heer Betweter ontmoet op het terras van zijn stamcafé een oude vriendin. Hij spreekt haar aan:
Leuk jou te ontmoeten. Alles goed?
Met mij wel...
O, met wie niet?
Mijn vriend heeft gehoord dat een verre vriendin van hem is gestorven. Heel verdrietig natuurlijk, maar nu doet hij ineens zo anders.
Hij zal er moeite mee hebben.
Het is alsof hij haar dood maar nauwelijks kan beseffen en hij is zo onverwacht intens met haar begaan alsof het zijn enige ware liefde blijkt te zijn geweest.
Mm, je doorziet zijn gedrag.
Ja, het lijkt wel of hij mij wil laten zien hoe sterk de liefde wel kan zijn.
Wat ergert je daar zo aan?
Dat hij op een of andere manier glorieert bij de dood van een verre vriendin.
Jij doorziet hem, maar hij doorziet zijn eigen gedrag niet, denk je.
Precies, zo is het.
Het doorzien van eigen gedrag is ook geen kleinigheid.
Wat? Hoezo? Wat bedoel je?
Doorzien jij en ik ons gedrag? Wat mijzelf betreft twijfel ik daaraan. Zelfkennis is een van de moeilijkste opgaven op weg naar bevrijding van onze geest. Je zou je kunnen afvragen of je niet zelf glorieert bij de gedachte dat je je vriend doorziet.
Leuk hoor, zeker net zoals jij nu glorieert dat je mij denkt te doorzien.
Als we dat beiden van onszelf doorzien, zijn we een stapje verder gekomen bij het vergroten van onze zelfkennis.
Jij weet het ook altijd beter.
Dankzij ons gesprek ben ik weer een stukje verder gekomen.
Geen dank, heer Betweter. Laten we nog wat bestellen.

Week 44

Datum: 30-10-2010

Heer Betweter, ik zou zo graag een meer open contact met mijn vriend willen hebben.
Ja, met elkaar praten lijkt mij de basis voor een goeie verhouding met elkaar.
Dat vind ik ook, maar zolang mijn vriend op slot zit, is dat toch wel moeilijk.
Geef je dan je vriend ervan de schuld dat het contact niet lukt? We mankeren toch allemaal wel wat.
Mm, wat mankeert er dan aan jou en mij?
Wat mezelf betreft: ik ga er al te makkelijk van uit dat ik alles beter weet. Omdat ik dat besef, houd ik er rekening mee dat mijn woorden maar van betrekkelijke betekenis zijn.
En wat mankeert er dan aan mij?
Bijvoorbeeld dat je er vanuit gaat dat de oplossing van jullie conflict alleen in gedragsverandering van je vriend moet worden gezocht. Ik denk dat je dan tot sint-juttemis kunt wachten.
Ja, dat ik misschien te weinig geduld heb, zou je een gebrek van mij kunnen noemen. Maar wat mankeert er volgens jou echt aan mij?
Je gaf het al aan: je kunt niet omgaan met de gedachte dat je vriend op slot zit. Dat onvermogen staat een oplossing in de weg. Je zou er minder over moeten nadenken hoe je vriend moet veranderen, maar des te meer hoe jij met je gesloten vriend omgaat.
Daar heb je gelijk in: want ik kan daar niet mee omgaan.
Dat is dus jouw probleem. Het begin van de oplossing ervan is dat je dat beseft.
Ach, heer Betweter, ik word er zo moe van.
Ja, je loopt misschien al te lang op je tenen. Het besef waarover ik het had, zet je weer op je hele voetzool en dat stapt makkelijker de toekomst in.
Heer Betweter, je gaf al aan dat je woorden van betrekkelijke betekenis zijn. Het is voor mij echt moeilijk om in te zien, dat ik aan mezelf moet werken om de relatie met mijn vriend te verbeteren.

Week 43

Datum: 23-10-2010

Op een stille namiddag mijmert heer Betweter over de angst van zijn kleindochter om alleen de bus in te stappen. En ze is toch al vijftien jaar. Zijn gemijmer gaat over in het vertolken van haar diepste roerselen:
Al die mensen bekijken mij als ik het gangpad in de bus afloop. Door die vreselijke en brutale blikken breekt het zweet me uit. Sinds de korte tijd dat ik mezelf thuis in de spiegel bekijk, ben ik zelfs licht huiverig voor die blik in eigen ogen. Natuurlijk keek ik al langer in de spiegel om me op te maken. Maar dat is toch anders. Heel voorzichtig nam ik er meer de tijd voor om mezelf te bekijken. Dan rilde ik van de schroom die me overviel. Ik dacht zelfs dat ik er af en toe van bloosde. Toch begint het langzaam te wennen. Ik weet niet of ik mooi ben en ook niet of anderen mij mooi vinden. Maar kom ik de bus in, dan zou ik liefst onmiddellijk weer uitstappen. Die blikken zijn echt dodelijk, ik val ten prooi aan de grove oordelen die de gluurders heimelijk bij zich houden.
Het voelt bij haar aan alsof men van een pas ontloken roos de bloemblaadjes afrukt en onverschillig op het gangpad uitstrooit.
Het zijn vooral de sensatiebeluste blikken van schoolkinderen die me zo onbarmhartig aankijken. Ik voel niets dan spot en wens mezelf toe zo me gauw mogelijk op mijn eigen kamer te kunnen terugtrekken. In de veiligheid van mijn eigen spullen...
Toch herinnert Heer Betweter zich een voorval toen zijn kleindochter maar pas een jaar of zes was. Ze wilde een foto maken van een beeld achter in het restaurant. Uiteindelijk verzamelde ze alle moed en stapte ze dapper langs de tafeltjes. Maar ja, toen zaten die mensen met elkaar te eten en te babbelen. Dus dat ging nog. Maar in de bus staken de nieuwsgierigen hun gesprekken en doen ze niet anders dan kijken wie er nu weer binnenkomt. Heer Betweter is er van overtuigd, dat ze over enige tijd niets liever doet dan de bus in te stappen, zodat iedereen naar haar zal kijken, haar zal bewonderen. En na nog een tijd kan het haar niet meer schelen en is ze onverschillig voor al de blikken.

Week 42

Datum: 17-10-2010

Heer Betweter, mag ik u eens een onbehoorlijke vraag stellen?
Wat heb je aan alleen maar brave vragen? Liever dus een onbehoorlijke vraag, want alleen daardoor komen we nader tot elkaar.
Goed dan. Wat is uw belangrijkste ervaring van de laatste tijd?
Het mooiste wat me is overkomen is de ervaring dat ik een nutteloos mens ben.
Stemt u dat niet somber na een leven van hard werken?
Integendeel, het is een bevrijdende ervaring.
Waarvan heeft het gevoel van een nutteloos mens te zijn u dan bevrijd?
Van alle pogingen boven het maaiveld uit te komen. Pas nu hervind ik mijn innerlijke rust en wieg ik weer als op de golven van het vruchtwater in mijn moeders schoot, ha ha.
Of is het verveling en lusteloosheid die u parten zijn gaan spelen?
Verre vandaar. Nu ik niet langer energie hoef te geven aan het opbouwen van een toekomst en aan het uitvoeren van plannen, welt uit mijn diepste innerlijk vanzelf en spontaan, een zelfs voor mijzelf onverwachte creativiteit op.
Een creativiteit zonder gekunsteldheid en geforceerdheid.
Precies. Voor mij dus geen toekomst, maar terugkeer tot wie ik ben.
Mm. Dat is dus het nut van de ervaring een nutteloos mens te zijn.
Ik zou het niet beter kunnen verwoorden.

Week 40

Datum: 02-10-2010

Heer Betweter, wat zijn volgens jou de meest destructieve emoties?
De meest ingrijpende lijkt mij angst, direct op de voet gevolgd door een overmatig laten gelden van het ego. Een ego dat overigens wordt opgepoetst uit angst om te zien wie men werkelijk is.
Hoe manifesteert zich zo’n bolstaand ego?
Bijvoorbeeld als men zichzelf tot maatstaf neemt voor het beoordelen van andermans gedrag en diens voorkeuren.
Wat bedoel je daarmee?
Een egotripper kan meesmuilend doen over het eten van een bordje pompoensoep, omdat hij zichzelf liever tegoed doet aan rijke varkenskoteletten met vette friet. Of nog erger: hij maakt jou belachelijk omdat de keuze van je vrienden eerder op serieuze, zich voorzichtig uitsprekende personen valt, dan op zogenaamde Bourgondische typen die met veel geweld de sfeer van een gezelschap bepalen.
Het is duidelijk wat je bedoelt, heer Betweter. Maar neem je ook nu jezelf niet als maatstaf om het gedrag van iemand met een groot ego te beoordelen? Zelfs je naam geeft al aan dat je het beter meent te weten dan anderen.
Mm. Een echte egotripper zou nu zwaar beledigd zijn.
Jij niet dan?
Om eerlijk te zeggen, ik ben blij dat ons gesprek zowel bij jou als bij mij tot nieuw inzicht heeft geleid.

Week 39

Datum: 25-09-2010

Ben blij dat ik hier bij je kan komen zitten, heer Betweter.
Dank je wel, leuk te horen, vrouw Motvanger.
Nou ja, eigenlijk niet zozeer om hier te zijn, maar meer om thuis weg te zijn. Ruzie.
Ruzie is altijd op te lossen.
Dan moet je wel weten waarover het gaat.
Nee, dat hoef ik niet te weten. Ruzie heeft elke keer eenzelfde patroon: feiten en de zienswijze van beiden erop. En dat alles gelardeerd met venijnige emoties. Altijd hetzelfde liedje.
Bij ons zijn de emoties nogal sterk aanwezig, kun je wel zeggen.
Meestal bepalen die de heftigheid van de ruzie en niet zozeer de feiten. Soms zou je het zelfs over de feiten gauw met elkaar eens kunnen zijn, en in andere gevallen zijn ze met een beetje gezond verstand op te lossen.
Hoe zou jij een ruzie te lijf gaan?
Bij elkaar gaan zitten, tot tien tellen en met beider instemming het gesprek eerst van elke emotionele lading ontdoen.
Maar juist de emoties gieren door het lijf. Woede, haat, wrok, rancune, in eer zijn aangetast, verdriet, ergernis en ga maar door.
Alleen babies en heel jonge kinderen uiten zich voornamelijk via emoties, maar naarmate je ouder wordt, zou je toch in staat moeten zijn om je emoties onder controle te houden.
Veronderstel dat dat haalbaar is, hoe dan verder?
Je zet de feiten op een rijtje en je gaat na hoe jullie kijk op die feiten is. Zo gauw je voelt dat er toch weer negatieve emoties in je naar boven komen, jezelf kalmeren en de emoties buiten de deur houden.
Mm, mij zou dat nog wel lukken, maar zie je, mijn vriend....
Je kunt de aanpak van jullie ruzies bespreken op momenten dat tussen jullie alles koek en ei is.
Dan wil hij met me naar bed. En als ik geen zin heb, is er alweer reden tot ruzie.
Er is nog veel te doen, vrouw Motvanger. Vind je het goed dat we het daar een andere keer over hebben?

Week 38

Datum: 18-09-2010

Zeg, heer Betweter, mijn vriend zit in een zware dip.
Wat vervelend voor hem, vrouw Dipsausje.
Ja, voor hem, maar ook voor mij.
Hoezo?
Ik luister naar hem en probeer me goed in hem in te leven.
Dat zal hij waarderen.
Dat wel, maar ik merk dat zijn sombere stemming op mij overslaat.
Oei, nu moet ik oppassen dat jullie beider stemming ook mij geen parten gaat spelen.
Dat zal wel meevallen, jij hebt een dikkere huid, heer Betweter.
Zeg je dat omdat je denkt, dat jezelf een te dunne huid hebt?
Ja, als het anderen niet goed gaat, trek ik me dat gauw aan.
Je zou je huid moeten borstelen, dan wordt ze steviger van structuur.
Hoe doe je dat?
Geef je zelf de kans om je af en toe in je eigen vesting terug te trekken. Hoewel de prikkels wel zullen binnenkomen, worden ze dan toch gefilterd. En omdat je door zelfinkeer sterker zult zijn geworden, kun je voor je vriend van groter betekenis zijn. Hij hoeft zich dan niet bezwaard te voelen dat hij jou met zijn problemen belast.
Maar dan word ik meer een soort vuilnisvat voor hem dan minnares.
Ja, een stevige container.
Dat is een aanslag op mijn zelfbeeld.
Wie is er nou gebaat met jouw zelfbeeld?
.... ikzelf.
Maar voor je vriend beteken je meer, als je voor hem een praatpaal wilt zijn.
Alleen praatpaal zijn vind ik minderwaardig, heer Betweter.
Dank je wel, vrouw Dipsausje. Maar toch graag gedaan. Zullen we het nu dan maar over bijvoorbeeld de weersomslag hebben?

Week 37

Datum: 11-09-2010

Heer Betweter ontmoet in zijn stamkroeg vriendin Beefmutsje. Ze ziet wat bleekjes. Hij vraagt wat haar scheelt.
Vandaag ben ik met mijn buurvrouw op stap geweest. Zij reed.
Leuk voor jou en dan nog wel gereden worden.
Nee, het was verschrikkelijk. Ik was nat van angstzweet, pijn op de borst en hartkloppingen.
Heb je auto-vrees?
Niet als ik zelf rij. Maar als ik erbij moet zitten, is het afschuwelijk, zo bang als ik dan ben. Altijd al gehad, maar het wordt steeds erger. Toen mijn buurvrouw daarbij vertelde dat het bij haar juist omgekeerd was - zij is juist bang om zelf te rijden - werd mijn angst nog groter.
Bij angst word je bevangen door beelden van pijnlijke en rampzalige ervaringen die je in een nabije of verder gelegen toekomst zouden kunnen overkomen. Angst staat lijnrecht tegenover begeerte waarbij je door prikkelende en overheerlijke verlangens die in de toekomst in vervulling zouden kunnen gaan, in beslag wordt genomen.
Daar kan ik niks mee. Ik ben gewoon bang.
Beide negatieve emoties ontspringen aan beelden en fantasieën.
Nou en?
Beelden en fantasieën belemmeren je om bij de situatie van het nu, van het moment zelf stil te staan. Door dat goed te beseffen wordt de aandacht naar wat staat te gebeuren afgeleid en lost de angst zich geleidelijk aan op. Op eenzelfde manier waarop voor een ander weer begeerte en mateloos verlangen in mogelijke gelukservaringen van dit moment worden omgezet.
Kan wel zijn, maar ik ben nu eenmaal bang. Klaar.
Maar, lief Beefmutsje, zou de energie die beide negatieve emoties je kosten niet in positieve energie om te zetten zijn? Een energie die je in het nu kunt gebruiken, waardoor je alerter zult kunnen reageren op mogelijke onverwachte situaties?
Die energie had ik tijdens het rijden eigenlijk wel nodig, want ik sidderde als een rietje en ik zou bij een mogelijk ongeluk inderdaad zo slap als een vaatdoek zijn en tot niets meer in staat...
Om dichter in dit moment te blijven: laten we nog eens opsteken en een glas wijn inschenken.
Proost, Beefmutsje!
Proost, heer Betweter!

Week 36

Datum: 03-09-2010

Heer Betweter, ik weet dat je graag wat met me kletst. Maar vandaag zou ik liever de stilte beoefenen... Waarom zeg je nou niks?
Omdat ik met je meega in de stilte, heer Zoekgraag.
Dat wil niet zeggen dat je nou meteen je mond moet houden.
Maakt mij niet uit. Als jij stil wilt zijn, oké.
Heb jij dan nooit eens behoefte aan stilte?
Natuurlijk wel. Praten om te praten is niets dan vervuiling.
Vervuiling van wat?
Vervuiling van die serene stilte in het hart.
Wat betekent stilte eigenlijk voor jou?
Louter en alleen hier en nu aanwezig zijn.
Als je echt aanwezig bent, laat dan wat van je horen.
Me dunkt.
Niks ‘me dunkt’. Je kunt er toch over praten, over mijn behoefte om stil te zijn. Nu laat je mij gewoon zitten.
Ja, ik laat je zitten met je verlangen stil te zijn. Hoewel ik het belachelijk vind dat je er zo naar verlangt.
Hoezo?
Verlangen naar stilte remt juist het echte innerlijke stilzijn af.
Je blijft een eigenaardig wezen, heer Betweter.
Kunnen stilzijn is een verademing voor de menselijke geest. Waarom verlang je er dan naar? Je bent immers pas echt stil als je geen verlangen hebt. Verlangen maakt je onrustig, zo onrustig dat de stilte ver te zoeken is. Door alleen maar aanwezig te zijn vergeet je het verlangen.

Vanaf dat moment hielden heer Betweter en heer Zoekgraag hun mond en zaten daar genoeglijk aan hun zoveelste borrel, die de kelner voor hen inschonk.

Week 35

Datum: 28-08-2010

Weet je wat ik nou niet begrijp, heer Betweter: soms reageer ik zo ongedurig op een ander...
Wat begrijp je daar niet van?
Kijk, zoals jij nu: jij doet ook al ongedurig, laat me toch even uitpraten.
Sorry.
Ik reageer dus ongedurig, maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet.
Ha ha, de een in jou is narrig, de ander in jou wil vriendelijk zijn.
Ja, alsof er twee personen in mij zijn. Dat is toch raar.
Aan wie van beiden geef je de voorkeur?
Aan de vriendelijke natuurlijk, de goed willende in mij. Maar die ander dringt zich voortdurend op de voorgrond als een vervelend, onopgevoed ventje.
Wat heb je eraan om te weten hoe dat allemaal psychologisch in elkaar zit.
Ik wil alleen maar begrijpen hoe die twee verschillende gevoelens tezamen in mij kunnen huishouden.
Misschien is het als in een relatie waarin beide partners met elkaar kibbelen. Maar als puntje bij paaltje komt, houden zij intens van elkaar. Komen ze op een aardige manier door hun gekibbel heen, dan houden ze zelf nog meer van elkaar.
Dus de ongedurige in mij geeft de vriendelijke meer kans om nog vriendelijker te worden? Straks moet ik mijn ongedurigheid nog dankbaar zijn.
Dat negatieve gevoel geeft je de kans te gaan beseffen wat geduld betekent.
Misschien ben ik al op de goeie weg, heer Betweter, want ik besef heel goed dat jij altijd maar weer geduld moet hebben om het probleem van de week met me door te nemen.
Dat is heel vriendelijk van je.

Week 34

Datum: 21-08-2010

Jarenlang leef je onbekommerd en zorgeloos, heer Betweter. Je hebt natuurlijk wel eens wat. Maar dan ineens word je geconfronteerd met het allerverschrikkelijkste.
Wat is er met je? Vertel het in godsnaam.
Nee, deze keer ben ik de dans ontsprongen. Het is mijn vriend die als door de wrede scharen van een kreeft tot moes wordt uitgewrongen en die afscheid moet nemen van wie hem lief zijn.
Wat verschrikkelijk voor hem.
Ja, wie is nou op zoiets voorbereid?
Dat maakt het nog erger, dat je er niet op bent voorbereid.
Hoezo? Wie houdt er rekening mee dat je bij een routineonderzoekje te horen krijgt dat geen behandeling meer mogelijk is?
Niemand wil dood. Maar we weten dat die onontkoombaar is, vroeg of laat.
Weten is nog geen beseffen. Dat doe je pas als het zover is.
Dat bedoel ik. Misschien zouden we dat dagelijks moeten beseffen.
Je wilt toch leven en dan houd je de gedachte aan de dood verre van je.
Soms wens ik mezelf toe dat levensdrang en het besef van eenmaal te moeten sterven in balans zouden zijn, waardoor je intenser leeft.
Intenser, met de dood voor ogen?
Meer uit het leven halen en je minder druk maken om onbelangrijke dingen.
Een meer onbezorgd leven dus, denk je?
Ja, zo’n levenshouding zou me wel aantrekkelijk lijken.
Het ziet ernaar uit dat het meest verschrikkelijke nodig is om de ogen te openen.
Nu kan het nog voor het te laat is.

Week 33

Datum: 14-08-2010

Heer Betweter, lange tijd vroeg ik me af hoe te leven. Maar de laatste weken ben ik meer bezig met de vraag hoe te sterven.
Zolang de twee vragen naast elkaar blijven staan, zul je het antwoord niet vinden.
Krijg nou wat. Staan leven en dood dan niet lijnrecht tegenover elkaar?
Winter en zomer zijn de uitersten van één grote beweging die de seizoenen aaneenrijgt.
Maar de zomer keert altijd weer terug, de dood is definitief.
Toch zie je dat sommige mensen heel vredig en in berusting sterven.
Ja, als ze maar oud genoeg zijn. Maar hoe kun je vredig sterven als je er nog niet aan toe bent?
Zou het zo verschrikkelijk zijn, omdat we er in de bloei van ons leven vanuit gaan dat we oud worden om er dan plots mee te worden geconfronteerd dat onze verwachting in duigen valt?
Precies, dat bedoel ik. Daar is toch nauwelijks mee om te gaan, bijna onmenselijk.
Net als jij denk ik er ook al langere tijd over na hoe te sterven. Daarover nadenken kan alleen bij leven. Maar beiden denken we er ook over na hoe te leven. Wat is volgens jou levenskunst?
Wist ik het maar. Wat denk jij?
Het lijkt me onder andere de kunst om je leven in overeenstemming te brengen met de levensritmen.
Levensritmen? Hoe moet ik me die voorstellen?
Leven is niets anders dan mee bewegen op het ritme van je hartslag, je ademhaling en je voegen naar de afwisseling van dag en nacht, de seizoenen, afwisseling ook van stemmingen van verdriet en vreugde, van angst en innerlijke vrijheid en uiteindelijk is leven het meedobberen op het meest trage ritme van geboorte, leven en dood. Levenskunst staat niet los van de kunst van het sterven.
Wat houdt de kunst van het sterven dan in?
Als je je op de levensritmen laat drijven leer je als vanzelf de kunst van het loslaten, zonder je zorgen te maken over wat was en onbezorgd te zijn over wat komt.
Loslaten? Dat is nogal wat.
Door los te laten kun je des te meer aanwezig zijn, zelfs bij het mysterie van de dood.

Weel 32

Datum: 07-08-2010

We mogen toch niet klagen over de gezondheidszorg in deze tijd, vind je niet, heer Betweter?
Je bedoelt dat we langer in leven blijven?
Ja, en ook gezonder tot op hogere leeftijd dan enkele decennia geleden.
De gezondheidszorg is een belangrijke factor voor de economische groei.
Ja, we kunnen langer blijven doorwerken.
Precies, de mens is een economische factor. Maar bovendien spint de farmaceutische industrie garen bij de productie van al die geneesmiddelen die ons op de been houden.
Zeg, neem jij me in het ootje?
We hebben het leven kunnen verlengen en met talloze geavanceerde medische onderzoeken en technologieën houden we veel ziekten onder de knie...
Nou dan.
Die medische ontwikkelingen lopen jammergenoeg niet gelijk op met de geestelijke conditie van de mens.
Hoezo?
Gemiddeld heeft 40 % van de bevolking ooit in zijn leven last van psychische problematiek*). In de leeftijdsfase van 18 tot 24 jaar is dat zelfs 46,5 %, waarbij diezelfde farmaceutische industrie en mogelijk ook sommige psychotherapeuten zich in de handen wrijven.
Toch mooi dat er dan anti-depressiva en andere middelen op de markt komen.
Kom, laten we maar een stukje lopen.
Nou, nu even liever niet. Ik ben blij dat ik zit. Ik ben hondsmoe en ik moet naar huis om een spuit te zetten voor mijn suiker.

*) Zie het rapport van het Trimbos-Instituut: GGZ in tabellen 2008.
http://www.ggzbeleid.nl/2010/1917.pdf

Week 31

Datum: 31-07-2010

Altijd als ik in mijn omgeving klagelijkheid ervaar, word ik daarin ongewild meegetrokken.
Je spontane inleving kent geen grenzen.
Jij bekijkt het van de positieve kant, maar ik voel me er niet lekker bij.
Zo erg dat jouw stemming op haar beurt weer zijn weerslag op je omgeving heeft, waar de stemming toch al beneden peil is.
Precies, we komen in een vicieuze cirkel terecht.
Toch verschil jij van de anderen.
Hoezo?
Jij bent je bewust van het proces dat zich bij jou en je omgeving voltrekt.
Wat schiet ik daarmee op?
Als er een is, die de vicieuze cirkel kan doorbreken, dan ben jij dat.
Moet ik dan opgewektheid voorwenden?
Dat is een mogelijkheid, want ook daarin kun je de anderen dan weer meenemen. Maar omdat het een truc is, is het niet de meest stijlvolle oplossing.
Wat zou ik dan kunnen doen?
Degene in jou die zich bewust is van wat er gaande is, is een ander in je dan degene die meesombert.
Ja, mijn emotionele ik roert de trom, terwijl die andere - van zichzelf bewuste - ik ver weg is en voor mijn gevoel nauwelijks een rol speelt.
Toch is hij het die je van je negatieve stemming kan bevrijden.
Hoe dan?
Geef hem wat meer aandacht en vertrouw hem en laat hem je emotionele ik en de anderen in je omgeving met geduld en vriendelijkheid tegemoet treden, waardoor je eigen sombere stemming spontaan oplost, zoals ze spontaan is ontstaan.
Ha, door zo met je te praten lijkt hij langzaam uit de mist te voorschijn te komen. Dank je wel, heer Betweter... Ach, meneer is al vertrokken.

Week 30

Datum: 24-07-2010

Ik heb vandaag hoofdpijn, heer Betweter.
Wat vervelend. Gisteren had je maagpijn. En had je de vorige week geen last van ontstoken ogen?
Bij mij is het altijd wat. De dokter heeft al langer geleden gezegd: leer er maar mee leven. Hij wijt mijn lichamelijke klachten aan een zwakke constitutie. Hij vindt mij een zwak en gevoelig poppetje.
Mm. Je zou ook kunnen denken aan stress, een spanning in je lijf die maar blijft aanduren en je intussen al die lichamelijke klachten bezorgt.
Ik voel helemaal geen stress.
Er is een vorm van stress die je ‘verborgen stress’ zou kunnen noemen, een chronische druk waaraan je door de jaren heen gewend bent geraakt en die nauwelijks nog als stress wordt gevoeld.
Als dat zo zou zijn, moet ik dus de oorzaken van die stress proberen te achterhalen en wegnemen.
Het wegnemen van de oorzaken is helaas niet altijd mogelijk.
Dus jij vindt ook dat ik dan maar met al die verschillende kwaaltjes moet leren leven.
Nee, door je mentale en fysieke conditie te versterken word je minder bevattelijk voor omstandigheden die je chronische spanning bezorgen.
Ik moet me dus sterker en weerbaarder maken. Toch zeker niet door te mediteren, ha ha. Dat is niets voor mij.
Hoe weet je dat?
Als ik al even stilzit en niets doe, gieren de zenuwen door mijn lijf.
Het is ook mogelijk de spanning weg te nemen door een natuurlijk ritme van spanning en ontspanning te hervinden, bijvoorbeeld door intensieve lichamelijke beweging, waarna het prettig is om uit te rusten.
Dus moedwillig de spanning nog een beetje opvoeren?
Een weldadige inspanning waarvoor je zelf kiest, gaat spontaan in een verrukkelijke ontspanning over, vergroot je weerbaarheid tegen ongewenste spanning, versterkt bovendien je lichamelijke conditie, vermindert tenslotte je lichamelijke klachten en doet ze zelfs helemaal verdwijnen.
Ga er maar aanstaan.
Het is een vrije keuze.

Week 29

Datum: 17-07-2010

Heer Betweter, soms zijn relaties zo ingewikkeld, dat je liever nog de vriendschap maar opheft.
Dat klinkt wel een beetje erg algemeen.
Met mijn vriendin besprak ik voorheen al ons lief en leed. Maar nu wil ze het per se niet meer hebben over een andere wederzijdse vriendin die met mij gebrouilleerd is.
Kenmerk voor echte vriendschap is openheid. Je verwacht dat je vriendin naar jou toe open is, zoals je vermoedt dat ze ook open is naar de vriendin die geen contact meer met jou wil.
Ja, gewoon over alles kunnen praten.
Dat je vriendin naar jou toe niet open durft te zijn, komt misschien uit angst voort.
Angst?
Mogelijk angst om haar andere vriendin te verliezen.
Oké, maar nu loopt ze de kans míj als vriendin te verliezen.
Vertel haar dat angst geen basis is om met elkaar om te gaan.
Ik wil haar niet kwetsen.
Of ben je bang om haar ermee te confronteren?
Ja, eigenlijk wel.
Ha ha, steeds is het weer de angst die de meeste problemen veroorzaakt.
Hoezo?
Ga maar na, angst om je vriendin te verliezen of om haar te kwetsen. Verder is er ook angst om te falen, om ziek te worden, om je baan kwijt te raken, om onenigheid met anderen te krijgen, om je ego niet langer te kunnen ophouden, om je innerlijk aan anderen prijs te geven en ga zo maar door. Angst voor kleine zaken en angst voor grote zaken. Zou de diepste angst niet die kunnen zijn om het leven te verliezen en het te moeten loslaten?
Doodsangst bedoel je. Mm, hoe zou je angst kunnen kwijtraken?
Misschien kunnen we dankbaar gebruik maken van onze angsten.
Ook dat nog.
Angst voor kleinere zaken nodigt uit om te leren loslaten en ons vrij te voelen. Zo kunnen we misschien de emotie van angst zelfs gebruiken om uiteindelijk doodsangst te overwinnen.
Dat is nogal wat.
Maar wel zinvol om daar met je vriendin over te praten.

Week 28

Datum: 10-07-2010

Waarom geeft men jou eigenlijk de eretitel van Betweter, iemand die het beter weet dan anderen?
Het is geen eretitel, het is een scheldwoord.
Kom kom, dat klinkt me al te bescheiden in de oren. Alsof je niets te zeggen hebt.
Nou ja, ik weet ook wel dat het nog een graadje erger dan een betweter te zijn is anderen te betuttelen.
Dus zover zou je ook weer niet willen gaan?
Zeker niet, ieder mens heeft zijn eigen weg te volgen.
Je kunt elkaar toch helpen om die te vinden?
Natuurlijk, maar als ik jou zou betuttelen, ben ik het die voor jou de weg uitstippelt en word jij op den duur lui en zoek jezelf niet meer.
Je bedoelt dat kinderen die door hun ouders worden betutteld, slapjanussen worden?
Precies, maar ook volwassenen kunnen worden betutteld.
Door wie dan wel?
Tachtig procent van wat politici nastreven is betutteling, de overige twintig procent van hun werk bestaat uit besturen van het land.
Nou nou, heer Betweter, je doet je naam weer eer aan.
Ach ja, het is dan wel een scheldwoord, maar het is tegelijk ook mijn pad om al die gesprekken te voeren, want daar word ik zelf wijzer van.
Een soort zelfbetutteling dus.
Dat had ik liever zelf willen concluderen.

Week 27

Datum: 03-07-2010

Met sommige mensen heb ik toch zo’n moeite, heer Betweter.
Het is je aan te zien, zoals je erbij kijkt.
Erger nog, ik heb een hekel aan ze.
Dat is nogal wat.
Eerlijk gezegd, ik haat hen.
Het zal toch niet waar zijn.
Alleen aandacht voor zichzelf, waarbij ze zich het liefst de hemel in prijzen.
En geen aandacht voor jou.
Nee, integendeel, als ze kunnen, boren ze me in de grond om zelf te gloriëren.
Dat mechanisme is bijna karikaturaal en daardoor ook een beetje lachwekkend: je ziet hen een berg beklimmen en als ze de kans hebben, snijden ze je klimkabel door om zo als eerste de top te bereiken.
Precies, zo is het.
Gelukkig dat jij anders bent..., tenminste...
Hoezo? Wat wil je zeggen?
Tja, je zet je nogal af tegen die mensen met hun vette ego.
Vind je het gek?
Nee, niet gek, maar het beeld is ongeveer hetzelfde.
Wat nou?
Je hebt moeite met die mensen. Je haat ze zelfs. Zo lijkt het erop dat je hen van je wegduwt, net zoals zij anderen van zich afduwen.
Mm, toch begrijpelijk zo’n reactie van mij.
Dat wel, maar je kunt je afvragen wat het in je is, dat je zo boos op die dikke ego’s bent. Ik vind hun gedrag beledigend en respectloos naar mij toe. Je ego wordt gekwetst.
Precies... Hee, wat zeg je daar?
Je legde me de woorden in de mond.

Week 26

Datum: 26-06-2010

Heer Betweter, ik erger me dood.
Dood of leven, wat maakt het uit.
Hee zeg, ik kies voor het leven.
Dan is het beter om je niet te ergeren.
Kan niet anders. In elk café niets dan gejoel en getoeter.
Die mensen hebben plezier.
Kom ik thuis, op tv niets dan alweer die voetbal.
Hoef je tenminste niet naar al die andere ellende op tv te kijken.
Op het werk niets dan gesprekken en voorspellingen over gespeelde en komende wedstrijden.
Misschien toch beter dan al die andere dagelijkse prietpraat.
Verplichte vrije middag opnemen... Neem je me eigenlijk wel serieus?
Me dunkt, ik doe niets dan luisteren en neem op de koop toe dat je je nu ook aan mij ergert.
Als je zo reageert wel, ja.
De WK zijn mogelijk een trigger, die een dieper gevoel van ergernis in je naar boven haalt.
Hoezo diep gevoel van ergernis?
Als je innerlijk rustig was, zou je in plaats van wapperende vlaggetjes het geluid van vogels horen.
Hou d’r over op, daar kan ik niet van slapen.
Wat houd je uit de slaap, het geluid van vlaggetjes of je opwinding?
Mm, vooral de opwinding.
Kalmeer jezelf, want nu zijn het de WK, straks is het de Tour de France.
Mm, hoe word ik inwendig kalm?
Misschien door de omstandigheden te nemen zoals ze zich voordoen en door plezier te hebben om het plezier van anderen. Niets zo leuk als vrolijke mensen.
Mm, kom, laten we een oranjebitter nemen.

Schrijverijen Week 25

Datum: 19-06-2010

Heer Betweter, ik ben op zoek naar een vorm van opperst welbevinden.
Dat is toch niet zo moeilijk.
Hoe bereik je die dan?
Zorg ervoor dat je je niet laat afleiden.
Ik snap echt niet wat je bedoelt.
Heb je ooit een gevoel van opperst welbevinden gehad? Bijvoorbeeld tijdens een vakantie?
Euh, ja, op een luchtbed in de Middellandse Zee. Dat gelukzalig dobberen op de golven.
Je overgeven aan de ritmiek van de bewegingen in de natuur.
Dat klinkt een beetje abstracter dan dat ik het zei, maar ik begrijp wat je bedoelt.
Ik veralgemeniseer je vakantie-ervaring. Het gaat erom om met een innerlijke stilte mee te golven op de natuurlijke levensritmen.
Zoals?
Het trage ritme van het lengen en korten der dagen. Zo traag dat de beweging nauwelijks tot je doordringt. Dat weten te ervaren kan een diep gevoel van gelukzaligheid geven.
Ik voel dat niet zo...
Neem dan de ervaring van etmaal, dat een sneller ritme heeft. De frisheid van de morgen na een diepe slaap, de levendigheid van de dag en het tot rust komen in de avond. Dat weten te ervaren kan eveneens een diep gevoel van gelukzaligheid geven.
Daar kan ik beter inkomen.
Dan is er nog het meest trage levensritme: dat van de verschillende levensfasen, die overeenkomen met de lente van de jeugd tot en met de winter van de hoge ouderdom. Het resoneren op al die ritmen geeft innerlijke rust en kalmte en een diep gevoel van welbevinden. Hoe zuiverder je al die golfbewegingen ervaart, des te minder je je door allerlei gedoe om je heen laat afleiden.
Gedoe er omheen?
Financiële problemen, relationele wrijvingen, de wurggreep van maatschappelijke hectiek enzovoort.
Daaraan kun je je toch niet onttrekken.
Nee, maar de bron van welbevinden wordt door levensritmiek gevormd. Een ritmiek waaraan je je spontaan overgeeft. Alleen dan kun je je welbevinden - ondanks het gedoe - voeden, vasthouden en gelukkig zijn zoals je ervaarde op je luchtbed dat op de golven danste.

Schrijverijen Week 24

Datum: 12-06-2010

De vakantietrip is me echt tegengevallen.
Je verwachtingen zijn niet met je ervaringen overeengekomen.
Dat kun je wel zeggen.
Zou je geen verwachtingen hebben gehad, dan waren er alleen de ervaringen geweest. En die waren waarschijnlijk anders als ze niet met de verwachtingen vergeleken hadden hoeven worden.
Maar juist verwachtingen en fantasieën zijn toch een drijfveer voor het leven.
Dat lijkt mij ook. Het gaat erom hoe je met verwachting en fantasie omgaat.
Hoezo?
Je kunt er op twee manieren mee omgaan. Het accent kan liggen op de vervulling van de verwachting...
... mijn vakantietrip, bedoel je.
Ja. Maar je kunt ook genieten van de verwachting zelf, die prettige gevoelens in je losmaakt en je soms zelfs energie geeft op het moment dat je verwachting en fantasie koestert.
En als ze dan tegenvallen?
Dan heb je in ieder geval al van je verwachting kunnen genieten. En ben je er eenmaal aan gewend om in het nu te kunnen genieten, dan zou je bovendien ook op eenzelfde manier van een vakantietrip kunnen genieten, omdat die niet hoeft te worden getoetst aan de verwachtingen ervan.
Dus leven in het nu is dubbelop genieten.
Dat heb je voortreffelijk geformuleerd.

Schrijverijen Week 23

Datum: 07-06-2010

Zeg, heer Betweter, vind jij trouwen nog van deze tijd?
Het gaat mij er niet om of iets van deze tijd is of niet. Belangrijker is te onderzoeken wat van waarde is.
Oké, vind jij dat trouwen waarde heeft?
Liefde is van meer waarde. Maar als koppel kun je de liefde bezegelen door te trouwen en het Paleis van de Liefde betreden. Een van de vele kamers in het Paleis is de ruimte van Trouw, zoals er ook ruimten zijn van Wederzijdse zorg, Vriendelijkheid, Erotiek en nog vele andere.
Waarom zo’n ingewikkelde beeldspraak en zeg je niet gewoon dat beide partners trouw aan elkaar moeten zijn?
Omdat het niet gaat om trouw als eigenschap. Trouw is iets waaraan beiden zich laven. Als een van de partners zich in de ruimte van Trouw onbehaaglijk voelt, heeft de ander daar niets meer te zoeken. En zou hij of zij daar in zijn eentje gaan zitten treuren omdat hij trouw wil blijven, dan is dat meer een verslaving aan de ander en geen vrije keus.
Dus einde relatie?
Dat hoeft niet per se, er zijn nog zoveel kamers in het Paleis. Einde relatie is als beiden of een van beiden het Paleis verlaat. Waar het in een relatie om gaat is de bereidheid om alle verschillende kamers voortdurend van een opknapbeurt te voorzien. Maar is het Paleis een bouwval geworden, dan is het raadzaam dat beiden het Paleis verlaten. Soms vindt men samen een nieuw Paleis, maar meestal laat men zich door een andere prins of prinses verleiden en betrekken beide ex-en een nieuw Paleis.
Er zijn dus vele vormen van een huwelijksrelatie mogelijk.
Dat lijkt mij wel. Het is mooier je je daarin te kunnen voegen dan met alle moeite proberen een standaardmodelhuwelijk in stand te houden.

Schrijverijen Week 22

Datum: 29-05-2010

Hee, heer Tobmans, je ziet er vermoeid en gestresst uit vandaag.
Dank je wel voor het compliment, maar niet heus. Je lijkt mijn kleindochter van zes jaar wel.
Hoezo?
Die vroeg ongegeneerd aan de loodgieter met nogal grote schoenen: ‘Welke maat heb jij?’
O, en wat zei de loodgieter?
Die moest erom lachen en antwoordde: ‘Maat 48.’
En hoe reageerde je kleinkind daarop?
Heel argeloos. Ze zei alleen maar: ‘Dan heb jij grote voeten.’ En ze keek vol verwondering hoe hij daarmee door de gang stapte. Die kinderen zeggen zomaar wat er op hun tong ligt.
Wat een eer voor mij om op je kleinkind te lijken.
Ja, ze zijn zo onbevangen. Ze kunnen alles zeggen zonder dat je je beledigd voelt.
Konden we wat dat betreft maar op een kind blijven lijken.
Hm, de opmerking waarmee je me begroette, doet daar toch wel aan denken.
Ik denk dat de loodgieter de opmerking van je kleinkind kon accepteren, omdat hij haar eerlijkheid waardeerde.
Ja, misschien moet ik jouw opmerking dan ook maar als goedbedoeld opvatten.
Eerlijk gezegd, heer Tobmans, maakte ik me alleen maar zorgen over jou.
Sorry, ik dacht te snel dat je me beledigde en voelde me gekwetst. Maar, heer Betweter, wat je tegen me zei, komt als het ware uit een kindermond en moet ik dus anders begrijpen.
Ha ha, misschien bedoelde Jezus dat met: Als gij niet wordt als kinderen...

Schrijverijen Week 21

Datum: 22-05-2010

Wat kijk je bedrukt.
Ach, heer Betweter, mijn vriend heeft een fatale diagnose meegekregen en is bang om te sterven.
We hechten aan het leven. Wat een verschrikkelijk vooruitzicht voor hem het leven los te moeten laten en alles achter te moeten laten.
Zo onverwacht.
Ja, we zijn verleerd om met gedachte aan de dood te leven.
Het zal nooit anders zijn geweest.
Daar ben ik niet zo zeker van.
Hoezo?
Het hangt van de levensinstelling af hoe je met het idee van te moeten sterven omgaat.
Sterven zal toch altijd met verdriet gepaard gaan.
Ja, droefheid zal er altijd zijn. Sinds we woorden als versterving, afsterven, onthechten en loslaten oubollig zijn gaan noemen, kennen we helaas ook nauwelijks nog gelatenheid bij het onder ogen zien van het onvermijdelijke.
Bedoel je dat onvermijdelijke gebeurtenissen ons vreemd zijn geworden?
In zekere zin. Ons denken wordt geleidelijk aan steeds meer gevoed door de opvatting dat we leven en natuur naar onze hand kunnen zetten. Fatale diagnoses passen daar minder in. Maar deze kunnen wel onze houding en levensinstelling corrigeren, tenminste als we het vermogen zouden hebben daar ontvankelijk voor te zijn.
Beste Betweter, misschien is het allemaal waar wat je zegt, maar je woorden kunnen mij niet troosten.
Vergeet maar wat ik heb gezegd, want zelfs ook aan woorden kun je hechten en het is beter maar alles los te laten, zelfs de mooiste gedachtespinsels.
Gedachten loslaten is altijd nog makkelijker dan het leven los te laten.
Oké, jij hebt het laatste woord.

Schrijverijen Week 20

Datum: 15-05-2010

En wat is het probleem, heer Sipmans?
Geen probleem vandaag, heer Betweter. Mijn vrouw is een paar dagen met vakantie.
Oei, wat wil je daarmee zeggen?
Zij reikt mij meestal een probleem aan, dat ik dan in gesprek met jou doorneem om tot een oplossing te komen, ter lering en vermaak van de lezer.
O, jij gebruikt eerst je vrouw en vervolgens mij om je homepage in elkaar te draaien.
Ja, ik ben een soort spil, een doorgeefluik. Dat is een sociale functie.
Hoezo?
Ik geef de een de kans met een probleem voor de dag te komen en jou de gelegenheid om je betweterij bot te vieren.
We zijn dus in al die teksten op je homepage met zijn drieën?
Ja, en we voelen ons er alle drie gelukkig bij.
Mm. Geluk bestaat voor een groot deel uit eerlijke communicatie.
Natuurlijk, heer Betweter, jij mag het laatste woord hebben.
Dank je wel, heer Sipmans.

Schrijverijen Week 19

Datum: 08-05-2010

Heer Betweter, vandaag ben ik niet te genieten.
O, leuk dat je me even gezelschap komt houden.
Ook voor je cynisme ben ik allergisch.
Dat is de bedoeling, heer Plofmans. Kun je je ontembare stemming aan lijfelijke gewaarwordingen koppelen?
Strak in mijn hoofd, duisternis in mijn hartstreek, mijn darmen een modderpoel.
Je wilt weten wat ik daarvan denk?
Ja.
Stemmingen zijn enerzijds aan lichamelijke conditie gekoppeld, anderzijds aan de geest.
O.
Je lichamelijke conditie is misschien niet al te sterk. Maar ontwikkeling van mentale kracht staat daar los van.
Toch kan ik amper verzet tegen mijn ongewenste stemming plegen.
Dat is wel duidelijk.
Vertel me maar liever, hoe ik mijn mentale conditie kan opporen.
Maak gebruik van de duisternis in je hart. Maak het zo duister dat alle opkomende gevoelens van ellende daarin nauwelijks nog opvallen. Aanvaard de nacht in je hart. Laat de nacht volledig zijn en wacht met geduld het ochtendgloren af.
Dat is een mooi beeld, heer Betweter.
Met het beeld alleen ben je er niet.
Wat raad je me aan?
Als je door een negatieve stemming wordt lastiggevallen, trek je dan uit gezelschap terug, sluit je ogen en laat het beeld tot je doordringen. Met een beetje mentale training hoef je - bij een negatieve stemming - alleen nog maar je ogen te sluiten.

Schrijverijen Week 18

Datum: 01-05-2010

Heer Betweter, ik weet me geen raad.
Vertel, vertel. Wat is er nu weer, heer Piekermans?
Ik heb een oponthoud waarop ik niet had gerekend.
Ach, je kunt nu een paar uur niets doen. Geen leeswerk bij de hand, geen computer, zelfs geen pen en papier om te schrijven.
Nee, er is niets dan lege ruimte om me heen.
Hoe zien de wanden eruit?
Nu eens van steen, dan weer bekleed met spiegels.
Welke ruimte bevalt je het meest?
Zijn de wanden van steen, dan voel ik een onbehaaglijk gevoel van opgesloten te zijn, maar de spiegelwanden zijn nog erger...
Daar kom je jezelf tegen en je verafschuwt de leegte in jezelf.
Ik fladder maar doelloos in het rond, kan nergens houvast vinden en mijn hoofd is inhoudsloos.
Het is even wennen.
Waarop kan ik rekenen?
Op de gewenning aan de leegte in jezelf.
Hee, heer Betweter, ga niet weg, laat me niet alleen.
En vanaf dat moment vielen bij heer Piekeraar alles en niets tezamen, verdampten zijn verwachtingen en gevoelens, zelfs geen plaats meer voor verdriet, alleen nog zuiverheid en ook die bleek op te lossen.

Schrijverijen Week 17

Datum: 24-04-2010

Heer Betweter, wat is dat in mij, dat ik me mateloos erger aan brutale vragen die mijn privéleven betreffen.
Ieders privéleven is uniek en wekt daarom alleen al interesse. Waar komt je ergernis vandaan?
Ik vermoed van de sensatiezucht van anderen. Ze vergaren stof om een ander gezelschap op te kunnen leuken bij gebrek aan gespreksstof. Ik voel me tekortgedaan, omdat er geen respect is.
Mm. Je voelt geen respect. Kan het ook zijn dat je ergernis eruit voortkomt dat jij je ziel en zaligheid op tafel legt, terwijl de ander zo gesloten als een mossel blijft? Misschien zit de eenzijdigheid van de communicatie je dwars.
Ja, dat zou best wel eens kunnen.
Maar wat weerhoud je ervan om je gevoelens van ergernis ter sprake te brengen? Zolang je die bij je houdt, geef je de ander geen kans om dieper op reacties en gevoelens die jullie beide betreffen, in te gaan. Open de mossel zonder je privéleven uit de doeken te hoeven doen
O, wacht even, ben ik het nu die een ander tekortdoet?
Ha ha, ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.’

Schrijverijen Week 16

Datum: 17-04-2010

Heer Betweter slaat zijn ogen van het ochtendblad op en begroet zijn buurman aan de bar:
Goeiemorgen, heer Sipmans.
Hallo.
Af en toe is het leven drama, is het niet?
Dat kun je wel zeggen, ja. Drama tot op het bot.
Je hoeft me niet te vertellen wat je precies is overkomen. Maar misschien wil je wel zeggen hoe je je op dit moment voelt.
Teleurgesteld.
Had je in je relatie misschien verwachtingen die niet zijn uitgekomen?
Dat kun je wel zeggen.
En nu overkomt jou een mengeling van verdriet, boosheid, desillusie en verwarring.
Nu eens verdrietig, dan weer boos.
Het vervelende daarbij kan zijn, dat je vriendin in jou die verwachtingen had gewekt. Zou het voor haar dan ook geen desillusie zijn dat ze die niet heeft kunnen waarmaken?
Daar heb ik eerlijk gezegd nog niet zo bij stilgestaan.
Juist omdat ze van je houdt, wordt zij misschien door gevoelens van onmacht beziggehouden.
Onmacht?
Door geen vorm te kunnen geven aan wat jullie beide zich hadden voorgesteld.
Ja, dat moet voor haar ook wel rot zijn.
Dus alle reden om daar met haar over te praten, want misschien is haar onmachtsgevoel wel zwaarder te verdragen dan de teleurstelling waar jij mee zit.

Schrijverijen Week 15

Datum: 10-04-2010

Hoe het komt weet heer Betweter ook niet, maar hij zit vrijwel nooit alleen in het café. Kijk, ook nu weer wordt hij door een vrouw aangesproken. Zo te horen heeft ze een probleem met een vriendin.
Steeds als we met elkaar afspreken om iets leuks te doen, drukt ze haar eigen wens door.
En die wens komt niet altijd met de jouwe overeen.
Nee, erger nog, ze negeert elk voorstel van mij.
Ze leeft zich niet in jou in.
Precies, dat denk ik ook.
Maar als jullie vriendinnen zijn, kun je er misschien over praten.
Dan krijgen we ruzie.
O, je hebt het al geprobeerd.
Nee, maar ik ken haar reactie: gauw gepikeerd.
Toch hou je je eraan vast, dat ze zich in jou moet inleven.
Ja, dat is immers de basis voor communicatie en zeker voor vriendschap.
Het is maar een deel van de basis, het andere deel bestaat erin, onenigheid in een gesprek te riskeren om tot meer helderheid van de relatie te komen.
O, geef je mij nou de schuld dat onze verhouding niet soepel verloopt?
Ik praat graag met je, maar riskeer ook wrijving in ons gesprek.
Mm, nou ja, jij probeert tenminste om je daarbij in mij in te leven.
Wat weerhoud jou dan om je in je vriendins huid te kruipen?
Je bent en blijft een onverbeterlijke betweter.
Dank je, door met je te praten dwing je me om met aandacht bij je te zijn. Dat blijft in alle communicatie steeds weer een worsteling. Ik moet mezelf daarin ook voortdurend trainen.
Dus ik ben een soort oefenpop voor je?
Door je spontane reactie open je me elke keer weer opnieuw de ogen.

Schrijverijen Week 14

Datum: 03-04-2010

Misschien heeft de winter te lang geduurd: de grauwheid ervan bezwaart me en ik voel me somber.
Je verlangt naar de lichtheid van de lente.
Wil je me soms opvrolijken met die paar armetierige gele narcissen die uit de doorweekte aarde omhoog rijzen? Ik ben gewoon voorjaarsmoe en depressief.
Zo erg, dat je zelfs mijn goeie luim onderuit zou halen, als ik me niet zou kunnen optrekken aan de narcis die jij verguist.
Die rottige bloem betekent dus meer voor jou dan mijn gezelschap.
Dat kun je wel zeggen. Het beeld van de vrolijkheid waarmee de narcis zich uit de koude aarde omhoog werkte, is prachtig om te zien. Een sterk beeld: op eigen kracht weten op te staan uit wat er voor het oog zo doods uitzag. Die levenslustige groeikracht prikkelt me. In de ogenschijnlijk nog dode natuur gonst het trouwens van beginnend leven.
Voor mij ziet alles er nog maar afgestorven uit.
Ha, afgestorven zeg je, dat woord zocht ik. Je brengt me op een idee...
Dus ik beteken toch nog iets voor je...
Om te kunnen leven moet je eerst afsterven, kunnen loslaten, wat was vaarwel zeggen, je zelf vrij maken, oude kleren afleggen... en dan gebeurt het. Dan stap je uit het graf en je verrijst als een nieuw mens.
Makkelijk gezegd.
Maar door het te zeggen, voel ik me al een stuk verlicht. Want voordat je me aansprak, voelde ik me zelf waarschijnlijk ellendiger dan jij. En nu wens ik je dan ook uit de grond van mijn hart een Zalig Pasen.
Zalig Pasen ook voor jou.

Schrijverijen Week 13

Datum: 27-03-2010

Hoe kan het dat verliefden menen de totale vervulling in elkaar te hebben gevonden?
Verliefdheid lijkt op de lente waarin alleen maar van uitbotten en bloei sprake is.
Herfst, laat staan winter, en aftakeling in de natuur zijn dan ondenkbaar. In de herfst wordt de lente als een illusie gedacht.
Toch kent elk seizoen zijn eigen schoonheid. De ervaring van schoonheid in de opeenvolging van de seizoenen gaat zelfs nog dieper en is van vergelijkbare intensiteit als de ervaring van diep geluk tegenover fel opflakkerend geluk tijdens verliefdheid.
Je hebt het over verschillende vormen van geluk.
Verliefdheid wekt bij verliefden geluksgevoel in het eigen innerlijk op. Pas in de volgende fasen van de relatie delen zij samen eenzelfde diep en onverstoorbaar geluk. Of men is - na een tanende verliefdheid - op zoek gegaan naar een nieuwe partner die opnieuw geluk in eigen innerlijk zal triggeren.
In het laatste geval wil men dus alleen de lente genieten en gaat men aan de andere seizoenen voorbij.
En juist de afwisseling van de seizoenen geeft diepte en betovering.

Schrijverijen Week 12

Datum: 20-03-2010

Hee, heer Betweter, heb jij dat ook wel eens, dat je in gesprek met een ander ineens dichtklapt?
Gebeurt wel eens, ja, meestal juist bij intimi.
Ja, precies dán. Ik hoor de ander dingen zeggen die onze relatie betreffen en wordt dan plotseling door moeheid overvallen.
De ander verwoordt wat er in de relatie speelt. Zolang die werkelijkheid onuitgesproken bleef, was er schijnbaar niets aan de hand.
Hoe ga jij daarmee om?
Ik realiseer me vaak dat ik op zo’n moment kwetsbaar ben, pats, mijn onvermogen ligt op tafel.
Een kwetsuur is pijnlijk.
Ja, maar tegelijk ook uitdaging.
Hoezo?
Aanvaarden dat wat in jezelf verborgen bleef, blijk je nu te kunnen uitzuiveren, waardoor je ziet wie je werkelijk bent.
Daar kun je van schrikken.
Voorbij de schrik ontwaar je een soort van schoonheid in eigen innerlijk, een puurheid die tot dan toe misschien verborgen bleef en bij jou en bij mij de moeite van het schoonschrapen waard zijn geweest.
Dus na de verlamming, moeheid en mogelijk teneergeslagenheid uiteindelijk een aantrekkelijke frisheid.
Zo is het, lijkt me.

Deze week zie je onder columns nu alvast het Palmpasenverhaal, om voor te lezen voor kinderen.

Schrijverijen Week 11

Datum: 13-03-2010

Het is toch verschrikkelijk wat die paters met die knulletjes uitspookten.
Ja, verschrikkelijk en ergerlijk.
Terecht dat de bisschop de bijbel citeerde: ‘Maar als iemand van deze kleinen die in mij geloven aanstoot geeft, zou het beter voor hem zijn als men hem een molensteen om de hals hing en hem liet verdrinken in het diepste van de zee.’
Jezus zei ook: ‘Wie van u zonder zonde is, werpe de eerste steen op haar.’
Hee, je wilt het patersgedrag toch zeker niet goed praten?
Verre van dat, net zo min als ik kan verdragen dat we nu met z’n allen stenen gooien, terwijl we zelf vaak genoeg egoïstisch zijn, ons door driften en machtswellust laten leiden, ergernis geven, onwaarachtig en schijnheilig zijn, en sensatiebelust ten koste van anderen.
Dus maar laten lopen die lui?
Liever door daartoe bevoegden alle betrokkenen, ook de zwijgende overheden, ter verantwoording roepen en straffen.

Schrijverijen Week 10

Datum: 06-03-2010

Wat kijk je sip.
Beetje mot met onze beste vrienden.
Is de mot zo erg, dat je hem niet kunt herstellen?
Ze laten in ieder geval niet meer van zich horen. Maar als ze me de volgende week nog niet hebben gemaild, doe ik het zelf.
Je hebt liever nog een week langer wrijving.
Nee, dat niet, want ik vind het onplezierig.
Waarom ga je dan niet naar huis en verstuur je direct een mail?
Moet ik de eerste zijn?
Als je een conflict wilt oplossen, is een afwachtende houding de beste manier om eindeloos door te schermutselen. Wil je verzoening of afwachten?
Verzoening.
Wacht dan niet langer af. Je kunt hen beter met een positieve, vriendelijke instelling overrompelen en de fase van strijd en bekvechten gewoon overslaan.
Dus capituleren?
Ja, niet voor je beste vrienden, maar voor jezelf.

Schrijverijen Week 9

Datum: 27-02-2010

Zeg, heer Betweter, wat vind jij eigenlijk van Wilders?
Ik ken een man die, toen hij nog op een appartement woonde, vol afschuw over het gebruik van mollenklemmen sprak. Kort daarna kocht hij een villa met een prachtig aangelegde tuin, waar hij met zijn nieuwe vriendin ging samenwonen. In de lente veranderde het gazon in een veld bezaaid met molshopen. Zo erg dat een hovenier werd gevraagd het pokdalige gazon weer in orde te brengen. Nog voor de zomer lag er een prachtig nieuw grastapijt, maar met een hoge rekening erbij. Langzamerhand veranderde de man van gedachten over het plaatsen van mollenklemmen. Toen in de herfst de eerste zwarte zandbrokken weer omhoog kwamen, plaatste hij zonder zich nog langer te bedenken de klemmen.
Mooi verhaal. Maar hoe denk jij over Wilders?
De reikwijdte van ieders gezichtsveld is verschillend. De een ziet niet verder dan de nabije omgeving en hoogstens een paar jaar vooruit, terwijl een ander de grenzen van de directe nabijheid in tijd en ruimte verre overschrijdt.
Nou en?
Natuurlijk onderneemt een ieder actie, als het kwaad te dichtbij komt. Als echter het kwaad aan de verre horizon opdoemt, kan men daar ofwel voorlopig de ogen voor sluiten ofwel bijtijds maatregelen nemen om verdere verspreiding van het kwaad te voorkomen.
Oké. Maar wat vind jij van Wilders?
Hij pakt de te verwachten verloedering aan nog voordat de samenleving reddeloos ten onder is gegaan. Het zou van kortzichtigheid getuigen, zolang men zich op zijn appartement niet realiseert wat zich in het gazon kan afspelen.

Schrijverijen Week 8

Datum: 20-02-2010

Gatver, wat staat die muziek hier keihard. Zo kunnen we toch nauwelijks praten.
Je ergernis is net zo groot als de muziek luid is.
Dezelfde muziek zou me kalmeren als het geluid wat zachter was. Nu windt ze me verschrikkelijk op.
Muziek en ergernis zijn beide buiten proporties. Maar je woede zou voor jezelf en voor anderen acceptabel zijn, als je haar zou temperen en haar meer in evenwicht met andere emoties zoals geduld en lankmoedigheid zou brengen.
Ik kan er ook niks aan doen.
Of misschien toch wel. Je laat je leiden door onbeteugelde energie en agressie.
Zo zit ik nou eenmaal in elkaar. De muziek zwengelt mijn energie aan.
Als energie niet door het hart wordt begeleid, wordt zij onbesuisd.
O, nou heb ik ook al geen hart meer.
Ha ha, je kunt niet leven zonder hart, maar je moet het wel de kans geven om zijn functie waar te maken.
Hoe?
Door op rustige momenten je hart gelegenheid te bieden om meer tot zichzelf te komen. Wees zo’n beetje als een moeder, die door haar liefdevolle en geduldige houding de bruisende energie van haar kind in toom weet te houden, waardoor het zich niet door eigen onstuimig gedrag in beslag laat nemen.
Hee, het lijkt wel of de muziek minder hard in mijn oren klinkt...

Schrijverijen Week 7

Datum: 13-02-2010

Hee, Betweter, ben blij dat je on-line bent.
- Tisser mejje? -
Door de gladde wegen kan ik niet de deur uit.
- Ha ha, je wilde graag naar het café -
Hier thuis komen de muren op me af.
- Neem een voorbeeld aan de kluizenaars -
Hoezo?
- Die zoeken juist het leven binnen de vier muren -
Lijkt me dodelijk vervelend.
- Ze ontdekken zo wel de weidsheid van hun innerlijk leven -
Daar ben ik gauw op uit gekeken.
- Het schijnt dat de muren van het innerlijk leven de neiging hebben terug te wijken naarmate je kunt genieten van er zomaar te zijn -
Ach zeg, ik zou me mateloos vervelen.
- Verveling komt voort uit gefrustreerd verlangen -
We leven nu eenmaal met verlangens.
- Onderzoek, nu je toch niet de deur uit kunt, dan maar wat je verlangens zijn-
Mm, komt altijd neer op gelukkig te willen zijn.
- Er zijn twee soorten geluk: geluk buiten je en geluk in jezelf -
Wat is geluk in jezelf?
- Vrede hebben met wat is zoals het is -
Hoe doe je dat?
- Je kunt beginnen met aandacht te geven aan wat er zich momenteel tussen jou en mij afspeelt en daarmee ook in jouw hoofd en hart -
Je zet me aan het denken.
- Laat nog eens wat van je horen -
Oké.

Schrijverijen Week 6

Datum: 06-02-2010

Ha, heer Betweter. Je verbaast me elke week weer opnieuw met je tekst op de homepage.
Ik doe mijn best, mevrouw Betweter.
Ik bedoel eigenlijk, dat je steeds weer denkt de wijsheid in pacht te hebben. Daarom noemt men mij ook heer Betweter.
Je zou geloofwaardiger overkomen als er meer twijfel uit je zogenaamde wijsheden zou blijken.
Ach, mevrouw Betweter, het is juist omdat ik niet anders doe dan twijfelen. Ik probeer er door al die zelfgesprekken uit te komen.
Dus in wezen ben je een twijfelaar.
Ja, mevrouw Betweter, mijn enige zekerheid is dat ik kan twijfelen.
Dan ben je toch minder wijs dan dat je je voordoet.
Als voor jou wijsheid betekent leven vanuit zekerheden, dan ben ik onwijs. Wat is volgens jou dan wijsheid?
Als ik dat precies zou weten, zou ik geen zelfgesprekken meer hoeven voeren, maar stil zijn en niet meer schrijven.
Er zijn twee vormen van stilte. Een die voortkomt uit spirituele onverschilligheid. Een andere uit wijsheid.
Daar is geen twijfel over mogelijk.
Je twijfelt toch minder dan je zelf denkt.
Ik geloof het ook, zo te horen.

Schrijverijen Week 5

Datum: 30-01-2010

Hee, heer Betweter, eindelijk weet ik hoe ik mijn puberzoon moet aanpakken.
Fantastisch, een hele opluchting voor je.
Jazeker, neurowetenschappers hebben ontdekt dat in het puberbrein gevoel en redelijkheid nog niet op elkaar zijn afgestemd en het daarin een ongeordende chaos is.
Zo!
Dus nu begrijp ik ook dat het op zijn kamer altijd een rotzooi is en dat hij niet systematisch voor school werkt.
En hoe is je nieuwe aanpak?
Accepteren dat hij nu eenmaal chaotisch is. Ik heb hem daarom beloofd elke week zijn kamer op te ruimen.
O, maar wat al eerder van pubers bekend was, is dat ze op die leeftijd hevige seksuele aandriften kunnen hebben.
Ja, daaraan moet hij natuurlijk wel paal en perk stellen. Al is het alleen maar uit respect voor zijn vriendinnen.
Dat lijkt me ook. Dus aan wat wetenschappers hebben ontdekt zijn niet direct ook richtlijnen voor gedrag te ontlenen.
Hoe bedoel je?
Door opvoeding kun je de afstemming van gevoel en rede op elkaar bevorderen. Je zult je zoon moeten leren orde in zijn leven te scheppen.
Is dat dan niet onnatuurlijk, als je weet dat het in het puberbrein nog chaos is?
Nee, het is heel natuurlijk dat ouders hun kinderen opvoeden. Zelfs in de dierenwereld zie je dat.
Met andere woorden wat de neurowetenschappers beschrijven is maar een stukje van de hele werkelijkheid.
Dat lijkt me wel.

Schrijverijen Week 4

Datum: 23-01-2010

Ben jij nooit bang dat je plotseling een ernstige ziekte krijgt?
Ben je bang voor het ziek worden of voor het sterven?
Voor beide heb ik huiver. Steeds vaker ervaar ik de broosheid van het lijf.
Gelukkig hoeft de geest daarmee geen gelijke tred te houden.
Maar ook de geest kan aftakelen.
De geest is als een dartelende wind, of het nu lente, zomer, herfst of winter is.
Is het niet juist de geest die depressief en angstig wordt?
De soepelheid van geest is omgekeerd evenredig met de traagheid en aftakeling van het lichaam. Terwijl het lichaam in verval raakt, heeft de geest het vermogen zich voortdurend te verjongen.
Zo’n verjongingskuur lijkt me wel wat.
Het is mogelijk om beklemmende angst om te buigen naar innerlijke vrijheid.
Hoe?
Door jezelf ervan te overtuigen dat beklemming tot niets leidt. Want omdat je denkt dat je wordt beklemd, word je beklemd. Je kunt je gedachten in één seconde 180 graden omdraaien en denken dat je vrij bent, waardoor zelfs doodsangst door de openingen van het hart wegdruipt. Je bekommert je dan ook niet langer om wat het lot van het sterfelijk lichaam is.

Schrijverijen Week 3

Datum: 16-01-2010

Die Balkenende staat maar mooi in zijn hemd.
Mm, alle betrokken politici staan in hun hemd.
Hoezo?
Sinds de inval in Irak wemelt het in hoofden en harten van alle betrokken partijen van hoofdzonden. In vroeger tijden zou Jeroen Bosch er zijn lippen bij aflikken om deze schilderkunstig te mogen verbeelden.
Welke zonden of ondeugden manifesteren zich dan?
Hoogmoed, ijdelheid, woede, hebzucht, maar vooral acedia of spirituele onverschilligheid.
Hoezo spirituele onverschilligheid?
Dat is het niet zien of willen inzien wat er mondiaal gaande is: de kop-in-het-zand-politiek.
Hoezo hoogmoed en ijdelheid?
Politici nemen het gedoe in Irak te baat om zichzelf te manifesteren. De ijdelen onder hen betonen daarbij nog enig gevoel voor humor, de hoogmoedigen hebben het lachen verleerd.
Hoezo woede?
Volkswoede in Irak zelf en de woede van politici die zichzelf daarmee in kamerdebatten opladen om met verve de hoogste toon te kraaien.
Hoezo hebzucht?
Oorlog komt uit hebzucht voort. De oorlogsindustrie zelf al levert geld op. En mogelijk waren er ook oliebelangen.
Ben je nu voor of tegen de inval in Irak?
Om vrede in de harten van mensen mogelijk te maken is oorlog soms noodzakelijk: het kwade uitroeien. De toets voor redelijke oorlogvoering zou alleen door liefde voor de mensheid moeten worden ingegeven. En dan is soms een harde hand nodig om het kwade bij het nekvel te pakken en te vernietigen, met of zonder juridische grondslag. Dat niet inzien verwijst naar spirituele onverschilligheid, de grootste zonde in deze roerige tijden.

Schrijverijen Week 2

Datum: 09-01-2010

Heer Betweter ontmoet een oude vriendin. Hij weet dat haar relatie weer eens is beëindigd. Na uitwisseling van de gebruikelijke beleefdheden, wil hij wat in het gesprek tot dan toe verborgen is gebleven, ter sprake brengen:
Is het contact met je vriend nu helemaal verbroken?
Nou ja, we groeten elkaar nog.
Hoe voel je je erbij?
Ach ja, gaat wel.
Je wilt er niet over praten.
Nee, daar heb ik echt geen zin in.
Mm. Dat brengt mij een beetje in verwarring. Je hebt er moeite mee om je hart te luchten over wat je met je vriend is overkomen. Oké. Maar mijn vraag was hoe het met jou is. Terwijl we bij elkaar zijn, trek je je ook van mij terug. Weet je hoe ik me daarbij voel?
Nee.
Als we alleen over koetjes en kalfjes kunnen praten, kun je mij zo voor een ander inruilen.
Laten we er nou maar over ophouden. Anders krijgen wij ook nog onenigheid.
Je kunt onenigheid vermijden door je terug te trekken, maar je kunt haar ook gebruiken om jezelf te bevrijden van wat tot onenigheid zou leiden.
Wat zou dat dan kunnen zijn?
Je bevrijden van je weerzin om een gesprek aan te gaan en niet voortijdig af te haken.
Die weerzin is er nu eenmaal.
Ook nog als je beseft dat door behoud van weerzin wederzijds vertrouwen, vriendschap en innerlijke vrijheid worden ingeleverd?
Bedoel je dat ik teveel aan mezelf denk en te weinig aan de ander?
Alleen al door die vraag te stellen zijn we toch dichter bij elkaar gekomen...

Schrijverijen Week 1

Datum: 02-01-2010

Hirsch Ballin: We hebben al het mogelijke gedaan om te voorkomen dat een passagier met springstoffen in zijn onderbroek het vliegtuig zou kunnen binnenkomen.
Heer Betweter: Behalve het gebruik van de aanwezige bodyscanner.
Tja, dat is ons vanwege de EU niet zo maar toegestaan.
Hoezo niet?
Zo’n apparaat tast de privacy aan.
Privacy?
Jazeker: je kunt immers door de kleding heen kijken.
Nou en? Dat is juist de bedoeling.
We zijn bezig de bodyscanner zo te maken dat de geslachtsdelen onzichtbaar blijven.
Dus de EU vindt het zien van de contouren van een vrouwenborst en de plaatsing van de tepel daarop erger dan dat een vliegtuig met 250 mensen aan boord wordt opgeblazen?
Ja maar, u realiseert zich kennelijk niet hoe een vrouw zich moet voelen als zij zomaar door een onbekende man wordt bekeken.
Een handige terrorist zal weldra gebruik gaan maken van het afdekken van de geslachtsdelen.
Hoezo dat?
Niets zo makkelijk om in een weelderige vrouwenborst een zakje springstofpoeder te implanteren en boven de oceaan met een forse steek van een injectienaald tot ontploffing te brengen.
U denkt wel heel erg slecht over terroristen.
De kwaadaardigheid van het veilig stellen van privacy is omgekeerd evenredig met de inventiviteit van de terrorist. Bovendien komt de hang naar dit soort privacy uit niets anders voort dan uiterst gefrustreerde seksualiteit of seksuele arrogantie, waardoor men zich mateloos verheven voelt boven het lot van honderden onschuldige slachtoffers.

Schrijverijen Week 53

Datum: 26-12-2009

Cafépraat:
De jaren hollen maar door. Nu alweer 2010.
Tot hoelang blijven ze doorhollen? 2050, 3000, 10.000, 100.000, miljoen jaar...?
Misschien wel een paar miljard jaar.
Dan dooft de zon, die intussen de aardbol al in zich heeft opgeslokt zoals wij ons nu aan de oliebollen te buiten gaan. Er blijft niets meer van de mensheid over.
Uiteindelijk wordt de tijd zelf opgeslokt door het tijd- en ruimteloze, een vorm van Zijn, waaruit ooit de kosmos na de oerexplosie is voortgekomen.
Tja, wat is daarvan nog de troostende gedachte?
Dat onze geest deels tijdens het leven al en definitief bij onze dood in dit niemandsland wordt opgenomen.
Vanouds noemde men dit de Hemel. Een en al gelukzaligheid, naar men zegt. Het ‘zalig’ in onze nieuwjaarswensen verwijst daar naar.
Dat te beseffen relativeert veel ellende in het ondermaanse en stemt daarom tot vrolijkheid.
Dus ook: vrolijk nieuwjaar!
Proost!

Schrijverijen Week 52

Datum: 19-12-2009

Zeg, heer Betweter, ik zoek naar een zinvolle kerstgedachte om op mijn homepage te plaatsen.
We wensen elkaar deze dagen een vrolijk, prettig en zalig kerstfeest toe.
Nou en?
Veronderstel dat we elkaar het hele jaar door een prettige, vrolijke en zalige dag toe zouden wensen.
Dat lijkt me teveel van het goede.
Ik zeg alleen maar ‘veronderstel...’
Tja, dan zou de wereld er anders uitzien.
Is dat geen mooie kerstgedachte?

Schrijverijen Week 51

Datum: 12-12-2009

Nou, heer Betweter, hier heb ik wat voor jou.
O kijk, de laatste Playboy met Patricia Paay erin.
Ja, vind je het niet afgrijselijk. Die Theo Maassen had haar toch maar mooi te pakken op tv.
Prachtig die foto’s van Paay.
Wat krijgen we nou?
Ze toont niet alleen haar lichaam, maar opent zichzelf sensueel en warm en tegelijkertijd het hart van de toeschouwer, mits die niet vooringenomen is, maar bevrijd van ik- en pikgerichte arrogantie.
Tsjonge jonge.
Haar uitstraling is betoverend en ontroerend. In haar manifesteert zich het totale vrouwelijke wezen: zacht, vertederend en innemend.
Nou nou.
Complimenten ook voor de fotograaf. Met de Schepper kan hij terecht zeggen: En God zag dat het goed was.
Vertel dat maar aan Theo Maassen.
Die ken ik niet.

Schrijverijen Week 50

Datum: 05-12-2009

Toch mooi, dat ze in plaats van kerstfeest het woord winterfeest willen invoeren. En geen kerstvakantie meer, maar wintervakantie.
Het lijkt erop of de lieden die deze nieuwe woorden willen invoeren, een wit voetje bij de moslimgemeenschap willen halen.
Je bent het er dus niet mee eens. Er zijn heus ook wel aardige moslims, hoor, die open staan voor onze westerse cultuur.
Voor die aardige moslims is het dan in ieder geval niet nodig om woorden te schrappen die ons met onze eigen historie verbinden.
Maar waarom zouden we onnodig niet-aardige moslims met ons woordgebruik kwetsen? We hebben het toch ook over een winterkoninkje en niet over een kerstkoninkje. Dus zo gek is het niet om over winterfeest te praten.
Ach, van jou kan ik het nog wel hebben, maar niet van mensen die voor serieus doorgaan.

Schrijverijen Week 49

Datum: 28-11-2009

Ik word kierewiet van mijn vriendin. Gisteren nog overtuigd boeddhist, vandaag overtuigd getuige van Jehova. Wat zal het morgen zijn?
Hm, ze is in ieder geval zoekend.
Ik noem het met alle winden meewaaien.
Dat gezegde klinkt wat denigrerend. De wind wervelt totdat hij gaat liggen. Zo is het in de natuur en in het menselijk leven.
Straks zeg je nog dat mijn vriendin overeenkomstig de natuurlijke ritmen leeft.
Niets mooiers dan dat.
Als ze jou zo hoort, loopt ze jou weer achterna. Het houdt niet op bij haar.
Dat zou best kunnen, want ze lijkt me echt een type van: onderzoek alles en behoud het goede. Meegaan met de wind houd je soepel en wendbaar en getuigt ervan om je snel en adequaat in steeds veranderende situaties te kunnen aanpassen.
Wil je zeggen dat ik het met haar heb getroffen?
Je haalt me de woorden uit de mond. Je kunt beter in plaats van op haar te mopperen maar weer beter een bos rozen voor haar kopen om te voorkomen dat ze een man ontmoet, die haar meer aantrekkelijk lijkt. Ze is immers voortdurend op zoek naar het beste wat haar kan overkomen.
Ook dat nog.
Wees vooral jezelf en sterk als een rots, want de wind is dol op rotsformaties waardoorheen hij volop zijn gang kan gaan.
Hm, dit gesprek is anders gelopen dan ik had gedacht.
Zo zie je maar dat het zijn voordeel kan hebben om met alle winden mee te waaien.

Schrijverijen Week 48

Datum: 21-11-2009

Ik heb me van de week weer zo kwaad gemaakt.
Je kunt het niet laten, hè.
Wat is dat nou weer voor opmerking?! Je weet niet eens wat er is gebeurd.
Dat is eigenlijk ook niet zo belangrijk.
Dacht je dan soms dat ik voor niks kwaad word.
Nee, er zal altijd wel een aanleiding zijn. Er zit nu eenmaal een diep gewortelde woede in je en die komt er af en toe uit.
Wat zou jij doen als je voor een borrel door een arrogante kelner wordt overvraagd?
Ik zou er weggaan en nooit meer terugkomen, maar niet nadat ik eerst van mijn borrel had genoten.
Genieten zat er bij mij echt niet meer in. Ik zou de inhoud liever in zijn gezicht hebben gesmeten.
Dat zou even opluchten, maar de woede in jezelf zou blijven. Je moet niet de kelner, maar jezelf aanpakken.
Hoe had je gedacht?
Ben je wel eens niet woedend?
Ga je me beledigen? Natuurlijk is er wel eens een rustig moment.
Je kunt op dat moment met je woede als met een klein kereltje in gesprek komen. Van vader tot zoon. Na een paar gesprekken ga je van het ventje houden en zal hij bij jou op schoot kruipen.
Ha ha, straks ga ik mijn woede nog knuffelen.
Wie weet wat je allemaal te wachten staat.

Schrijverijen Week 47

Datum: 14-11-2009

Heer Betweter in gesprek met zichzelf:
Zelf 1: En waar zal je wekelijkse homepage over gaan?
Zelf 2: Ik kan niets bedenken. Misschien kun jij me inspireren.
Zelf 1: Ik zou wel willen, maar jij en ik worden gevoed door dezelfde bron, diep in onszelf.
Zelf 2: De bron zelf zal toch niet zijn opgedroogd?
Zelf 1: Nee, want dan zouden we zelfs niet meer ademen.
Zelf 2: Goed, niet opgedroogd, maar het bronwater komt niet aan de oppervlakte.
Zelf 1: We zien althans het water niet stromen. Er hangt boven het oppervlak van ons bestaan een dikke laag ondoordringbare mist.
Zelf 2: Die mist moet een symbool zijn. Maar van wat?
Zelf 1: Dufheid van onze menselijke geest.
Zelf 2: Door de mist zien we geen bronwater en de zon heeft kennelijk te weinig kracht om de mist op te lossen.
Zelf 1: Die zon moet symbool zijn. Maar van wat?
Zelf 2: Van een warme kracht buiten ons. De Universele Geest, waardoor we ons doorgaans bij helder weer voelen aangeraakt.
Zelf 1: We kunnen dus stellen dat onze bron en Universele Geest worden gescheiden door de mist, door de dufheid van onze menselijke geest.
Zelf 2: Ja. Hoe zouden we die dufheid kunnen klaren?
Zelf 1: Afwachten, we kunnen alleen maar afwachten.
Zelf 2: Dat is een verhelderende gedachte.
Zelf 1: Hee, de zon begint door te breken.
Zelf 2: Nog even geduld en we zijn weer wie we wezen willen.

Schrijverijen Week 46

Datum: 07-11-2009

Ik ben thuis weggelopen, ruzie.
Oei.
Ik help haar nooit met het klaarmaken van het avondeten, zegt ze. En dat, terwijl ik elke dag de aardappels schil en de groente schoonmaak.
Ze zei het, toen je vandaag verstek liet gaan.
Precies. Hoe weet je dat?
Jij neemt waar vanuit feiten. Zij neemt waar vanuit beleving. Vraag is: wat is de juiste waarneming?
Ik zou zeggen: waarnemen vanuit feiten.
Oké. Maar haar beleving is ook onloochenbaar. De kunst is om op één lijn met elkaar te komen.
Er valt met haar niet over te praten.
Nee, zij vraagt erom te voelen dat je het beste met haar voor hebt en kwaad weglopen is geen goeie manier daarvoor. Ga maar weer een bos rozen kopen.
De zoveelste keer.
Ze zal zeggen, dat ze het niet zo bedoelde en dat ze moe was.

Schrijverijen Week 45

Datum: 31-10-2009

Heer Betweter ontmoet een van zijn talrijke vriendinnen:
Ik zou er geen al te groot probleem van maken.
Wat nou? Je kijkt me aan en je weet dat ik met een probleem zit.
Zo vreemd is dat toch niet.
Alsof je in mijn ziel kunt kijken.
Hoe zou ik met je kunnen omgaan, laat staan tot een gesprek kunnen komen, als ik me niet in je inleef?
Oké dan, mijn vriend heeft niet gereageerd op mijn e-mailverzoek om hem vanmiddag te ontmoeten.
En jij zit daarmee, vooral omdat hij zich niet realiseert dat jij op een antwoord wacht.
Precies.
Wat vind je erger, dat mogelijk je afspraak niet doorgaat of dat hij niets laat horen?
Dat hij niets laat horen en zich dus kennelijk niet in mij inleeft.
Dat bedoel ik: basis voor een relatie is om je in de ander in te leven, zelfs zo dat je al weet wat de ander zal zeggen, nog voor die heeft gesproken.
Vind je het dan gek dat ik er een probleem van maak, als mijn computerscherm leeg blijft?
Nee, maar maak er geen al te groot probleem van. Zonde van de energie. Gebruik die liever om zelf te doen wat je van hem zou willen.
Mm. Misschien heeft hij mijn e-mail nog niet geopend.
Wie weet.

Schrijverijen Week 44

Datum: 24-10-2009

Heer Betweter ontmoet zijn vriendin Treurnisje:
Waarom huil je?
Ach, heer Betweter, ik ben bij mijn vriend weggelopen, niet alleen verdrietig, maar ook boos.
Oei!
Terwijl ik net een glas wijn had ingeschonken, deed hij niets anders dan mij kleineren, belachelijk maken en onderuit halen. Het leek wel een wraakoefening.
Wraak is een poging om in evenwicht te komen, nadat het is verstoord. Een destructieve poging, dat wel.
Maar waarom moet hij wraak nemen? Wraak zomaar uit het niets?
Het hoeft geen wraak op jou persoonlijk te zijn, lief Treurnisje. Jij was alleen een dankbare prooi. Is er vandaag iets bijzonders voorgevallen?
We waren vanmorgen - door de schuld van mijn vriend - bij een verkeersongeval betrokken. Hij werd op straat door iedereen beschimpt, vernederd en gekleineerd. Mijn vriend verbleekte en was nergens meer.
Hij liet jou aanvankelijk niets van die vernedering merken, maar intussen was zijn ego diep gekwetst geraakt.
Denk je?
Misschien heeft hij geprobeerd zijn evenwicht te herstellen door op jou wraak te nemen.
Maar nu ben ik uit evenwicht.
Daarom is wraak nemen ten alle tijden destructief.
Wat moet ik doen?
Wek in jezelf het tegengestelde van wraak op.
Hoe?
Probeer goed waar te nemen en doe dan wat je hart je ingeeft.

Schrijverijen Week 43

Datum: 17-10-2009

Heer Betweter, wat vind jij nou eigenlijk van die zelfgesprekken wekelijks op mijn homepage?
Ach ja, heer Minkukel, wat zal ik ervan zeggen?
Dat bedoel ik nou: nooit eens waardering.
Wat wil je dan horen?
Nou, gewoon eens een spontane reactie.
Of misschien een schouderklopje?
Zoiets, ja.
Er zijn drie soorten waardering: een positieve, een negatieve en een niet-waardering, die ook een zekere waardering inhoudt. Je kunt met elk van de drie je voordeel doen.
Mm, bij een niet-waardering blijkt dat de lezer zich kennelijk niet voelt aangesproken.
Ja, dat is goed mogelijk. Daar kun je dus ook lering uit trekken. A propos, in plaats van om waardering te smeken, kun je beter aandacht besteden aan je mogelijk gebrek aan zelfvertrouwen.
Dus minder om een oordeel van de ander zeuren, maar meer aan mijzelf werken, bedoel je?
Dat lijkt me. Vertrouw op jezelf.
Oké dan, heer Betweter, ik vind dit een aardig stukje. Wat jij er ook van mocht vinden.
Het is beter dan je ooit hebt geschreven.

Schrijverijen Week 42

Datum: 10-10-2009

Ik ben pissig, heer Betweter: mijn vriendin maakt me alleen maar verwijten. Geen goed gesprek met haar mogelijk.
Wat vervelend voor je, heer Pot: jij wilt een goed gesprek en zij gooit de deur voor je neus dicht.
Ja, precies. Vroeg ze daarnet of ik ook eens wilde nadenken hoe dat nou met de opname van haar moeder in het verpleeghuis moet.
Mm. Zij stelt iets aan de orde wat haar zwaar op het hart ligt.
Nee, ik hoor daar een regelrecht verwijt in. Of ik eens wil nadenken! God-betere-het. Alsof ik daar natuurlijk niet over nadenk en niets om haar moeder zou geven.
Misschien wilde zij er met jou over van gedachte wisselen. En jij kapt het gesprek af door haar te verwijten, dat ze jou verwijt. De pot verwijt de ketel dat hij zwart is. Ha ha.
Dat is helemaal mooi. Nou ben ik nog degene die verwijten maakt.
Als eenmaal het woord verwijt is gevallen, torpedeer je elke andere vorm van praten met elkaar. Ga naar huis en zeg tegen haar: ‘Laten we eens over je moeder praten, want zij gaat mij aan het hart, en niet in het minst omdat het jouw moeder is.’ A propos, hou je van je vriendin?
Veel.
Open dan een gesprek en je hart. Een bos rozen zal laten zien dat je het goed met haar meent.

Schrijverijen Week 41

Datum: 03-10-2009

Heb jij dat ook, Betweter: je hoort een vogel fluiten en ineens verbindt dat geluid zich met waarnemingen uit voorafgaande jaren.
Door dat ijle geluid vloeien verleden en heden in één ervaring samen.
De tijd wordt gecomprimeerd of lijkt zelfs op te lossen.
Heb jij dat ook, dat bepaalde omstandigheden je ineens weer laten voelen hoe het was om kind te zijn?
Ja, niet zozeer een herinnering aan een concrete gebeurtenis die toen plaatsvond, maar terugkeren in het gevoel.
Sterker nog: die kinderlijke energie wekt vitale energie in jezelf op. Bij het ouder worden dreigt de energie af te nemen. Je kunt het aan houding en hoofd van al die mensen hier in dit bejaardencafé aflezen.
Behalve aan de tafeltjes waar ook kleinkinderen aan de limonade zitten. Dan klaren die oudjes helemaal op. Maar je hebt helaas niet altijd kleinkinderen om je heen.
Daarom kun je van je eigen kindsheid gebruik maken en de energie van toen weer in jezelf opnieuw laten stromen.
Mooi is dat.
En het werkt genezend, een sprankelende geest en een vitaal lichaam.

Schrijverijen Week 40

Datum: 26-09-2009

Heer Betweter sms-t met een vriend, die hem van verre het volgende bericht stuurt:
Zo vaak wordt ons bij een overlijden in het oor gefluisterd dat we moeten durven loslaten.
Dat lijkt mij ook wel, als maar niet wordt bedoeld, dat we de overledene moeten loslaten.
Die is helaas de enige die ervoor in aanmerking komt.
Je kunt ook de herinnering aan hem of haar loslaten.
De herinnering is juist het enige wat overblijft.
Als je alleen maar de herinnering zou blijven koesteren, zou dat de omgang met de overledene zelf - in het hier en nu - in de weg staan.
De herinneringen komen spontaan op en die kan ik niet moedwillig ontkennen of wegstoppen.
Wel kun je in plaats daarvan een grotere nadruk leggen op de omgang met de overledene die weliswaar een andere gedaante heeft aangenomen, maar even werkelijk aanwezig blijft.
Hoe bedoel je?
Zoals je ook met een vriend, vriendin of geliefde in gedachte praat, op momenten dat je alleen bent. Openstaan voor het bestaan van wie is overleden zal je meer troosten dan wie ook.
De holte van het verlies is nog zo vers en is zelfs nog lauw.
In je blijvende omgang met hem of haar krijgt die holte een nieuwe, warme vulling. Dus in plaats van afscheid: een nieuw welkom? Een verdrietig verlies kan tot nieuw geluk van tot dan toe ongekende diepgang leiden.
Toch kan ik door mijn betraande ogen je woorden nauwelijks nog lezen, lat staaan de juste leters intotsen....

Schrijverijen Week 39

Datum: 19-09-2009

Heer Betweter, ken je dat: soms voel ik alles heel intens en zuiver aan, zie ik alles sereen en helder. Maar even daarna word ik opgeslokt door vervelende bezigheden, haperingen in relaties en ergernis over misstanden om me heen en mondiaal.
Terwijl je je zo sereen voelt, blijven de strubbelingen in het alledaagse leven en de dreiging erdoor opgeslokt te worden toch aanwezig, ook al ervaar je die op dat moment niet.
Dat klopt. Ik word er dan niet door in beslag genomen.
Ervaringen van alles helder te zien en alles zuiver aan te voelen, komen spontaan op en vragen alleen maar om ontvankelijkheid ervoor.
Ik zou ze graag willen oproepen.
Het is beter om een al te heftig verlangen ernaar te vermijden, want daardoor juist komt sereniteit niet vrij.
Dus gewoon maar afwachten?
Ja, op een plotselinge en onverwachte doorbraak.
Waar is die doorbraak van afhankelijk?
Van de voortdurende inspanning die je je getroost om al die strubbelingen wel onder ogen te zien, maar tegelijkertijd los te laten. Want dan zullen ze hoofd en hart niet meer in beslag nemen, terwijl ze wel ongewijzigd aanwezig blijven.
Dus zowel de alledaagse strubbelingen aanvaarden als er niet langer hevig naar verlangen om ervan bevrijd te worden?
Dat lijkt mij. En nu verlang ik hevig naar een borrel.

Schrijverijen Week 38

Datum: 12-09-2009

Machteloosheid
Man: Kan ik iets voor je doen?
Vrouw: Nee, ik zal het zelf maar weer alleen doen zoals altijd.
Man: Ja maar, ik kan toch niet meer doen dan je mijn hulp aanbieden.
Vrouw: Ik zou liever hebben dat je het uit jezelf deed. Je ziet toch wat er allemaal moet gebeuren?
Man: Ach, liefste, jij hebt een beter zicht op dat werk.
Vrouw: Je denkt alleen maar aan je eigen werk en aan jezelf.
Man: Weet je, door zo te praten voel ik me machteloos. Ik kan het gewoon niet goed doen.
Vrouw: O, nou krijg ik nog de schuld ook.
Man: Nu word ik werkelijk wanhopig.
Vrouw: Doe er nog maar een schepje bovenop. Je denkt er niet bij na, hoe je mij voortdurend in de kou laat staan.
Man: Je tergt me tot het uiterste. Ik ben hier ’s weg.
Vrouw: Ja, sodemieter maar weer op. Dat is het enige wat je kunt, lafbek.
De man loopt de voordeur uit en keert achterom weer de keukendeur binnen. Kust zijn vrouw en zegt: Sorry, zo komen we niet verder. De vrouw heeft ook allang weer spijt en zegt dat zij zich machteloos tegenover haar eigen gedrag voelt. Alleen de omhelzing lost beider machteloosheid op.

Schrijverijen Week 37

Datum: 05-09-2009

Een bejaarde man en vrouw zwijgend tegenover elkaar in het café. Het leven is voor hen stil en grijs geworden. Soms gaat er een dood of heeft een ander kanker, maar daar blijft het bij. Ach ja, de kinderen vragen ook nog wat aandacht. Verder is het rustig om hen heen. Een beetje saai ook. Daarom komen ze af en toe hier, naar het café. Dat is dan weer eens iets anders. Ik zie het op afstand gebeuren. Ze zouden het best wel leuk willen hebben, ook met elkaar. Er komt niet van. Jammer.
‘Onze toekomst,’ zegt mijn vrouw somber.
‘Niet de mijne,’ zeg ik verschrikt.
‘Waarom zij wel en wij niet?’ Er zit geen leven in hun lijf, zie ik. De bejaarde man sukkelt naar het toilet.
‘Zie je hoe stram? Je moet je lijf zo lang mogelijk soepel houden,’ zeg ik tegen mijn vrouw.
‘Of je geest,’ antwoordt ze nadenkend.
‘Ja, maar daar moet je wel energie voor hebben. En een uitgedoofd lijf kan nauwelijks nog energie opwekken.’ Mijn vrouw vat ons gesprek samen:
‘Hoe ouder je wordt, des te meer investeren in lijf, energie en geest.’ ‘Investeren, daar gaat het om, waakzaam en actief met het proces bezigzijn.’ Op dat moment brengt de kelner een witte en een rode wijn.
‘Proost op onze inzet!,’ zeg ik.
‘Proost op nu en alles wat nog komt.’

Schrijverijen Week 36

Datum: 29-08-2009

Ik heb een probleem en weet niet hoe dat op te lossen.
Er zijn problemen die je moet proberen op te lossen en er zijn problemen die je niet hoeft op te lossen, lijkt me.
O, welke problemen moeten wel opgelost en welke hoeven niet te worden opgelost?
Wiskundige, financiële, politieke, gezondheids- en psychische problemen vragen erom naar een oplossing te zoeken. Maar veel andere problemen lossen zich vanzelf op.
Welke zijn dat dan?
Problemen waarvan je denkt dat ze niet zijn op te lossen.
Dus dan maar passief afwachten dat ze zichzelf oplossen?
Niet passief, maar er heel alert en vol vertrouwen op toezien hóe ze zich als wolken tegen een blauwe hemel oplossen.

Schrijverijen Week 35

Datum: 22-08-2009

Mijn vriend is zo met zichzelf bezig, dat hij geen aandacht voor mij heeft.
Dat je denkt dat hij met zichzelf bezig is, lijkt me een misverstand.
Ik merk toch dat hij nauwelijks in de gaten heeft, dat ik zijn huis binnenkom.
Als hij echt met aandacht bij zichzelf zou zijn, zou ook jij niet aan zijn aandacht ontkomen, wat nu wel het geval is.
Hoe bedoel je?
Als iemand bij zichzelf is, opent en ontplooit het zelf zich. Het manifesteert zich als een opvlammend knooppunt in een netwerkje, waarvan jouw aanwezigheid ook een nabij liggend opvallend knooppunt zou zijn.
Maar nu val ik voor hem niet op.
Nee, omdat je vriend niet of nauwelijks met zichzelf bezig is. Anders zou jij als knooppunt in zijn netwerk zeker zijn opgevallen. Als hij met aandacht bij zichzelf zou zijn, gloeit de warmte ervan onmiddellijk naar jou door.
Waar is hij dan met zijn aandacht?
Mogelijk is hij door stress en spanning in hoofd en hart verstrikt en belemmerd, waardoor hij zijn aandacht nauwelijks of niet kan richten. Alleen jouw aandacht voor hem kan de zijne doen opflikkeren en hem uit zijn verstrikking bevrijden.
Hee, zeg, nou ben ik nog de schuldige.
Je hoeft dat niet zo te voelen. Je kunt het ook zien als een uitdaging om te laten zien wat onvoorwaardelijke liefde betekent.

Schrijverijen Week 34

Datum: 15-08-2009

Corruptie
Een landgenoot spreekt me op een Spaans strand aan:
Ha, u ook uit Holland hierheen komen afzakken? Fantastisch vindt u niet, dit strand?
Ja, dat wel...
Problemen?
Ik word uitgekleed.
Hoezo? We liggen toch allemaal in zwembroek.
Nee, de fiscus zuigt me uit. Ik profiteer nog even van mijn laatste centen.
Hoe dat dan?
Mijn inkomsten worden dubbel belast, ondanks de Europese verdragen die dat onmogelijk zouden moeten maken.
Wat zegt uw belastingconsulent daarvan?
‘Niets aan te doen,’ zegt hij. ‘Je kunt hoogstens de rechtbank inschakelen.’
Dan doet u dat toch.
Nee, de rechtbank is op de hand van de fiscus, zegt hij. Die gok kan ik dus niet wagen. De bodem van mijn spaargeld is al in zicht.
Kunt u dan niet beter naar België verhuizen?
Ha ha, ik ben juist in België gaan wonen en moet die dubbele belasting voor beide landen opbrengen. Ik kon niet vermoeden dat ik door mijn verhuizing tegen corrupte praktijken zou aanlopen.
U wordt dus genoopt weer naar Nederland terug te keren.
Zo is het. En ik ben daar niet de enige Nederlander.

Schrijverijen Week 33

Datum: 08-08-2009

Zeg, Betweter, heb jij dat ook dat je je ergert aan dat mens daar, dat met harde stem aan haar gsm hangt?
Nee, dat heb ik niet.
Mij leidt het af, ik kan nauwelijks met je praten.
Die vrouwenstem wordt voor jou steeds luider.
O, dus je kent het wel, die ergernis.
Nee, die ergernis heb ik niet, maar ik begrijp wel wat je bedoelt.
Hoe ga jij er dan mee om?
Er zijn op elk moment tientallen prikkels, waar je aandacht aan kunt geven. Jij staat open voor de prikkel die je ergert. Daar zou ik zelf geen aandacht aan geven.
Door welke prikkel laat jij dan nu je aandacht vangen?
Ik luister naar jou en voor die tijd hoorde ik die symfonie van Beethoven op de cd-speler.
O, ja, ik hoor het, er zit wel een ruis in de muziek.
Jazeker, maar daar ging mijn aandacht niet naar uit. De melodie ontroerde me. Maar die is nu even naar de achtergrond verschoven om naar jou te kunnen luisteren.
Sorry, hoor, dat ik je stoor.
O, nee, het is mijn eigen keus waaraan ik aandacht geef.
Hee, zeg, interessante ervaring, ik heb al even die vrouw aan de gsm niet meer gehoord.
Ik bedoel maar.

Schrijverijen Week 32

Datum: 01-08-2009

Mijn kop zit zo vol. Ik ben er moe van en slaap slecht.
De hele dag een soort geroezemoes in je hoofd en om je heen.
Ja, nooit eens stilte en rust.
Zoveel rondspokende gedachten in je hoofd dat je lijf er zelfs moe van wordt.
Al die gedachten zijn als harde regens..., mijn doorweekte kleding drukt zwaar op mijn lijf.
Je zou die zwaarte van je willen afleggen en jezelf in een ontspannen, innerlijke stilte willen kunnen terugtrekken.
Ja, als ik nou maar eens goed zou kunnen slapen.
Nee, het is niet zozeer het niet kunnen slapen. Je hebt gebrek aan stiltemomenten door de dag heen. Even zitten, een kleine wandeling in je eentje, op je gemak een sigaretje roken, de eerste momenten als je ’s avonds gaat slapen en het donker is.
Maar op al die momenten treedt onmiddellijk het geroezemoes in mijn hoofd op.
Natuurlijk, dat kan niet anders, maar verzet je er niet tegen. Laat het geroezemoes als een klein onrustig hondje in je ronddartelen. Je streelt het wat en kijkt tegelijkertijd naar de bloemen in de tuin, de voorbijdrijvende wolkenmassa’s in de lucht, geniet van je sigaret, ruik de geuren en dat allemaal terwijl je ‘het hondje’ streelt en zijn wilde streken zoveel mogelijk negeert, want anders zou het hondje nog wilder worden.

Schrijverijen Week 31

Datum: 25-07-2009

Hee, Betweter, wat kijk je somber.

Geldproblemen, de fiscus zuigt me leeg.

Ha, eindelijk zelf een probleem. En, meneertje Betweter, wat doe je er aan? Nog geen slinkse oplossing bedacht, waar je altijd zo bedreven in bent? Wat me bijzonder van je tegenvalt is dat je om materiële redenen je humeur laat vergallen. Dat had ik nou net van jou niet verwacht. Je ziet maar weer: je bent ook een gewoon mens, net als alle anderen voor wie je het zo goed weet.

Mm, dank je voor de spiegel. Ik hoop wel, dat ik nooit heb beweerd dat je je emoties niet zou mogen laten blijken. Belangrijker is om de emoties in jezelf gewaar te zijn. En degene die waarneemt, heb je nu met al je woorden niet aangesproken.

Je weet je er altijd weer onderuit te draaien. Men noemt jou echt niet voor niets een echte betweter.

Schrijverijen Week 29

Datum: 21-07-2009

Wat kijk je zielig.

Recessie! Mijn vriend heeft geen werk meer.

De hele dag over de vloer?

Ja, maar hij heeft een humeur om op te schieten.

En zijn stemming bepaalt ook jouw humeur.

Ja, allicht.

Je voelt je rot, omdat je geen werk voor hem kunt vinden?

Kom zeg, dat moet hij zelf doen.

Ok, je kijkt zielig omdat je niet weet hoe je met zijn humeur moet omgaan. Dus het gaat niet om zijn probleem, maar jij hebt zelf een probleem. En jouw probleem zul je ook zelf moeten oplossen.

Als ik maar wist hoe.

Je kunt proberen om je een situatie of levensfase in te denken waarin je je goed voelde.

Dat is makkelijk: toen hij nog werk had.

Keer weer terug in dat gevoel, zwem erin, laat het je helemaal doorstralen... en prent daarbij heel concreet beelden van jezelf in, zo scherp als een foto. En glimlach vanuit je hart, want daarin wortelt het goede gevoel.

Mm. Maar het volgende moment zie ik zijn sombere humeur weer.

Haal dan onmiddellijk ‘een foto’ op en glimlach. Grote kans dat jouw opgewekte humeur ook het zijne wordt. En mocht dat niet lukken, dan zal zijn sombere stemming toch niet langer op jou van invloed zijn.

Schrijverijen Week 28

Datum: 19-07-2009

Heer Betweter ontmoet een van zijn talrijke vriendinnen. Zij zegt:
Ik heb een conflict met mijn vriendin en ik voel me daar rot bij.
Wat vervelend voor jou en je vriendin.
Ja, ik kan er slecht van slapen en weet niet hoe ik het probleem moet oplossen.
Je kunt twee wegen bewandelen. Je kunt je vriendin vragen om het conflict eens grondig uit te praten. Maar je kunt ook omgekeerd te werk gaan door het spirituele pad te bewandelen.
Een conflict spiritueel oplossen? Dat lijkt me al te soft.
Laat me je het uitleggen. Tijd heelt alle wonden: laat je vriendin betijen en wacht erop dat het conflict zich vanzelf oplost. In dat proces ben jij een belangrijke factor. Dus de oplossing zal voor een groot deel ook van jou afhangen...
Wat moet ik doen?
Je hebt een naar gevoel en het houdt je uit de slaap. Door al je gepieker verergert het nare gevoel alleen maar en raak je nog verder in de put. Wat je kunt doen is het nare gevoel in jezelf als een verdrietig kind te beschouwen. Stel je voor dat jij de moeder bent en je het kind koestert. Met liefde. Je ervaart dat een gevoel van liefde in jezelf opborrelt. Het kind voelt zich getroost en zal je omhelzen zoals jij het kind omhelst. Je hart zal van liefde overstromen. Als je vanuit liefde leeft, lossen conflicten zich vanzelf op.
Straks word ik mijn vriendin nog dankbaar dat ze me gelegenheid gaf te leren leven vanuit liefde.
Ha ha, het lijkt dan wel soft, maar de werking van de omkering in jezelf is krachtiger dan het hevigste geweld waarmee je je in een conflict zou storten.

Schrijverijen Week 27

Datum: 18-07-2009

Op deze site vind je hoe grillig een loopbaan kan verlopen. Van leraar via natuurgenezer tot beoefenaar van Chinese geneeskunde, van het schrijven van lesmateriaal tot het schrijven van fictie en non-fictie tot en met een wekelijks zelfgesprek en haiku. Ook de inhoud van de columns wijzigt zich door de jaren heen: van dagboekverhalen via thema’s als alledaagse deugden en spreekwoorden tot en met beschouwingen over de zeven hoofdzonden.

Wat ik nog nooit heb meegemaakt: mijn vriendin is depri.
Ik sta verbaasd.
Jij dus ook al. Alleen maar omdat ze werktijdverkorting heeft gekregen.
Ik sta echt perplex.
Begrijp jij het? Ze stelt me teleur. Altijd vrolijk en opgewekt, vlees geworden optimisme en nu ineens ziet ze het niet meer zitten.
Ik ben met stomheid geslagen..., niet om de mismoedigheid van je vriendin, maar om jouw reactie op haar emotie.
Hoezo dat?
Het is de kunst om in een relatie elkaar onbevooroordeeld te zien, elk moment opnieuw. Je vriendin is meer dan haar geschiedenis. Zij is zoals ze zich in levende lijve aan je voordoet.
Haar depressiviteit staat haaks op wat ik van haar gewend ben.
Dat bedoel ik: zij is meer dan het beeld dat je van haar hebt. Elke dag ontspringt zij als een pas ontluikende roos aan een volle rozenstruik. Het is een uitdaging om haar elk moment vol bewondering als in een eerste ontmoeting te zien.
Ok. Als dat zo is, dan hoef jij je ook niet zo om mij te verbazen. Je kunt mij dan ook onbevooroordeeld tegemoet komen.
Ja, dat is zo. Wie is wie in ons gesprek?

Schrijverijen Week 22

Datum: 17-07-2009

Op deze site vind je hoe grillig een loopbaan kan verlopen. Van leraar via natuurgenezer tot beoefenaar van Chinese geneeskunde, van het schrijven van lesmateriaal tot het schrijven van fictie en non-fictie tot en met een wekelijks zelfgesprek en haiku. Ook de inhoud van de columns wijzigt zich door de jaren heen: van dagboekverhalen via thema’s als alledaagse deugden en spreekwoorden tot en met beschouwingen over de zeven hoofdzonden.

Als christelijk gelovigen geen spot kunnen verdragen, laven ze zich misschien te weinig aan de oorspronkelijke bron van hun geloof.
Je denkt aan het commentaar van Kardinaal Danneels e.a. op de spotternij van Goedele, die haar lezers uitnodigt om van haar lichaam te eten, met de woorden die Jezus bij het Laatste Avondmaal gebruikte.
Bijvoorbeeld ja. Terwijl Jezus toch heeft laten zien hoe met spot om te gaan en wel in een minder vrolijke situatie dan waarin latere spotternijen hebben plaatsgevonden.
Sluit de milde spot van Goedele dan niet aan bij de spot van de soldaten, die Jezus eerst in zijn geheel ontblote lijf martelden om hem daarna de koningsmantel om te doen?
Misschien wel. Maar de vraag is nu: hoe gaan de gelovigen met spot om en hoe ging Jezus daarmee om?
De gelovigen voelen zich gekwetst en respectloos bejegend...,
... terwijl Jezus zelf geen acht sloeg op de spot en zijn lot geduldig onderging, uit liefde voor en in dienst van de mensheid. Spotten met een geloof maakt het mogelijk om dieper tot het wezen ervan te geraken. Spot triggert - wat men noemt - de ‘heilige geest’ in ons.

Shen Hun en Po